Oefening baart kunst.

Mijn wereld is te vergelijken om in een glazen bol te kunnen kijken in de mysterie die het heeft, dat in elke greep die is geweest normaler zou kunnen zijn als ieder ander. Alle handelingen die volstaan en blijf  vertellen dat de laatste dag van de maand ook zachtjes binnen kan komen treden. Zodra de nieuw maand arriveert in het besef wat is gekomen dat in het delen wat ik deed misschien in een andere moment als een oefening zou kunnen gaan beschouwen.
Heel lang geleden nog verder dan het licht ontstond een mooi gesprek tussen twee mensen open vouwde. De tijd die het nam in zoveel herkennen van de elkander, elk stofje naar voren kwam en in allerlei dialogen veranderde.
De stilte die toen kwam en door kon trekken door het lijf en dan het spreken veranderde in een mooi ervaren. Iedere letter die toen naar voren kwam als een kloppen op mijn hart binnen kon dringen. Dat in het verstaan van de ander veel herkende en wat uiteindelijk heel zachtjes uitgesproken werd. Het was het eerste moment om te kunnen beseffen hoe het gevoel waar naar werd geluisterd werd doordrongen van een geluid die door eigen klank kon functioneren.  Van te durven ervaren bij een ander en ongemerkt iets onbewust  lag beslagen. Niet had doorzien dat wat het bracht, zo helder ging worden. En zo vanzelf mijn eigen weg was aan het worden.En altijd dacht dat ik iets moest leren om te laten zien dat de ontwikkeling die ik maakte bewezen moest worden. Maar nu in ben  gaan zien dat in al mijn beschrijven mijn taal mij zo heeft omarmt,dat ik het  steeds makkelijker kan gaan vinden om het los te laten in elk moment. Niet dat het nodig hebben in mijn schrijven mij nog naar een extase brengt, maar altijd zoals een dikke boterham naar binnen kan zakken. De stilte steeds vaker terug is gekomen en veel meer de uitnodiging voel om mijn werkelijkheid als een oefening zou kunnen gaan beschouwen. Nooit van te voren iets kan bepalen, maar wel kan voelen, dat er een andere gloed is aan het komen en benieuwd blijft wat er nu kan ontstaan.
Het schrijven over een ervaren misschien allang is achterhaald maar weet nu zeker dat in de oefening die het krijgt mijn hersens blijven trainen en elke aansluiting kan blijven maken terwijl ik schrijf.
De herinnering waar ik over schrijf een oefening zal blijven om mijn hersencellen wakker te houden in elke uitdaging die ik voel. In feite in de regelmaat waarin ik schrijf zo veel mogelijk helder heeft kunnen maken. Mijn ervaren op een zacht pitje zet, om te zien wat er over kan blijven. En nu alleen kan voelen dat elke oefening een kunst kan baren, geen enkele metafoor hoeft te gebruiken dan alleen te laten ontstaan wat er komt....

Anna.💚.

Verstand en Gevoel.

Het slingeren naar weer een nieuwe dag en met een plons terecht kan komen, in het overzien van mijn woorden die  dichterbij zijn gekomen. Soms wat trillingen kan geven en mij afvroeg hoe elke bladzij die ik heb beschreven nu om kan slaan, toch nog even terug kan lezen wat verstand en gevoel zou kunnen zijn. Het herpakken in een stilte, omver kan worden  geblazen, binnenste buiten wordt gekeerd, onderste boven kan worden gehouden en plotseling kan zien dat verstand en gevoel een mengeling van ervaren zo is neer gezet. Dat in het dragen van zoveel tekst, iets uit kan monden naar een mooi geheel. Misschien wel een besef dat in elk delen wat ik heb gedaan nog steeds integer kan blijven. Wat er kan ontstaan in al mijn schrijven. Wat verstand en gevoel steeds zeggen en mij laat leiden zoals het is. Wat mijn verstand blijft zeggen en overeen moet komen met mijn gevoel. Nergens aan af kan wegen maar zeker weet dat wat ik doe daar de mengeling van beheersen ligt.
Als ik zou schrijven vanuit mijn verstand dan alleen een redeneren over zou kunnen blijven en alleen iets weet te verwoorden wat ik ooit heb bedacht en misschien ooit wel eens ergens heb gelezen en indruk op mij heeft gemaakt.Het verstandig zijn in de dingen en nooit iets tegen kon komen wat met een gevoel te maken heeft.
Als ik reageer vanuit mijn gevoel, dan wordt alles zachter en schrijf ik vanuit een flow, in het welbevinden wat ik ervaar als ik naar mijn verstand zou moeten luisteren. Mij veel minder zegt en dan ga slingeren tussen verstand en gevoel. Er met mijn verstand niet bij kunnen komen zegt iets meer over mijn gevoel. Die ik kan uiten zolang ik mijn hart openstel, zo langzamerhand ook ben gaan beseffen dat als iets  goed voelt, niets over mijn verstand kan zeggen en de prikkels die ik dacht te ervaren, mijn eigen wisseling van stemmingen,  door mijn verstand en gevoel te willen onderscheiden, mij nooit iets heeft gebracht wanneer ik verstandig zou schrijven. Niets verteld hoe het zou kunnen wezen dat als ik mij verplaats in mijn gevoel, vaak heel iets anders zegt en dan ik dat kan zien in mijn schrijven. Hoeveel plezier ik kan hebben en blij kan zijn dat ik niet mijn verstand hoeft te gebruiken in mijn eigen taal. Nu weet dat wat ik ervaar door mijn gevoel is gekomen.Mijn verstand steeds weg ben aan het halen in al het opgeslagen beeld, dat als ik mijn verstand wil gebruiken , willens en wetens achteruit zou lopen en precies aan kan duiden wat goed of slecht kan zijn.
Door mijn gevoel te uiten alleen iets kan ontstaan wat ik naar voren laat komen, wat ik laat zien in de wisseling tussen verstand en gevoel zover uiteen kan lopen. Dat wanneer ik schrijf alleen mijn gevoel neer kan zetten en het niet verstandig is om te gaan ervaren dat in de scheiding die wordt gemaakt uiteindelijk niets met een gevoel te heeft te maken. Het zuiveren wat het blijft, misschien wat impulsief zou kunnen lijken, maar zodra ik kies voor mijzelf, dan iets laat zien wat niets met verstand heeft te maken. Maar op mijn gevoel durf af te gaan en nu zo achteraf wel is gebleken als ik heel verstandig zou zijn over geen enkel gevoel zou kunnen praten.
Anna.💚.

Licht verteerbaar.

Elke daad en elk beleven als een stevigheid naast mij neer zou kunnen leggen.
Als een vlinder weg kan vliegen,als een betrokken individu constant mijn eigen wereld  aan het creëren ben.Waarin ik kan vallen en weer op kan staan.Stil kan zijn en op mijn gemak kan blijven schrijven dat misschien als ik te oud ben geworden,niet alles meer zou kunnen verstaan,waar mijn schrijven geen stem meer hoeft te hebben,maar mijn taal in vele boeken zou kunnen verschijnen, waarschijnlijk de rijpheid van mijn delen pas over jaren kan worden gezien als een gegeven van een werkelijkheid.Die waarschijnlijk heel veel later door zou kunnen dringen in een realiteit om te kunnen ondervinden,  zoals ik schrijf, klaar zou kunnen liggen in een soort eeuwigheid van welbevinden.Op dit moment misschien te vroeg heb lopen pieken waar mijn nederigheid zelf haar weg zou kunnen vinden om te voelen wat het is.Mijn gericht zijn naar mijzelf zich altijd weet te openen op een goeie plek,waar ik niets anders nodig heb dan te proberen in het uitleggen wat ik doe.Vele maskers eraf heb weten te trekken,maar tot nu toe een reactie mis.Niet dat het iets kan breken maar te laten weten dat het kan.Om  richting te geven in elk moment,om te gaan ervaren wie ik ben en zelfs daar geen duidelijkheid in kan vinden.Het verlossende woord nog niet heb gevonden,maar weet heel zeker dat zodra ik dat heb gehoord, het aan iedereen zou vertellen, zoals ik de afgelopen jaren heb laten zien.Door vele velden ben getrokken,door dichte bossen heb gelopen,bomen heb omarmt en met uilen heb gesproken.Het lieve kind in mij heb meegenomen en in mijn hart is geplaatst.Mijn blog blijf gebruiken,  in elke verbazing die ik had, mij ook terug heeft geworpen dat ik alleen kan zijn met mijzelf.Door mij niet meer te bemoeien met andere,maar mijn eigen klank steeds weer hoor, hoe de stroom van mijn vertellen alleen dan gebeurd als ik mijn aandacht daar naar toe kan brengen.Het verliezen van al het overtollige die ik meedroeg in mijn maag,dat als iets verkeerd was gevallen er dan over schrijf.Mijn wereld is mijn wereld, in elke vraag die ik had ,naar buiten is gaan groeien in het gemak die ik nu voel.Geen berenklauw nog kan ontdekken,maar  het zijn de vlinders die mij lokken en mij blijven uitnodigen om hun nectar te proeven die zo licht verteerrbaar blijkt te zijn.Zo licht verteerbaar in al mijn handelen, altijd heeft laten zien hoe alles zo zacht is geworden en toch daadrachtig blijkt te zijn.Mijn natuurlijk ontvouwen als een zacht riviertje langs kan glijden en andere dit soms kunnen zien,maar in elk effect die het heeft gekregen nog te vroeg zou zijn om dit ook te doen.En leun wat naar achteren om te zien hoe ik vanavond heb proberen te vertellen,dat misschien mijn boodschap te vroeg is gekomen en te laat zal zijn als ik te oud ben geworden en niets meer herken.Waarin  mijn delend schrijven zal blijven bestaan, totdat misschien één iemand heeft begrepen waar het werkelijk om gaat.
Anna.💚.

Wat ik ervaar.

In de opslag van een capaciteit waar het slot die werd geopend, elke bevrijding heeft bewogen om de stilte die dan komt, als lange slierten boven mijn taal te gaan hangen en vanuit mijn rust ogenblikkelijk kan zien hoeveel schoonheid het heeft willen tonen. Heeft willen laten landen in een nieuw ogenblik van bezinnen, hoe het zou klinken als ik mijn handen openvouw en naar een kant kan kijken waar de mengeling van creëren als een spons iets op kan zuigen. Terwijl ik weet dat geen enkel vrezen mij heeft kunnen leren om blij te zijn in elk moment van schrijven.Dat de angst in staat zou kunnen zijn om alles om te woelen en niet zou kunnen luisteren naar mijn eigen lijf.Nergens iets zichtbaars kan blijven ervaren,maar in de signalen die er zijn, niet door angst kan worden gecreëerd,waarin het wisselen van stemmingen mij wel heeft geleerd om met beide voeten op de grond te blijven staan.Niet verbaasd kan blijven dat door mijn regelmatig schrijven er vaak iets kan ontstaan. Wat ik van te voren nooit heb kunnen weten in het beschrijven van mijn taal.Mijn nieuwsgierig de ruimte geeft in het blijven ontdekken, dat zodra ik typ, geen tijd meer kan voelen, maar een beheersen van zoveel stof die ik laat waaien en laat zien aan elke ruimte die dan komt en mij neer kan vleien op elke plek die zich laat ontvouwen. Die soms ongewoon een stilte kan laten zien en dan zachtjes begin te fluisteren,mijn lichaam ontspant in het blijven duiden, hoe gezond het kan zijn, dat wat ik doe altijd zal blijven ervaren in de klik met mijzelf, eigenlijk voor mij heel gewoon is geworden. Terwijl ik weet hoe natuurlijk het is om te kunnen ervaren wat er gebeurd als ik het niet zou doen.Dan zou ik misschien  gaan denken dat iets in mijn hoofd zou kunnen zitten en gaan malen zoals men zegd. Maar niets uit mijn hoofd kan halen,maar te laten onstaan in elk moment dat ik ben aan schrijven naar mijzelf.Mij gelukkig kan prijzen in elk ondervinden van ontdekken en als een stromend riviertje kan blijven ontvouwen.  Zondermeer altijd iets positiefs kan hebben. In de ontwapening die het kan krijgen en in alles wat ik dacht te vrezen, neer heb kunnen leggen zoals het komt en weer gaat.Dat in elk moment van mijn beschrijven in staat zal zijn, om door te kunnen dringen hoe belangrijk het zal blijven om te beschrijven wat ik ervaar...
Anna.💚.

Vanuit mijn rust.

Het aanschouwen meer nu lijkt op een vereenzelvigen van mijn tijd.
De opmars die kan komen, mij vergezeld zoals een vergeling zou kunnen ontstaan in ieder blad die ik lees.De punten zijn omgebogen en soms wat letters kunnen buigen naar een mening die ik heb.
Als ik een vreemde zou wezen,en niemand nog herken,niemand nog een hand zou willen geven dan wat ik heb gekend.Dan zou ik bevriezen op een plek. Juist in mijn wonderlijke taal mij verder heeft gebracht dan al het kunnen lezen van andere.
Het maaktbaar maken zo suffig als het lijkt, is doordrongen van elk weten in al wat ik beschrijf. De gewetenloze anders kijken dan een zelfingenomen tekst, die uit kan monden naar een nieuwe reeks van mijn bevinden.Niets anders zou kunnen zijn dan mijn bereidheid van delen. Vanuit mijn rust heel anders ben gaan luisteren, in het ervaren van mijn tekst, alleen mijn stilte over is gebleven.Dan schuif ik met mijn stoel en hang ik wat naar achteren en hoor ik mijzelf, waarin ik nog  meer  zou kunnen  verzachten. Het rusteloze wat ik had mee is gewogen zoals mijn taal dit nu laat zien. Dat in iedere druppel die kan vallen de glinstering kan blijven zien, in het tastbaar maken terwijl ik schrijf ,uiteindelijk mijn eigen ontwaken is geworden. Dan komt de rust die dan verschijnt, in het bezoldigen waarin ik bereidt ben  om goed voor mijzelf te blijven zorgen.
De avond schemering mij ontroert in een mooie stilte. Het lichval die het geeft, precies op de juiste plek weet te vallen.Dat wat ik zie,zou een bestemming kunnen hebben voor een iets groots.Wanneer  ik mee zou kunnen leven wat ik beschrijf, daarin iets zou kunnen ontdooien.De lichtheid in mijn ogen,de status waarin ik ben, vanuit mijn eigen creëren wat ik ben gewend, een reactie zou kunnen zijn in het wonderlijke schrijven, wat erover blijft alleen voor mij zou kunnen gelden.Niet dat ik een ander iets niet gun en geen vorm van egoïsme kan hebben,maar door te lopen op mijn pad, waar de takken van de bomen mij zachtjes behoeden, om gelijkwaardig te kunnen zijn. Als ik kan voelen dat het is begrepen waarom ik schrijf en blijf delen.Waarom ik mijn taal zo belangrijk maak en in afzondering is beschreven.Waarom het uitleggen naar mijzelf een draai kan maken en dan kan zien hoe gewoon ik ben gebleven en er niets meer voor hoeft te doen, dan in mijn eigen rust en gezelschap te blijven...
Anna.💚.

Ritselen van elk blad.

Het durven zijn net zoiets kan worden,waarin mijn taal verschijnt,als een beeld  zich weet te vormen,waarschijnlijk wat deuren dicht kan gooien, daar waar ik ben geweest in het kenbaar maken, nog altijd kan ervaren dat elke laag in het bijzonder in een stilte weet te ontvangen.
Het overwelmen mij steeds meer zegt dat wat heb ondervonden in de kruistocht die ik heb gemaakt, mijn schouders op kan halen.Mijn kracht in glinsterstukjes naar voren komt en soms kan persen naar het geluk, die verder reikt en mij het gezicht weet te geven waar ik om vroeg. Wat in elk verlangen haar schoonheid geeft en rondom het gehele gebeuren,iets anders bleek te zijn, dan te vertoefen in het welzijn van mijn delen.Soms kan het schuren hoe het zou kunnen zijn als ik een boom zou kunnen worden met een dikke stam,waar mijn takken naar beneden kunnen buigen en iedere vogel een welkom zou kunnen voelen en hun nesten op mijn takken laat hangen en ieder blad die ik krijg zo trots als een moeder, het weet te verwelkomen en zich zou kunnen spreiden over elk pad die onder mijn ligt.Mijn wortels laat groeien en alles op kan zuigen wat ik nodig heb.Zelfs een harde wind mijn takken laat vieren en dan kan zien hoe krachtig ik ben geworden.Hoe ik de zon een schaduw zou kunnen geven en de wind kan laten zien, dat mijn wortels mij het fundament hebben gegeven om te blijven groeien in wat ik beheers.Iedereen tegen mijn stam aan kan leunen en dan kan ervaren hoe mij sappen heen en weer bewegen en daar in feite niets voor hoeft te doen.Iedere herfst weer naar binnen kan keren en al het blad wat ik los heb moeten laten liefdevoller kan kijken wat is geweest.Het welkom die ik blijf omarmen, straks in mijn kale takken kan laten zien, dat als iets moet ontkiemen meer tijd nodig heeft om te zien, dat het naar binnen keren de nieuwe vruchten weer zoekt en stiller kan zijn dan het ritselen van elk blad.
Anna.💚.

Met pijl en boog .

In elke verbijstering mijn slag om de arm is uitgelopen in het herhalen van een ruimte. Die gepolijst blijkt te zijn in het opnieuw ontvouwen. Waar elke wortel die is gegroeid boven het maaiveld is uitgekomen. Staat te wapperen in de zon en bijna  is versleten door de harde wind en er uiteindelijk grote gaten in zijn gekomen. In elke lach die ik kan zien mijn tanden als witte monsters naar voren blinken ,mijn mond in elke vorm  kan doen lijken, dat in het spreken met mijzelf zo dichtbij mijzelf is komen te staan. Alleen mijn taal is overgebleven in het gevleugeld kunnen zijn en kunnen groeien naar mijn eigen kracht waar mijn waarde is gaan liggen . De intensie die ik heb in het behouden van mijn schrijven. Als in een meedogenloos fragment altijd weer naar voren wordt geschoven. Als een pijl en boog kan blijven  richten, net zolang totdat ik midden in de roos kan komen te trillen..
In het natrillen van de pijl niets kan zeggen, dat zolang mijn taal ontstaat ik zal blijven schrijven.
In elk moment nu kan voelen dat het richten naar een ander, allang in een verwijdering kan voelen.. Al veel langer heb gevoeld dat ik de enigste zal blijven in het beschrijven zoals ik doe. Trots kan wezen in elke overwinning die ik via mijn schrijven heb laten zien.
De overwinning die ik blijf volgen, zoals een kudde eruit zou kunnen zien. Zoals een pad kan blijven lopen en heel misschien iets door is gedrongen waarin mijn belichaamde taal in elke vorm naar buiten is gekomen en niets heeft ontzien. Niets heb laten liggen, maar belichaamd is geworden en van alle kanten is bekeken en gescand. Wat het zou kunnen wezen om vol trots te kunnen zeggen, dat wat ik heb beschreven, alleen kon ontstaan in de gewilligheid die het heeft gekregen, door de klank van mijn eigen geluid. Elke deur een handvat heb mee gekregen en alle ramen raam open zijn gezet. Zodat de wind als ventilator heeft kunnen dienen in het beschrijven van mijn eigen werk in eigen taal is beschreven.
Nergens nog een punt van zou willen maken, nergens nog een echte mening over hebt, dan alleen te weten dat als ik schrijf, iets aanraak in mijzelf, iets kan voelen wat ik nog niet thuis kan brengen. Maar zeker weet dat in elk ontvouwen wat ik heb gedaan geen keurslijf meer kan hebben, dan alleen mee te gaan hoe het blijft voelen in mijn belichaamde taal.
Het uitzonderlijke wat het krijgt alleen heeft te maken hoe ik mij naar mijzelf  blijf openstellen. Hoe mijn wereld steeds meer is gaan lijken op een veld  met bloemen en ik iedere dag kan kiezen welke geur ik heb verspreid . Vaak naar buiten heb gekeken in de rust die het mij gaf, door het effect die ik kon voelen en stap voor stap steeds weer opnieuw heb kunnen ervaren hoe belangrijk het is gebleven, dat wat ik vertel de hele wereld mag weten hoe mijn hart verbonden blijft in mijn belichaamde taal.
Het blijven duiden in de compassie die ik heb, meer laat zien hoe eenvoudig ik had willen blijven. Hoe sensitief ik kan zijn. Maar het belangrijkste wat er is overgebleven is het beschrijven van elk moment en mij neer kan leggen, wat het kan zijn. Maar alleen te laten zien hoe gericht ik mijn pijl en boog blijft houden in het zicht  die ik heb, om te blijven ontvouwen om te blijven zien, dat in al mijn delen, ook kan blijven ervaren en altijd kan blijven voelen dat het gericht zal blijven in de ontmoetingsplek waar ik uit schrijf.
Anna.💚.

Netvlies.

De tsunami in elk golf verder is uit gelopen dan ik had voorzien. Merkwaardig genoeg zich heeft uitgestrooid over elk land die het kon horen  en hebben kunnen zien, dat er andere tijd is aan het komen.  Waar mijn dagelijks beschrijven in tweeën valt. En in het begeven van misschien een nieuwe blog een nieuwe naam zal geven wat misschien wel meer zou kunnen passen in het besef, dat in het schrijven naar mijzelf is gaan veranderen hoe ik nu alles beleef.
De volkomenheid van mijn delen is zo geheeld, als een mededeling zou kunnen klinken waarin elk besluit is gekomen. Omdat ik voel hoe vreemd het ook mag klinken en welk effect het zou kunnen krijgen als ik mij laat gaan in een ander ritme, in een ander verstaan in een ander delen hoe mijn schrijven voort zal bestaan....
In al het ervaren wat ik heb gedaan als een lusje zou kunnen beschouwen als een handvat voor mijzelf. Dat in al het vertrouwen wat het mij heeft gegeven nu klaar ben voor iets nieuws.
Mijn vertellen hetzelfde zou kunnen blijven en door de vrijheid die ik kan voelen geen enkele rekening kan houden wat een ander leest. Doorgewinterd in het begeven van mijn taal, niets anders is geweest om mijzelf te willen leren kennen. Om mijzelf iets terug te geven wat ik was verloren en veel te veel naar andere had gekeken en mij daarachter heb willen verschuilen, maar dit niet meer hoeft.
In alles wat ik heb opengebroken en heb neergelegd zoals het kwam, zoals het zich ontvouwde en vaak mijzelf daarin tegen kwam. Vaak in een verwondering bleef staan waarin mijn wereld openging en dat zal blijven doen. Waarschijnlijk in mijn eigen stijl in mijn eigen gewoonte die ik heb, te laten zegenvieren, op het netvlies van ontdekken dat er eigenlijk nog zoveel te vertellen valt...
Anna.💚.

Wat er nog niet is.

Lieve Anna, soms zijn er momenten dat elke mogelijkheid  die ik heb gekregen, zo onbezonnen en naïef zo kinderlijk blij ben gebleven om te delen wat ik wil. Mijn gericht beleven nu zo anders voelt en van de zomer naar de herfst toe kan zweven.  Mijn uitgesproken taal iets wonderlijks blijft. Waar ik niet ben vergeten dat ik naar mijzelf schrijf en het toch aan iedereen laat weten. Misschien een soort dubbelheid dan krijgt,  in de verwarring die het kan geven. Mijn persoonlijk document is gaan veranderen  in het open durven zijn en in het wagen van zoveel woorden. Het gevoel kan hebben dat ik uitgesproken ben, dat wat ik wilde anders heeft uitgepakt, anders is gaan liggen, anders ben gaan kijken naar mijzelf en misschien niet meer nodig vindt om naar mijzelf te schrijven. Waarin mijn taal die ik ondervind nu zelf kan bepalen welke kant ik op had willen gaan en welk beschrijven voor mij nog zou kunnen lonen. Waarin ik een bekentenis heb willen geven aan een belichaamde taal vanuit het creëren van elk moment.
In het verder willen komen wat ik aan mijzelf vertel, een ander creëren voel en in een ander perspectief zou willen zetten. Geen enkel beleven er meer aan vast kan plakken, dan alleen te laten ontstaan wat er uit mijn handeling kan verschijnen. Die vanzelfsprekendheid ergens neer kan zetten waar iedereen kan zien hoe gedurfd mijn schrijven is geweest. Hoe open ik ben geweest,  hoe bijzonder het is om te voelen dat als ik schrijf in een trance weet te komen en niets heeft te maken hoe een ander dit leest. Maar mijn woorden vanzelf naar voren komen en elk deurtje wat open springt, altijd een welkom wist te voelen en dan ervaarde als ik naar mijzelf schreef.
Maar nu ben gaan beseffen dat de gave die ik heb, niets anders is dan te laten stromen wat er nog niet is. Elk duwtje die ik kreeg de wisselwerking is geworden naar mijzelf. Vaak in mijn ervaren dacht te zijn, maar als ik goed kan kijken wat ik beschrijf, beschikbaar zou kunnen zijn voor anderen. Terwijl ik dat niet voel en ook niets kan bepalen voor een ander,  maar dat ik wel weet, dat in het schrijven naar mijzelf toch heel iets anders is, als ik zou schrijven naar een ander. Eigenlijk heel open ben geweest, zoals een stroom waarin ik kan verkeren alleen mij heeft gevuld in het beheersen van mijn taal.
Iedere dag een besluit kan voelen om te willen stoppen, maar op een of andere manier mijn handen de vleugels steeds weer krijgen om te blijven typen, om te blijven staan in elk vertellen, om te zien dat er iets is veranderd en misschien de lieve Anna niet meer nodig heb om daar naar toe te schrijven. Terwijl ik haar wel laat staan en laat glinsteren in het licht waar zij in is gekomen. Waar haar gezicht op een bloem is gaan lijken, die staat te geuren voor iedere deur en zo blij kan wezen in het blijven delen. Dat haar kracht van blijven geven, naarmate de herfst binnen kan komen sluipen, zij met open armen alles laat zien wat er kan gebeuren als ik naar Anna schrijf....
Anna.💚.

Doorzichtig glas. 🍸.

 In het overlappen iets magisch krijgt. Iets wat ik niet kan pakken en enkel en alleen geen  middenweg is te vinden, geen vooruitzicht dan alleen mijn eigen bewijs blijf voeren. Dat in elk smelten van een steen alleen is gekomen in de wereld waarin ik leef. In alles wat ik aan zou kunnen raken mijn rug verteld om andere schoenen aan te trekken terwijl ik loop. Misschien op blote voeten mijn missie is volbracht en aan de aarde kan voelen hoe elke stap die is gezet, blootvoets kan ervaren en weggedreven ben van wat ik eigenlijk wilde vertellen.
Het buitengewone vanuit het sacrale die is gezet, steeds meer naar binnen kan keren. Waarin de stilte niet verstaat om nog meer uit te gaan leggen hoe het zit. De dubbelheid die het kan krijgen in het vorstelijk durven zijn en als kraters naar buiten kaatsen en er dan een stilte ontstaat. Het verwezenlijke waar ik wilde zijn, op mijn blote voeten wat grenzen voorbij zie trekken, dat de lange weg die ik heb bewandeld alleen ikzelf heb toegelaten waarin het kon.
Het zicht wat ik creëerde, heb ik gedaan om te zien of het mogelijk is om een andere ingang te vinden. Om aan mijzelf te laten zien nu blijkbaar waarschijnlijk iets  aan het loslaten ben. Het verhogen van mijn tempo in het ritme waarin ik zat, veel rustiger van aard is geworden en misschien wel moe ben geworden  in al mijn uiten wat ik heb gedaan. Mij deze stemming heeft gegeven om voortaan wat milder te gaan schrijven, waarin ik zie dat in mijn bewogen schrijven er niet toe kom dat  mijn stiller worden vooruit is gaan lopen in een ander zicht. Te laten zien en te horen hoe schoonheid zich ontvouwd kan ik alleen maar koesteren in het behouden van mijn taal.
De mildheid die ik nu kan voelen alleen maar vraagt om stil te zijn. 
Dat in mijn verdere vertellen mijn draai ga maken naar het noorderlicht, waar het verschijnen van wat kleuren mijn gezicht veranderd in een doorzichtig glas, waar ik geen masker op wil plakken en nies hoeft te doen in het vermaken naar mijzelf.
De moeheid mij overmeesterd in de galm die ik hoor om mij te gaan verplaatsen in mijn rust. Mij over te geven en niets meer hoeft en al mijn delen zich nu heeft verplaatst, naar een doorzichtig glas, in het heffen  van mijn woorden...
Anna. .💚.🙏.

Zonder masker.

Alle stapjes die zijn gezet in al mijn ondernemen, al wat ik dacht te moeten doen in een mooie rust is verschenen. In het beteren wat ik dacht te moeten leren nu opzij aan het schuiven ben. Naar de verwachting die het kon hebben mijn sluier heb afgedaan. Mijn verleden waar ik in feite geen afscheid van kon nemen en nu als een kenmerk van ervaren in mijn schrijven is blijven hangen en kan blijven zien dat in het nodig hebben zich terug laat zien in al mijn delen.
Het kwetsbaar durven zijn, zou zich kunnen keren wat ik nu beschrijf.
Geen enkel ander staren hoe het had kunnen zijn, breekt mij op in elk bewijzen wat ik deed, waarin zoveel schoonheid voorbij zie drijven en mij kan raken als ik nu weet hoe ik heb gevochten om te willen zijn die ik nu ben.  Mijn vrijheid te kunnen voelen en ontroert kan raken als ik kan zeggen dat ik iets achtergelaten heb.  Dat ik niet meer hoeft te vechten, in wat ik heb gedaan en geen voorbeeld meer hoeft zijn voor anderen. Dan alleen te laten zien aan mijzelf in elke verandering die ik dacht te hebben, zoveel rust en schoonheid is te zien. Mijn tranen van ontroering precies op het juiste moment mij omhelzen en mij nu kunnen laten zien dat er geen heftigheid   hoeft plaats te vinden, maar te durven voelen wat ik heb bereikt.  Wat ik heb laten zien op mijn blog en mijn zachtheid die ik voel heb meegenomen in mijn trots en hoe ik kan blijven kijken als ik afscheid neem van een oud gevoel. Dat doorzeeft was in mijn genen en wat ik niet heb kunnen zien in elk verdwijnen een nieuwe ruimte kan ontstaan. Niet altijd een nieuw begin hoeft te wezen maar gewoon te laten ontstaan wat er in dit moment gebeurd.
Het is mijn zachtheid die ik nu laat zien, in de waarheid naar mijzelf zo puur en zuiver naar voren wilt komen.  Waarin alle stapelingen die ik heb gemaakt als een zacht veertje naar buiten vliegt. Waarin het dwarrelen over mijn woorden iets is opengebroken wat ik nog niet kende, maar zou kunnen beklijven in alles wat ik nu beschrijf.
De gewenning naar mijzelf nu zo anders voelt en het heel vreemd is geworden om zonder masker te zijn. En mij als een lotus bloem zou kunnen voelen. Dat een herrijzen vanuit een modder, ook waar blijkt te zijn. Maar nu kan voelen in het rusten op een blad,  waarop ik schrijf, mee kan drijven naar elke kant waar ik wil zijn.
Mijn ontroering die ik voel in het verlaten van zoveel schijn, alleen in de ontmoeting met mijzelf zal blijven.
Elk plaatje die werd geplakt eraf heb willen halen om te zien dat mijn gevoeligheid mij heeft gered van alles wat overbodig bleek te zijn.
En wanneer ik mijn oude herinneringen van mijn schouders haal, dan pas kan ervaren hoe moedig ik ben geweest, hoe volhardend ik kan blijven en door mijn tranen heen geen vlucht meer hoeft te maken, maar te durven zien dat wat ik heb beschreven, mij in staat heeft gesteld om echt te weten  wie ik ben en wat er in mij leeft....
Anna.💚.

Creatief beeld.

In het versmelten vanuit het benaderen,alsof het lijkt dat het zomeren zachtjes voorbij is aan het glijden,alsof de dingen die ik schrijf overtollig zou kunnen lijken.Maar ook weet dat elk verduren waaruit ik schrijf, nooit zomaar uit mijn systeem zou kunnen verdwijnen.Nooit de bedoeling heeft gehad dat in al mijn delen wat ik heb gedaan iets naar binnen is gegleden. Zoals ik een appel zou eten,zoals ik kan wandelen met een brede lach.Mijn handen als vleugels weet te gebruiken en soms de afslag wil maken in elke toedracht die ik geef.Zondermeer mij altijd weet te vullen en als volwassen vrouw het kaas niet meer van mijn boterham laat eten,maar door te sluizen wat opnieuw naar voren komt.Het zijn mijn woorden die ik proef en laat het mij smaken in elk herkauwen de verbinding blijf voelen om te blijven staan zoals het is.
Niet te hoeven kiezen maar te blijven omarmen en te blijven zien dat iedere letter die ik typ als een beeld zou kunnen beschouwen en als kunstenaar van taal, altijd kan voelen dat iets nooit echt af kan zijn.
Soms wat stukken weg kan gooien,soms zo gevoelig zijn,soms zo diep wist te raken dat in het leven wat ik leid, heel breekbaar over zou kunnen komen.Maar ook weet dat het momenten zijn van stiller willen zijn.Daar mijn innerlijke kracht ook is gaan liggen.Wat ik aan mijzelf vertel, niet rozer is dan de blauwe lucht en in mijn zwijgen de zucht kan voelen waar geen enkel verleden de kans nog krijgt om mij daarin terug te halen.
Elk moment wanneer ik schrijf, elk onzinnig gesprekje,elke gewaarwording die ik heb, heeft alleen te maken hoe creatief ik kan zijn in het ontvouwen van elk beeld. Waarin ik juist toe kan staan, hoe minder mensen dit lezen ik juist de neiging heb om verder te gaan.Dan trek ik het naar mijzelf en haal de drive van willen delen heel zachtjes naar mij toe en  zonder enige verwachting, het mij eigenlijk niet zoveel kan schelen hoeveel mensen bereid zijn geweest om dit te lezen .Maar dan echt kan voelen dat het naar mijzelf is geweest...
Anna.💚.

Van links naar rechts.

Het verbale in een complex waar het gemiddelde  mij steeds meer zegt, dat in het waaien van de wind, in de stroom waar ik mij bevind zo snel als het kan zijn, in de houding die ik had, mij onverhoopt zo trouw zou kunnen blijven en mijn taal in een kafje pak om te  gaan bundelen.Dan zou het een boekje worden en zou gaan liggen glinsteren in elke winkel.Maar dat niet voel omdat te doen.
Mij er toe zet om te zien hoe dit alles gratis is gegeven.
Ben in gaan zien  in een totaliteit, wat ik heb gedeeld en ook kan zien in mijn statistieken, dat het veel minder wordt gepakt in al het lezen.De verwachting die ik had, in het prijzen van mijn woorden nu echt een andere kant opgaat en andere verhalen wil gaan schrijven.
Te beginnen op een pad die kan worden belopen.
Aan beide kanten met de rugzak op mijn rug waarmee ik loop met een tent in het midden.Het geloofwaardige wat het krijgt,het zinnebeeld van rechts, veel linker wijst dan op het lopen van mijn voeten.Wat naar beneden kijk en dan een mooi vallei zich laat ontvouwen en dan kan zien hoe vrij ik ben.
Mijn blik waar ik naar kijk een opwinding zou kunnen voelen in de stappen die ik zet en een honger gevoel zou kunnen krijgen.
Mij laat vallen zoals gewenst en mijn tent op kan zetten.Tegen een heuvel aanzet en een emotie krijg om te gaan gillen,om te beuken op de grond.Stampvoetend de grond betreed, om de juiste plek te blijven voelen.Wat hout kan gaan zoeken om een vuurtje te willen maken,en dan in de meest serene stilte er iets in mij ontwaakt.
Het is zo geruisloos en zo stil,zo vanzelfsprekend ineens besef dat mijn handen beginnen te trillen,mijn mond half open hou,mijn hoofd wat weet te draaien.Dat als ik naar links kan kijken komt er een emotie naar voren, waarin mijn tranen blijven vertellen over het gemis die ik voelde,over de pijnlijke herinneringen die open kunnen springen als ik mijn linkerkant gebruik.
Zodra ik naar de rechterkant draai  is het verhelderend en mentaal en geheel bewust alles kan rationaliseren.Dan is er geen plek  voor een gevoel,dan alleen het duidelijk willen maken dat in een rationaliseren misschien iets weg stop wat ik eigenljk niet wil voelen.
Het standaard schrijven wat ik doe,in elke beweging die ik maak misschien wel het verzuimen is van andere dingen.
Wat ik niet wil voelen is de beperking in mijn taal en niet wil voelen dat ik niet begrepen wordt.Niet wil voelen dat ik moet vechten voor een status en niet kan voelen dat het goed is wat ik doe.
Het ene moment zit ik in een glorie en het ander moment daal ik af, in het willen begrijpen van mijzelf.En daar iets ligt besloten wat ik nooit met andere deel.Maar iets staat te duwen op mijn hart waarin de stilte die ik had als een gebroken spiegel voor mij kan liggen.
Elk stukje die ik pak, mijn hoofd om zou kunnen draaien naar de linkerkant, maar dat ik genoeg heb van mijn tranen en steeds meer naar de rechterkant ga trekken.De gevoeligheid die ik heb, niet altijd wil voelen niet altijd een welkom heeft zoals het kunnen gaan liggen op een zachte plek en in mijn tent neer kan vleien. De ritssluiting naar beneden trek en mij veilig genoeg kan voelen. Dat in al mijn vertellen wat ik doe, eigenlijk is gekomen omdat overal waar ik kwam, heel zachtjes mijn mond heb dicht gehouden.In de verte nu ook blijkt in de zorgzaamheid die ik heb, misschien wel afstand ga nemen wat ik van een publiek die ik nooit zal ontmoeten.
Mijn lopen voort zal zetten in weer een volgend moment, mijn schrijven neer zou kunnen leggen en nu weet dat ik soms momenten kan hebben om stil te zijn...
Anna.🙏.💚.

Gevleugelde handen.

Het voelt als eeuwen geleden het gaat waar het wil zijn, waar mijn handen als kleine vleugels dienen en mijn taal de spits afbijt.
De kleur die het heeft gekregen zo warempel blijkt te zijn, zo veel omvattend en neergestreken op de plek waar ik wil zijn.
In het laden van mijn woorden hoe mijn dag begint, altijd toch even wil horen waar ik mij bevind.
De tussentijd van mijn beleven een stempel heeft gezet om elke bevlogenheid die in mijn woorden zijn neergezet, te veranderen in een gloed, waar mijn handen als vleugels blijven branden om dit te blijven doen.
Het openen van mijn dag waar mijn stilte mij heeft geleerd om rond te kijken zoals een arend dat kan doen.
Het gelouterd zijn in vele dingen mij heeft gebracht naar hoe ik kan zijn, hoe mijn handen blijven vliegen over mijn toetsen en mijn zachter wordende gezicht, alleen zou willen dat ik dat zelf kan blijven zien.
Dat in al mijn ervaren nu ook voel dat elke waarde die ik laat zien alleen voor mij die betekenis kan hebben.
In elk verschuiven een andere plek aanwijst een ander ervaren naar een stilte leidt in het erkennen dat wat ik ook schrijf eigenlijk een poging blijft om in dit moment te komen.
Het zachter worden alleen iets zegt hoe ik mij heb kunnen ontwikkelen  in de tijd die ik nam. Dat in alles wat ik laat zien nu ook kan ervaren dat de weg ik heb genomen is aan het veranderen.
Elke emotie niet altijd hoeft te begrijpen elke gedachte een trigger blijkt te zijn en ik dit niet doe om mijn hoofd leeg te maken, maar nu weet dat wanneer mijn taal verschijnt, door mijn handeling is gekomen en niets in mijn hoofd plaats zou kunnen vinden.
Het voelen van mijn taal is in elk creëren  neergelegd.
Soms met een emotie kan laten zien hoe een verfijning binnen kan komen en het nooit andersom is geweest.
Mijn schrijven als een kenmerk van ontvangen, beheerst in het kunnen uiten met mijn gevleugelde handen iets naar binnen kan keren en niet andersom.
Door wat ik laat gebeuren terwijl ik schrijf, heeft misschien wel te maken dat juist in het beleven van mijn taal nooit in mijn hoofd kon gebeuren dan alleen te laten ontstaan zodra ik schrijf.
De vloed die ik kan ervaren als een ongetemd dier altijd staat te wachten om mijn gevleugelde handen te willen gebruiken.
Anna.🙏.

Mijn eigen troost.

Mijn hand te zettten naar elk beeld, die alleen voor de gewillige in het openvouwen van een brief, altijd in vlugge blik zou willen lezen.Mijn taal toch iets anders is,die kan schuren tegen elk verschil,waarin de opmaat naar iets anders als water door mijn vingers glipt, als druppels kunnnen verschijnen,die misschien in de verandering die ik voel, via mijn tranen laat verdwijnen.Geen enkel moeite het mij heeft gekost,geen willen herhalen,maar dat ik wel kan voelen zoals het is,dat in het blijven staren naar een punt, met mijn focus op het lukken.Maar dat ik inmiddels nu wel weet dat in het strooien van mijn woorden,een zee van golven heb laten zien.Er is wat veranderd in mijn betoog,in mijn ervaren van mijn schrijven.Een verdere ontwikkeling blijkbaar alleen maar nodig is, als ik mijn controle uit handen kan geven.Dat wil zeggen,mijn eigen werkelijheid zoals het is, eigenlijk mijn eigen troost kan blijven vinden in mijn spreken en schrijven.Maar kan ook zien, hoe ik ben veranderd in elk woord die ik nu beschrijf,misschien toch een soort ontleden kan blijven ervaren.In het naar buiten keren niets anders overblijft dan mijn stilte.Elke handeling die ik heb gemaakt, vanuit mijn gemak is beschreven.De noodzaak die ik heb gevoeld als een deken van mij is af gegleden en als een rups uit haar cocon in een vlinder is veranderd.Elke nectar die ik heb geproeft, nu kan verteren op een zeldzame plek, in het leren schrijven naar mijzelf.
Dat in het wonderlijke wat het heeft, mij nooit heeft belet om echt te stoppen,omdat ik van mijzelf nu wel weet in al mijn ontvouwen, soms een keerpunt vindt. Dat in mijn dagelijks schrijven een belichaming komt en mij kan dragen in de weg die ik heb gelopen.Mijn doel is gebleven in de uitdaging die ik voel, om alles wat is beschreven te gaan koesteren. En achter te laten voor diegene die mij nooit hebben willen leren kennen.Dit schrijven bij mij hoort en van alle diepgang weet te houden.Een beschrijven zoals het voelt, mij in staat heeft kunnen stellen,dat als een weegschaal door kan slaan, altijd nog mijn schrijven of spreken over kan houden.De liefde die ik voel,misschien als een dreiging voor een ander,mij vaak genoeg heeft getriggerd,dat wat ik heb,overboord had te willen gooien.Maar op een of andere manier dat niet kan,waarin de passie die ik heb, om te schrijven, alleen maar verlangt, om dat te blijven ervaren...wat  alleen voor mijzelf nog een troost kan zijn...
Anna.🙏.

Misschien...

Het intuïtief vertellen,het slome wat zo krijst,het willen pleasen,ondanks de goude kleur zou kunnen gaan rieken. Mijn genoegdoening in mijn schrijven een andere toon aanzet. Niet zozeer het iets moet lijken,maar tegelijkertijd  een weerstand voel. Als ik zou moeten moet kijken hoe mijn werkelijkheid zo omstuimig zou kunnen zijn.Met elke stroom er tegenin kan zwemmen,zou gaan spartelen als een klein kind,zou willen schreeuwen over de heuvels en daar mijn eigen ego vind.Mij groter zou kunnen maken en dan in al het spreken van een ander, onder tafels en stoelen zou willen plakken.Een muur zou kunnen plaatsen om alles heen,omdat ik mij snel kan vervelen over elk idee.De weerstand blijf voelen in een komisch effect,en al mijn zorgzamen woorden in mijn armen te nemen.Dat wat ik heb gebracht, mij zover heeft gekregen, dat mijn intelligentie misschien wel niet meer past om het anders te gaan delen.De vanzelfsprekendheid eens weg te halen in de wending die het heeft en juist voor niemand kan bepalen als ik mijzelf lees.Als ik het toe kan laten in de stukken die ik schrijf, achterhaald kan worden als ik eens ontstuimig schrijf.Dan alleen in mijn vertellen met zoveel draagkracht die ik laat zien, alleen mij heeft geholpen in de rit die ik heb gemaakt.De beperking die ik voel, mij uit kan dagen om anders te gaan schrijven.Om anders te gaan kijken en soms zo besluitelooos zou kunnen zijn.Dat wat ik heb beschreven in het nodig hebben,als rimpels in een vijver weg kunnen zakken en dan de gladde spiegeling over kan blijven,waarin ik niets kan bepalen voor een ander. Heel natuurlijk wil blijven in alles wat ik schrijf,maar er bekruipt mij soms een gevoel wat anders kan lijken wat ik tot nu toe heb gedeeld.In het vervallen van een tijd , zo heimelijk zal blijven, dat ik inmiddels wel heb begrepen hoe fijn het blijft, om in mijn eigen taal te blijven en mijn delen misschien wat anders wordt...
Anna.💚.

Open zijn. 🔓

Ter ere van mijn taal in het verhaal wat is beschreven nu uit wil wijken naar elke letter die alles heeft gevormd. Om af te wachten welke noot ik kan zetten en welk blad ik om kan slaan.Met welk idee mijn beschrijven de meerwaarde heeft gekregen en stapvoets in het verder ontluiken, iets  anders draagt,dan elke uitdaging die het heeft gekregen en mij zoveel ontspanning heeft gegeven.Zoveel mededogen naar mijzelf,dat ik mij nu eindelijk eens afvraag in de vreugde die het heeft, om kan slaan, om nog bewuster te gaan ervaren terwijl ik schrijf.
Niets zou kunnen bewegen als het stilstaand effect, mij heeft gedreven naar een tijd,waar alles zo eenvoudig bleek te zijn.Veel te lang heb geproeft hoe zoeter de smaak uit elkaar kon barsten en de pit in het midden die alles droeg,zo ongevraagd lag te verbleken. Was vergeten hoe bijzonder het blijft, dat als  dit alles aan mijzelf kan laten weten, in de constante lijn,dan moet er toch iets moet wezen om trots  te kunnen zijn. Weet dat in het dragen van mijn taal in het eren waartoe het leidt, de splitsing zou kunnen krijgen naar de kern waarom het gaat.Dat in het beschrijven mijn taal ,alles binnenste buiten kan keren en met mijn hart in mijn hand, steeds vaker terug zou kunnen keren naar een schoonheid die ik ervaar.Waar iedere vlinder op mijn schouder haar vleugels likt,waar bomen kunnen spreken,waar de natuur mijn grootste vriend kan zijn,waar geen enkele berisping op een antwoord kan lijken ,maar dat ik kan blijven ervaren terwijl ik schrijf.Wat in de verte zolang het reikt, mijn zorgvuldigheid als één grote ontmoeting samenkomt.En dan als een open bloem naar voren buig,  mij dankbaar voel, dat ik dit allemaal aan mijzelf kan laten weten...
Anna.💚.

Slangen-Taal.🐍.

Wat zou een delen kunnen zijn ,waarin de status van mijn zijn in de gevolgen die het krijgt,niets meer is dan dat ik anders ben gaan staan naar mijzelf.Naast elke verleiding die ik ken, in elke buiging heb mogen voelen hoe dierbaar mijn delen is geworden,hoe elke verbinding die ik zocht als sneeuw voor de zon is gesmolten.Hoe het trekken aan een dood paard mij nog juister heeft laten voelen, dat waar het nu om gaat, mijn gevoeligheid  weet te koesteren.Mij naarstig heeft laten zien,dat in het beschrijven in elk moment,waarschijnlijk voor een ander een verveling zou kunnen worden.Maar ook weet dat het mij daarom niet gaat,niet de ander te willen behagen,maar in het schrijven naar mijzelf daar het punt is gaan liggen waarin geen enkel oordeel in een delend aspect, mij heeft gedwongen om dit te doen.
Het is het plezier wat mij dwingt en het onverwachtse waar de schoonheid die ik zie, mij altijd heeft weten te verrassen.De duidelijkheid naar mijzelf,in elke ontknoping, de steen op mijn maag als zachte boter,in een plasje is uitgelopen en niet vraagt om bevroren te worden.In het bepleiten er iets open kan gaan en soms als een vloeiend geheel voorbij zie stromen,mee kan gaan, zonder te weten hoever het kan gaan.Hoever ik kan komen in de schijf van schrijven,hoe mijn luchtigheid soms om kan slaan en net als een slang een oud velletje los kan laten en verder kruip in het welzijn  van mijn creëren.Misschien alle mogelijkheden wel zijn besproken,maar dat ik iets anders voel, in de drang van mijn schrijven en het alleen maar gaat om mij goed te blijven voelen en mij mee laat drijven naar een ander staat.Waar iets anders op mij staat te wachten.Waar mijn delen op een kruising is gekomen en niet zou willen kiezen voor welke kant dan ook.Dit doe ik voor mijzelf  en voor niemand anders.Het ontwaken in mijn eigen wereld altijd gericht zal blijven in elk moment zoals ik schrijf.Alle plaatjes eraf heb willen trekken,maar nu ook weet hoe zonderling het blijft, om te blijven delen en zelfs mijn schaduwkant de gelegenheidheid heeft gekregen om te stralen in elk verdriet.Te huilen om de kleine dingen, als ik kan zien, hoe groot mijn wereld is geworden.Dat in het alleen zijn met mijzelf  veel heeft te maken, dat ik alles toe kan laten wat ik beschrijf.Geen sorry meer hoeft te zeggen,nergens spijt van hoeft te hebben,maar te doen waar ik goed in ben.Elk wolkje zou kunnen beschrijven,elke schaduw in het licht kan zetten. Mijn slangen-taal, door al het vervellen, kan blijven ervaren,wanneer ik naar mijzelf  blijf schrijven....🐍...
Anna.💚.

Mijn stem.

Wat ik de wereld zou willen vertellen,inmiddels ook heb gedaan,maar nu gericht naar andere en het nu  ook zo zou willen benaderen om eens te vertellen hoe het is gegaan.Gezwommen in mijn woorden,met grote golven ben meegegaan,eigenlijk alleen maar heb willen duiden, hoe om te kunnen gaan in het gebruiken van mijn eigen stem.Door de klank die ik heb willen horen, kon er iets ontstaan,en is uiteindelijk mijn schrijven geboren, door te blijven luisteren wat ik zeg.Mijn eigen stem te horen in het bewegende effect,dat op het moment dat ik werd geboren, mijn stem kon gebruiken om iets kenbaar te maken naar de ander.Maar inmiddels weet dat in het omdraaien naar mijzelf mijn eigen klank kon horen in het luisteren naar mijzelf.Er kwam een euforie die ik nog niet kende,alsof in het gebruiken  van mijn eigen stem iets terug kon pakken, wat ik met vele had gedeeld.In het samenkomen met mijzelf  ben ik gaan begrijpen hoe belangrijk het kan zijn om te gaan spreken in het luisteren naar mijzelf. Mijn stem die ik gebruikte er steeds iets ontstond.Nooit uitgesproken kon zijn en dat het niet ging om de ander, maar in mijn schrijven steeds heb willen wijzen, hoe de weg naar mijzelf heb kunnen vinden in wat ik nu  aan mijzelf vertel.Het is niet alleen de stilte of een gewaarwording van het zelf,maar dicht bij eigen kern te kunnen komen en daar mijn vrede stond.Mijn schrijven alleen heb  getoond om iets te laten ontvouwen, waarin de rust zich heeft gesetteld,waar ik alleen heb willen laten zien,welk een vertrouwen ik heb gegeven aan een groot publiek.Maar nooit bekend heb willen worden,alleen de hoop kon hebben, dat andere begrepen dat in het luisteren naar mijzelf,daar de frictie ligt in mijn ontvouwen. 
In het gezonde wat het heeft, mij altijd kan verheugen wat ik aan mijzelf vertel.Het breekt wat muren en haalt wat maskers weg,dat in mijn delen ik eigenlijk meer vertel dan dat ik zou spreken met een ander. In de hoogte die kan komen in de versnelling die het heeft,niet geprezen wilt worden,maar te zien, dat ik dat allemaal aan mijzelf heb te danken.Mijn stem te eren en te erkennen dat de tijd die ik heb genomen,nu even gericht naar de ander, het vuur kan voelen en de basis heeft gelegd om alles wat ik ben tegen gekomen, te durven omarmen,te durven voelen wat mijn stem verteld.Daar over heb willen schrijven en in feie alles in gang is gezet om te gaan begrijpen in het delen op mijn blog,iets belangrijks heb willen laten zien.
Een wereld die meekijkt over mijn schouder,en niemand heb ontmoet, dan alleen te ervaren wat het kan doen om zo te kunnen schrijven.Mijn stem te kunnen gebruiken in het bezit wat ik heb en dan in grote mate weet, waarom ik dit vertel...
Anna.💚.

Een wereld van verschil.

In het passend geheel ,in het neerdalen van mijn eigen taal,steeds weer laat blijken, dat in het vastgeroeste zwijgen, steeds een opening kan vinden ,om te gaan gaan ervaren wat een duidelijke belichaming zou kunnen zijn.De winde van mijn vertellen,een boost kan geven,in mijn schrijvend beleven. Over elke rand lig gebogen,het samenspel alleen is te vergelijken met hoe ik kan communiceren met mijzelf.Heel lang geleden misschien één seconde verder,als alles weer anders bleek te zijn,staar ik naar wat sterren en hoeft mij niet te offeren omdat ik al ergens ben.En luister wat naar stemmen die ik ervaar.In het laten doordringen dat als ik schrijf, iets opnieuw geboren kan worden.Door het simpele feit,dat wat er kan ontstaan een woeste grond zou kunnen krijgen,een rommelig geheel,maar zoals ik kan spreken is het nu in mijn schrijven neergezet.De benadering vanuit mijn delen soms een kant uitschiet, waarin mijn spreken tekort is geschoten en mij alleen bevindt hoe elk deeltje als een mogelijkheid ligt verborgen. Hoe het had kunnen zijn, als het contact waar ik heb geleerd om met mijzelf te gaan spreken,nu zo verloren ligt in de schaduw van mijn vertellen.Niet dat ik nog de behoefte heb om terug te gaan  in een tijd,waarin ik inmiddels mijzelf heb leren kennen en trots kan zijn,dat mijn spreken in mijn schrijven is blijven ontstaan.  Nu ook weet dat geen enkele prognose een herkenning zou kunnen zijn.Daarin mijn eigen stappen heb gezet.Mijn eigen wereld heb opengebroken in alle vragen die ik had en aan mijzelf wist te vertellen wat een belichaming met mij heeft gedaan.
Het leren inzien dat in elke toesstemming die ik gaf,zo hoopvol mijn eigen beeld heb neergezet .En wat er over is gebleven door mijn taal, die mij de kans ook heeft gegeven om de diepere lagen die ik heb nog meer zou kunnen tonen vauit de liefde die ik voel.Het is een blijvende zachte streling over mijn huid en het laten binnenkomen wat mijn taal mij brengt.Nergens van weg hoeft te zweven, maar om te gaan met mijzelf en daar een ingang in heb gevonden.Nooit zou kunnen worden wie ik dacht te zijn,maar door mijn vele schrijven, wat dieper zak in mijn eigen domein, wat alleen maar vraagt om stiller te kunnen zijn in al mijn spreken.Geen enkeling hoeft te zijn,maar  mijn alleen zijn, juist mijn wereld heeft vergroot...
Anna.💚.

Verfijning.

Het groter willen maken,
in elke zin die breekt,
om te gaan beseffen,
dat wat ik beschrijf,
met minder woorden
nu kan zeggen,
hoe geweldadig 
dit is ,en dat waaschijnlijk
mijn verfijning is geworden.
Geen noodzaak
meer voel, om elke diepte 
te omarmen. in het samenkomen
met mijzelf,  blijkbaar
genoeg kan zijn
om het op deze manier
te gaan delen...
Anna.💚.
 

Verkleinen.

Het verkleinen van mijn teksten,
juist groter kunnen zijn,
om te gaan ervaren
dat wat er naar buiten
zou kunnen komen
geheel onverwachts, in elke zin
zo ongenaaktbaar
een andere stroom
zou kunnen laten zien.
Een andere vorm
weerspiegeld mijn gedachte,
in het laten zien,
dat in elk schrijven
wat ik nu kan laten zien.
Hoe ik ben uitgelopen,
in mijn taal die ik heb.
Een klein reisje ben gaan maken,
om te voelen 
hoe dit is.
Anna.💚.

Het mooiste gesprek.

Grotendeels in het verdwijnen van mijn woorden er iets anders naar voren komt. Nieuwsgierig blijf, in dat ene kleine stukje, nog steeds  een vangnet is ,zachtjes toe kan laten,open zou kunen springen,naast mij neer zou kunnen leggen,om te gaan bewonderen zoals een kind dat kan  doen.Een verhaal zou kunnen beginnen over welk een sprookje dan ook,maar mijn eigen realiteit de voorrang krijgt.
Bij nader inzien in de voltooiing die het heeft,alleen zou kunnen vertellen wat ik in dit moment beleef.Het is de verzadiging die ik proef, een onmetelijkheid van onder vinden,geen effect meer zou kunnen hebben,dan alleen te zien, dat in alles wat naar voren heeft willen komen.Hetgeen nog beter kan worden gevoeld en misschien geen uitleg meer nodig heeft.In het staven van mijn schrijven een kleine voldoening voel.Geen afscheid hoeft te nemen, maar in het creëren van elk moment, mij nog weing weet te verhalen, hoe anders ik blijf kijken naar wat ik in ieder moment beschrijf.Elk globaal gebeuren, wat een ander er ook van vindt, mijn eigen deuren blijf openen,en in staat blijf zijn,in het blijven ervaren, alleen blijf schrijven naar mijzelf.Misschien dat het onlogisch zou kunnen klinken dat in het delen op mijn blog,zo vanzelfsprekend is geworden,geen verwachting daarin zit,maar de beweging die ik maak om te laten zien wat eigen taal kan betekenen.Hoe het voelt, in het moment van mijn schrijven.De verbinding kan blijven maken met mijzelf.Er niet bij stil kan staan, dat het kan worden gelezen door iedereen.  Dat in het leren schrijven naar mijzelf voor mij deze functie blijft behouden, om te voelen en te blijven ervaren, dat wat ik beschrijf naar voren heeft willen komen. Plaats heeft kunnen maken wat voor mij belangrijk blijft, dat in elk delen wat ik laat zien, de toestemming blijft geven om mij te kunnen onderdompelen in de verbinding naar mijzelf.
Dat kan ik voelen terwijl ik schrijf,soms de neiging heb om mijn welwillendheid om te gaan buigen wat misschien een andere bedoeling heeft.Mijn schrijvend effect als een zachte deken over mij heen kan trekken.Dat in iedere ontmoeting  wanneer ik schrijf ,zo'n milde voldoening geeft,alles weer op de juiste plek kan laten vallen. Juist wanneer ik het overlees, mij altijd in een verwondering kan brengen.In elk moment, wat ik heb beschreven, het mooiste gesprek  kan zijn in het blijven ervaren, hoe mijn taal zich kan ontvouwen in elk moment. 
Anna.💚.

Nodig zijn..

 Zo achteraf is het gaan dalen,wat ik ben ontstegen, in dingen die ik nodig had, in mijn vertellen,vaak ook leek in de zelfstandigheid die ik kan hebben, om mijn schrijven te laten exploreren. In alles wat naar voren kwam, mijn eigen meesterschap heb ondervonden en ben gaan zien in het ondervinden, aan geen enkel handje mee heb willen lopen,maar te willen laten zien,dat wat ik dacht nodig te hebben, misschien alleen mij heeft kunen dienen en alleen mijn schrijven daarin is overgebleven. Geen bekendheid hoefde te hebben,maar de zelfstandigheid in wat ik heb bereikt, als een oorwurm is gaan zitten  in mijn beleven van mijn schrijven. In het verblijf van mijn schrijven eerder mijn eigen wijsheid heb ontdekt en alleen kan blijven delen zoals ik al die tijd heb laten zien. Wel tot een besef ben gekomen, dat in het vertrouwen die ik gaf,nog geen bed van rozen hoeft te zijn.Alle taal die ik liet ontvouwen mij  thuis kon brengen,maar intussen echt wel weet, dat het echte ontstijgen wat ik had geleerd nu in elke volgend moment neer kan leggen. Wat ik dacht te moeten doen, heel langzaam van mij is aan het glijden en neer zou kunnen leggen in alle ervaringen die ik heb gehad. Nu te gaan koesteren, geen enkele stilte iets zou kunnen vervangen maar door te stromen wat ik laat zien.Dat in elk nieuw moment in het vertellen wat ik doe, alleen heeft te maken hoe ik mijn wijsheid wil blijven ervaren en veel heeft te maken waar de kracht van mijn zelfstandigheid opnieuw kan worden geboren.Soms kan schrijven vanuit een melancholie, waar een oud verlangen zou kunnen zitten,soms vanuit een spijt en mijn rouw om de oude dingen die ik vasthield terwijl ik schreef.Vaak wilde laten weten,wat ik ben ontstegen, mij ook meerdermalen heeft laten zien, dat mijn schrijven die is overgebleven ,ben blijven geloven  dat wat ik vast wilde houden ,los zou kunnen koppelen in mijn beheer van delen.
Niets anders is te doen, daar waar ik goed in ben geworden, te behouden, te omarmen ,vanuit een stroom die veel heeft te maken hoe eenvoudig het kan zijn, als ik mijzelf kan blijven lezen.En op natuurlijke wijze mijn schrijven daarin nodig heb...😌
Anna.💚.

Reikend effect.

Zoals een droom zou kunnen vertellen in het reikend effect, van alles geprobeerd heb, wat soms  een bevrijding gaf, soms zo kan wisselen in elk feit, in elk overleg die ik met mijzelf had.Als een klein riviertje door elke laag, mij wakker schudt om te behouden wat ik heb.Geen enkel lichtval mij tegenhoudt,maar door het juiste te schrijven, mij niet weerhoudt om te blijven reageren zoals ik ben.Om te ervaren dat wat ik schrijf voor elk wonder kan blijven staan en geen enkel droom opgewassen zou kunnen zijn, om mij ergens mee te meten. Om stil te moeten gaan staan en de laag die ik pelde voorbij trok langs mijn raam. In mijn droom kon zien, hoe het lichtval wat ik probeerde te vinden geen moeite meer hoeft te zijn,dan alleen te durven ervaren, dat wat ik vertel, gericht zal blijven,in de mogelijkheid om iets te realiseren wat ik in eigen  handen heb.Dat heeft te maken met de schoonheid die ik voel,alles binnenstebuiten laat keren,alles een andere blik kan geven.Als ik nu uit mijn raam kan kijken, alleen het groen ook zie. Een vlinder aan komt waaien en de slakken mijn ramen schoon aan glijden zijn.De vogels zijn flink aan het sjilpen alsof ik een heel orkest kan horen en ik daarin de dirigent mag zijn.Dan de mollen mij begroeten met hun spitse snuit en elke bloem die ik kan ruiken mij verrast, om  in het lichtval wat het heeft ,naar buiten laat kijken.Mij op mijn gemak kan voelen, om zo mijn dag te openen. Om te laten zien dat het lichtval die inmiddels is uit gegroeid naar een prachtige schoonheid van willen vertellen, hoe het kan zijn dat wat ik nu ervaar ,alleen is gekomen omdat ik de aandacht naar mijzelf heb gebracht.
Anna.💚.

Fluisterende Stilte.

De juistheid van mijn vertellen soms door kieren glijd en overal neer kan vallen,breekbaar zou kunnen zijn,geslepen in zoveel vormen, gestadig door blijft vloeien naar elke plek. Wat goed kan voelen om te gaan bemerken, dat wat ik schrijf is gaan beklijven alsof iets is voltooid.Mijn aandacht heeft gekregen,waarin mijn stilte heeft laten zien, dat als ik kan leven vanuit mijn stilte, eigenlijk alles nog beter kan blijven ervaren.Mijn eigen uitleg naar mijzelf steeds de verbinding is blijven zoeken en in een schoonheid zich neer kan vleien, zoals ik ook een  vogel  zie doen.Dat als ik weer terug ben gekomen van een gemaakte vlucht,waar ik heb kunnen zweven in een kleurrijke lucht,alles als getuigen heb kunnen zien,dat in het vermaken van mijzelf,niet hoeft te dienen voor een ander.
Mijn stilte te beschrijven in het kunnen verstaan dat er geen enkele reden hoeft te zijn, om mij om te keren naar wat is geweest.Maar mij juist te gaan richten wat er nog niet is.Maar nog kan komen terwijl ik schrijf.Het tastbaar blijven maken,dat elk inzichtelijk vertellen vanuit mijn stilte is gekomen.Zomaar omdat het wilt ontstaan,zomaar, mij gezegend kan blijven voelen en nieuwsgierig blijf wat er vandaag weer kan ontstaan.Heel sereen de zon weer op zie komen en mijn deuren openzet,dat in de betovering die het kan hebben, mij niet belet om mijn stilte te willen onderzoeken.Gewoon nieuwsgierig blijf  en inmiddels nu wel weet,dat in het dragen van zoveel stilte het omgekeerde blijkt te zijn, wat ik altijd dacht te weten.Het is een soevereiniteit,met zachte hand in het reiken naar mijzelf,zoveel omarming geeft in mijn delen, dat in de stilte die ik voel, alleen zo zou willen beschrijven. en daarin niemand anders mee zou kunnen nemen wat ik nu werkelijk bedoel.Het raken wat ik was gewend, als een bloeiend bloemetje neergelegd  in de  schaduw van al mijn schrijven.Dat als ik in mijn stilte sta,geen oordeel meer kan hebben,geen stoïcijns verwijten, maar te weten wat echte stilte kan zijn.Dan pas kan ik luisteren en weet op te nemen wat ik werkelijk zeg.Moet ook lachen wat ik schrijf,omdat als ik een vraag zou kunnen hebben, in staat nu ben om mijzelf  mijn eigen antwoordt te kunnen geven vanuit de stilte die ik heb.Vanuit mijn eigen weten, die is ontstaan door te kunnen beleven hoe mijn stilte mij heeft omarmt.Elke uitleg die ik aan mijzelf kan geven in het blijven lezen wat ik zeg,daar mijn winst is gaan liggen, in alles wat ik kan vertellen hoe mijn fluisterende stille in mijn eigen ontdekken  is ontstaan...
Anna.💚.

Spiegel Reflex.

De spiegel waarin ik kan kijken een reflex zou kunnen zijn hoe een ander zou kunnen reageren. Ben gaan begrijpen dat in de spiegel die ik laat zien, ook kan gaan volgen in elk verslag, dat in al het onbewuste wat ik laat zien, zo doortrokken kan lijken in de spiegel die het geeft. Het complete te durven ervaren, dat in het alleen zijn met mijzelf, mijn grootste kracht is geworden, waarin ik soms het gevoel kan hebben om mij terug te willen trekken. De golven die ik beschrijf, alleen kon komen in de bereidheid van mijn delen en het niets anders is dan mijn wijsheid te laten ontdooien en dat mijn gevoeligheid er mag zijn.Dat alles wat er is besproken heel anders lijkt.Als ik zou gaan zwijgen hoe verstopt alles zou kunnen worden in het laten zien, dat in elke belichaming die ik kan geven zich alleen kan laten ontvouwen in elke toestsemming die ik heb gegeven om het te posten op mijn blog.
Op mijn manier een kleine bijdrage zou kunnen geven hoe het voelt om te blijven schrijven naar elk ander,maar bedoeld is voormijzelf.
Zo grappig om te kunnen ervaren dat ik geen enkel eenzaamheid kan voelen,maar juist het tegenovergestelde, in de ontmoeting met mijzelf.Elk andere poging mij alleen maar heeft geleid naar een bevlogen zijn in mijn willen vertellen.Elk  spiegel-reflex kan geven, dat in mijn uitzonderlijk delen,  alleen kan verstaan in de belichaming die ik het heeft gekregen, in de gewilligheid naar mijzelf  zou kunnen houden,maar dan geen spiegel voor een ander zou kunnen zijn.
Anna.💚.

Stille rivier.

Dat wat ligt te smeulen in het treffen van mijn woorden, nu een hele andere belichaming krijgt. Waarin het vergezellen een stroom aanneemt, waar de rust in is te vinden.Waar het delen wat ik doe mij altijd zal herinneren hoe dit alles is begonnen. Mij nu duidelijk is geworden in de zinnen die ik zet, luid  en duidelijk uit kan spreken zoals ik mijzelf nu steeds lees.Iets ben ontstegen en uit kan leggen, dat in elke redelijkheid niet om hoeft te kijken,maar te gaan staan in dit moment.
Dan voel ik mij compleet en zonder zonde, met lichte ogen kan blijven zien, dat wat mij heeft geholpen als ik terug kan kijken met tevreden blik.Dan kan zien hoe alles mij heeft overtroffen in het schrijven naar mijzelf en erachter ben gekomen,dat welk recht ik ook denk te kennen, alleen maar weet, dat als ik schrijf, altijd iets kan openen bijmijzelf.Mijn lome blik is gekomen, wanneer mijn onrust is verdwenen en alleen kan beleven zoals het werkelijk is.De rust in mijn vertellen, als een stille rivier, kalmer is gaan stromen en mij niet meer verliest wat mij kon overkomen.Zoals een zachte bries iets laat voelen als een rijpen vrucht.Elke verzoening die het kan hebben,dan alleen te zien hoe ik deze vrucht zou kunnen dragen, in de schoonheid die ik voel. Daar niet over hoeft te waken maar te willen delen op mijn blog.Zomaar, omdat mijn schrijven daarom vraagt, in de stille beweging die ik maak en veel zachter kan spreken, waarin ik laat zien,dat in het betreden van zoveel rust als een ontwapening kan worden ervaren.Er nooit bij stil heb gestaan dat in elk delen wat ik heb gedaan,mij heeft bevrijdt van elke conditionering die kon blijven hangen in elk gewenst moment.Mij nergens meer van terug hoeft te trekken,maar juist te laten zien,wat er kan gebeuren als ik steeds een stapje verder zet.Vanuit mijn rust in elke lach, die ik tegen ben gekomen, nu iets anders ervaar in het blijven schrijven naar mijzelf.
Het voelt als een bekroning, in alles wat in water is veranderd en meestroom in het geheel. Wat ik ben gaan begrijpen, dat wat ik deel geen enkel gelijkenis zou kunnen hebben zoals ik vroeger schreef.En voel mij als een stille rivier, die klaar is om te stromen,die weet waar haar kracht verborgen ligt en door al mijn delen nu kan zien dat ik nu geen enkel verschil kan voelen of ik nu schrijf of spreek.
De stille rivier  ben geworden,alleen kan laten zien dat in elke stroom waarin  ik heb gezeten, mij zoveel heeft geleerd, om mijzelf te blijven ondersteunen.Mij nooit heeft weerhouden in de toelaatbaarheid die het krijgt, dat er in mijn vele schrijven zoveel is gebeurd en nu pas kan zien en ervaren, dat de lichtheid die ik voel, zich nog verder  zou willen ontvouwen....
Anna.💚.

Standpunt.

Het vernieuwde in een schoonheid eigenlijk alleen maar door een bewustwording is ontstaan,mijzelf op de vingers kan tikken en mijzelf  af ben gaan vragen waarom ik iets plaats. Maar ook weet dat ik dit aan mijzelf blijf schrijven.Waarschijnlijk ruimte ben aan het maken in het overzien wat ik zou willen plaatsen en wat misschien ook niet.Soms wat dingen weg kan halen dat in elk besluit die ik kan nemen, alleen maar zie hoe elke mengeling van schrijven mij ook laat zien, dat in het moment van delen soms ook kan ervaren, dat in de daadkracht die ik kan hebben, mij om de oren slaat en mij alleen kan vertellen dat als ik gezien wil worden, soms ook kan voelen dat ik dat soms helemaal niet wil.Maar dat heeft niets te maken hoe ik ben gaan ervaren terwijl ik schrijf.Eigenlijk mijn spreken over is geslagen naar mijn schrijven en dat  ben in gaan zien. Elke schoonheid die het kan hebben, soms ook een wrijving geeft om iets te willen verlaten, wat eigenlijk zo in mijn wereld is gaan passen.De gelegenheid die het mij heeft gegeven om te schrijven zoals ik spreek,om te laten zien, terwijl ik schrijf, mijzelf hoor spreken,mijzelf kan verstaan en mijn stem kan gebruiken in het overlezen van mijn taal.
Ben gaan zien dat het belangrijk blijft dat wat ik schrijf, mijn eigen gesprek is geworden en na verloop van tijd als een formule van mijn taal, mij zo eigen is geworden en steeds meer ben gaan ervaren , of ik nu spreek of schrijf er geen verschil meer is te vinden. Dan alleen te kunnen zien,dat wat ik vandaag vertel, misschien morgen weer in een ander licht zou kunnen gaan liggen.Maar nu zeker weet, dat wat ik beschrijf in mijn eigen klank terug kan horen en het duwtje wat ik mijzelf steeds geef, soms een bocht uit kan vliegen en dan iets zou kunnen gaan missen waar ik altijd blij van geworden ben.Mijn schoonheid en geduld mij soms op de proef kan stellen,maar na een nachtje erover te heben geslapen ik tot deze conclussie kom.Dat wat ik beschrijf, mijn eigen gesprek is geworden en niets anders is, dat mijn spreken om is geslagen naar mijn taal die ik hoor en beschrijf.  De bewustwording die het heeft gekregen,elke schoonheid die ik ervaar, zo'n duidelijkheid heeft gekregen en ik vanuit dit standpunt verder ga....
Anna.💚.

Vlinderslag.

Als ik zou mogen kiezen met één vlinder in de hand,en zou kunnen kijken met grote kinderogen.Mijn handen op mijn rug kan houden en te kunnen lachen om mijzelf.Te filosoferen in het kijken naar één kant, waar alle stapelingen geduwd  kunnen  worden naar een eigen werkelijkheid.Waar de vlinder in mijn hand weg zou kunnen vliegen en haar eigen vrijheid kiest, in het kunnen accepteren,waar ik voor heb gekozen, mij zo dankbaar voel, naar al diegene die mij hebben geleerd om te leren thuis komen bijmijzelf.Nooit had gedacht om mijn taal zo te gaan ervaren en het voor mij steeds meer belangrijker is gaan worden, om mijn schrijven in eigen niveau neer te zetten. Niet meer hoeft te  spreken,maar in het overlezen van mijn eigen teksten, hetzelfde effect heeft gekregen in de samenwerking met mijzelf.Elke vlinderslag die ik kan voelen in een sidderend effect, mij heel veel laat vertellen hoe sterk mijn taal   geworden is.Zoals in elk gesprek met mijzelf zou kunnen doen. Alsmaar naar voren blijft komen dat als ik schrijf,kan blijven staan in het gewicht die ik eraan kan geven en soms mijn taal te machtig wordt,soms ineens in een ander ogenblik, vanuit het inzicht wat ik voelde, lachend over de straten kon lopen in iedere groet die ik gaf.
Naar iedereen kan knikken, omdat ik nu weet, dat in al mijn delen iets is volbracht.De scheiding die ik voelde bijelkaar heb gebracht en zonder het vermoeden mijn eigen taal beheers.Waarin het openen van mijn ogen, alleen kan zien hoe vruchtbaar mijn grond is geworden in het terugzien van mijn delen.In het kunnen begrijpen dat wat ik vertel,zo heilzaam naar buiten is gekomen,zo helder is gebleven in mijn constante lijn,om al mijn beschrijven te kunnen bespreken hoe het kan zijn, dat mijn taal zich aanwendt in hoge snelheid en alleen kan laten  zien, dat in elk moment dat ik schrijf mij zo fantastisch voel.
Elke vergelijking die ik wilde maken is als een pluisje om mij heen gaan waaien en soms kan reageren waarin ik zie, hoe volwaardig mijn instelling is geworden. In de strijder die ik ben, zelfs zo zacht  en licht ben geworden,dat alle zwaarden die ik droeg, aan het universum heb meegegeven en terug ben gekomen in mijn eigen veld.Waar mijn bloemen staan te bloeien, die ik laat staan.Dat wat is geweest, zich om kan keren naar een ieder die het wilt horen. Hoe fijn het blijft, om deze taal die ik laat ontvouwen, hetzelfde effect kan hebben,waarin ik uiteindelijk nog steeds met mijzelf aan het spreken ben....
Anna.💚.

Aandacht.

In het drijven van mijn passie,mijn handen openvouw, om te gaan beklijven wat ik selecteer in mijn beleven van mijn taal.Dat in alle meningen van andere mij niets verteld hoe het zou kunnen voelen in de juistheid die ik heb.Om mij aan te gaan passen wat mijn taal mij brengt en alles overhoop zou kunnen halen.Maar nu weet  waar het bloed wilt gaan kruipen, waar uiteindelijk mijn passie ligt.Geen weerstand zou kunnen bieden,geen enkel besluit mij laat zwijgen, maar  door de juistheid in mijn taal in het schrijven naar mijzelf, het recht ook geeft, dat ik niet meer hoeft te zwijgen en aan mijzelf vertel,welke beweging ik blijf voelen.In elk ontstaan mijn wereld open kan springen en dan kan zien dat ik mij heb neergelegd in elke veronderstelling, dat er altijd eerst iets moest gebeuren en mijn verleden eerst een drijfveer leek.Maar nu ik wat verder ben gaan schrijven,mij alleen verteld hoe het kan zijn om te gaan ervaren dat wanneer ik schrijf niets terug kan halen, maar juist in dit moment te zijn.Met zachte hand mijzelf kan zijn en niet meer de neiging heb om mij aan te passen aan een ander.
Mijn onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben, nu in mijn taal is gelegd zoals ik het zou willen hebbben.Elk proces naar een kant heb geduwd,waarin een vermijden alleen een diepere kleur verschijnt. Misschien zelfs een regenboog zou kunnen vormen,dat in elke kleur zoveel verrijking ligt en niet meer hoeft te kiezen wat bij mij past. Dan alleen te zorgen hoe het blijft voelen als ik naar mijzelf schrijf,als ik kan zien hoe ik met mijn woorden een dansje kan maken.Een euforie kan blijven ervaren,waarin ik laat zien hoe het vertrouwen die ikzelf heb geschapen,veel heeft te maken dat ik mijn eigen creëren heb omarmt.Niets hoeft te verstoppen,maar naar voren treedt, waarin een schoonheid kan komen in de uitwisseling met mijzelf.De blaren op mijn handen tik,alle ilussie's uit kan wringen en niets anders is, als ik mij zou moeten bedwingen in al wat er tot nu is beschreven.Het is de passie die ik voel en mij laat juichen als een blij kind,en zo  kan spelen met mijn taal.Geen enkel oorzaak hoeft te hebben,maar te zien dat er in mijn schrijven iets  aan het veranderen is, wat misschien een ander niet kan zien. Wat ikzelf kan voelen in de stroom waarin ik zit, in het delen op mijn blog, als een overwinning kan voelen,als een stok achter een deur, die open kan gaan als ik de moeite ga nemen om te gaan schrijven en aandacht kan geven aan mijn taal...
Anna.💚.

Waar ik wil zijn.

Het krijgt een status waar al de verfijning op mij wacht, dat wanneer alle onrust is verdwenen en alleen de neiging heb, om te willen vertellen wat een belichaming  zou kunnen zijn.Waarin alles is doorvoeld,alles in elk ervaren is neergezet en soms mij wakker schreeuwde vanuit een heftige droom.Mij ook kon laten weten, dat als iemand langs is geweest,ongemerkt een energie wist op te pakken en dat in mijn droom naar buiten kwam.De gevoeligheid soms als een spons kan lijken en bepaalde energieën tot mij neem,en ben gaan begrijpen waarom ik liever alleen mijn dingen doe.Waarom ik liever naar mijzelf schrijf en het patroonblad wat ik deel meer naar een kant toeschuift,die in feie ook met een bepaalde energie heeft te maken.
Als ik zou kunnen omschrijven wat ik ervaar in de ontmoeting met een ander,begrijp ik nu meteen dat in de uitwisseling die ik kan hebben, niet altijd voor mij bestemd is geweest.Niet altijd de vervulling geeft dan te weten dat als ik alleen ben met mijzelf, dan pas echt kan voelen dat in de weerslag met een ander, alleen iets verteld hoe zuiver ik kan zijn naar mijzelf.Steeds meer ben gaan begrijpen dat het alleen zijn, geen betekenis zou kunnen hebben, wanneer ik ervaar hoe kostbaar het kan worden in het schrijven naar mijzelf.Hoe zeldzaam in mijn vertellen mij duidelijk heeft kunnen maken, dat in het nodig hebben van contacten, in feite is verdwenen en volstaat dat juist door mijzelf te blijven omarmen,niet afhankelijk ben in welk gesprek ik zou kunnen zijn.Maar steeds meer ben gaan  beseffen dat het alleen zijn mij juist veel rijper heeft gemaakt,veel meer rust heeft gegeven.Waarin ik zo blij kan zijn dat wat ik beschrijf, zo dierbaar is geworden,zo verfijnd mijn dagen vult en er voor kan zorgen dat ik mij niet hoeft te haasten.Maar stil te kunnen staan om ervoor te zorgen, dat mijn liefde voor mijn taal een voorloper is geworden. In al het afwerpen wat er kan ontstaan,waarin ik kan  ervaren hoe mijn wereld is geworden en eigenlijk alleen mijzelf daarin nodig heb.Een ieder kan laten en geen spiegel meer kan zijn,maar te weten door mijn vele schrijven precies ben gekomen waar ik wil zijn....
Anna.💚.

In al mijn vezels.

In het dragen van mijn woorden, besluiteloos kan zijn.In het beleven van mijn schrijven er altijd iets ontstaat,waar de invloed van buiten mij vaker raakt, als ik mij zou verstoppen achter elke regel die ik schrijf.Mijn drive alleen maar zou kunnen betekenen, dat wat ik deel in elk laagje wat ik laat zien, voor mij het beste is om te omvatten en in feite alleen mijn eigen creëren laat zien.Alles heeft te maken met de eer die ik draag,misschien kan stuiten tegen dikke muren,maar elk moment nu kan beseffen, dat het altijd naar mijzelf zal zijn.Waarin de waarde die ik leg,onomstotelijk en onomwonden mij altijd bevrijd hoe ik mij kan voelen terwijl ik schrijf.Waarin mijn energie de vrije loop ook laat,die de hele tijd ligt te sluimeren.Maar zodra ik mijn handen gebruik in het tikken op mijn blog, dan wordt mijn wereld open getrokken en laat ik zien dat in welke stroom ik ook kan komen, voor mij voldoende is om mij daaraan over te geven.Misschien op een dag deze gewoonte naast mij neer zou kunnen leggen,maar voor voorlopig dat nog niet doe.Omdat, wat ik heb te vertellen vanuit de zuiverheid die ik heb, naar buiten wil gooien over de grootste muur,over alle taboes heen wil walsen en dan aan mijzelf kan laten zien, hoe mijn deel van vertellen voor mij de functie heeft,dat in elke dag dat ik schrijf, mij steeds vaker naar een schoonheid kan brengen.
Soms niet altijd in woorden is uit te leggen,soms niets kan betekenen voor een ander,maar  nu wel weet, dat als ik schrijf mij vult in al mijn vezels....
Anna.💚.

Grondslag.

Wat schoonheid kan betekenen in de ruimte die ik voel, een mooi verhaal zou kunnen vertellen, hoe een  verlichting zou kunnen zijn en misschien mijn taal de oorzaak is en dat kan dragen naar het licht.Waar alles samen kan komen en niets verliest dan alleen te durven kijken hoe het voelt in de opwinding die ik kan voelen met niets is te vergelijken dan in de stroom waarin ik zit.Het regelmatig schrijven mij er toe heeft gezet om naar mijn youtupe kanaal te gaan kijken om te zien wat er gebeurd als ik kan reageren op een ander.De neiging kan hebben om het voor te willen lezen, dat als ik schrijf iets anders is.Wanneer  ik mijn stem gebruik en zou willen laten klinken, hoe een belichaming zou kunnen klinken als ik voorlees uit eigen werk.Een stukje in het vertellen heb ik het wel eens geprobeerd,maar in mijn spreken steeds meer in mijn stilte kwam en ineens kon beseffen, dat de aandacht die ik toen nodig had nog niet kon delen zoals ik dat nu zou willen doen.Deze stap die ik zou kunnen zetten, maar de neiging die ik heb, soms zo wisselend kan voelen en er daarom nog heel even mee wacht.Niet zomaar te willen strooien, geen bekendheid vooropgesteld,maar als ik mij zou roeren om te laten zien wat mijn taal is gaan betekenen voor mijzelf.En daar alleen over zou willen spreken, in het voorlezen aan mijzelf,zoals ik heb geschreven op mijn blog.Altijd heb kunnen delen omdat het naar mijzelf is geweest.En zo mijn stap wat verder wil  gaan zetten, om te laten zien, dat in het luisteren wat ik zeg, daar voor mij de grondslag is gaan liggen om  een stap te willen zetten naar de buitenwereld om mij heen...
Anna.💚.

Leren buigen.

Dat wat ik laat gebeuren soms overweeg hoe het lot wat ik in eigen handen heb genomen, voor mijzelf wil gaan houden. Waarin een vlaag van inzicht de zoetigheid uit mijn lijf ben aan het schrijven en soms niet in de gaten heb, dat wat ik deel, door vele wordt gelezen en  iedereen van alles gun,maar mijn privé,privé moet blijven. Want toen ik het vanochtend overlas stonden mijn tranen in mijn ogen en zag dat ik ergens uit aan het stappen was.Waarin een gevoel mij zo kan overstelpen, dat het bij nader inzien het zo anders was gaan lijken.Meer boven mijn macht is gaan liggen en alleen aan mijzelf in de duikeling die ik maak,mij ergens tegenaf wilde zetten.Dat in het wezenlijke wat er kan onstaan, mij op zou kunnen beuren in de val die ik maak,weer overeind kan komen en wat schrijven weg kan halen en mij alleen wil richten naar dit moment.Waar de golvende beweging toe kan laten, soms meegesleurd wordt in een emotie. Dat alles wat binnen is gekomen in een verontwaardiging kan blijven hangen. Dat wat ik tot mij neem, het risico kan hebben dat ik wordt getriggert door misschien een arrogant gebaar. Omdat ik weet te luisteren wat er werkelijk wordt gezegd,wat ik kan voelen en mij uit. Zodra ik teveel heb gegeten, mijn lijf kan reageren in een opgeblazen gevoel, het een weg is aan het zoeken in de winden die ik laat en dan bewust kan worden hoe ik kan kijken wat er kan ontstaan.In de gevoeligheid wat al vaak is besproken  en er niet omheen kan draaien om te zorgen dat wat ik draag, werkeljk te gaan koesteren. Soms aan de hele wereld vertel, welke uitdaging vandaag weer ligt te wachten en mijzelf altijd weer een nieuwe kans wil geven in het uitleggen hoe het voelt om weer anders op te staan.Mijn lot in eigen handen neem en met zachte blik in eigen schoot kan leggen.Te gaan bewonderen dat wie ik ben, alleen is ontstaan omdat ik heb geleerd om liefdevol te blijven in het kunnen kijken wat ik nodig heb.In het veld waarin ik sta, elk vruchtbaar schrijven niet altijd aan het toeval over kan laten,maar te willen zuiveren en in elke gedachte te kunnen bespreken wat naar boven komt.Niet altijd alles hoeft te delen,maar selectief kan zijn. Zodat de schoonheid die het draagt als in een wonder kan blijven vloeien. Mij  vriuchtbaar kan laten dragen, hoe bijzonder het blijft wat ik blijf vertellen. Hoe vandaag mijn passie om te schrijven mij meer laat zien, dan elk ontvouwen van iedere dag en dit blijkbaar nodig heb om weer terug te kunnen komen in dit bijzondere moment.
Alleen laat zien hoe ik mijzelf weer kan omarmen en terug aan het komen ben wat ik dacht te ervaren bij andere.Geen zoetigheid kan proeven, maar mijn eigen werkelijkheid laat staan en middels al mijn delen wat oude dingen van mij af laat glijden en zo zoetjes aan mij voorbereid op wat er gaat komen...  Mijn handen  wil vouwen in een groet, waar het respect die is gekomen mij overspoelt.De buiging die ik maak, niet alleen naar mijzelf zal zijn, maar ook naar diegene die de tijd hebben genomen om dit te lezen....Dank daarvoor...🙏...
Anna.💚.

Luie blik.

Als mijn ogen in een luie blik gaan staan en mijn haren naar voren vallen en mijn huid binnenste buiten keer,dan zou begrijpen dat niets begrepen hoeft te worden,maar alleen maar kan laten zien hoe ik vandaag weer wakker ben geworden en mijn ogen in een luie blik is blijven staan.Dan weet ik als geen ander,dat elk eindeloos gebaar zich alleen laat leiden wanneer ik met mijn vingers op mijn toetsen sla.Wanneer elk prijzen in mijn spreken kan horen.Wanneer ik in elke beweging iets laat zien. Wat voor mij heel gewoon is geworden en zelfs in mijn dromen hardop aan mijzelf aan het voor lezen ben.De mooiste woorden naar buiten komen,dat in elk ontstaan tot ridder is geslagen.In elk moment mijn taal kan dragen naar weer een sidderend effect.En weet nu zeker terwijl ik schrijf, elk ontdekken kan gebeuren in de oneindigheid die het heeft. Waarin elk verbleken een stilte kan ontstaan.Een abstract gegeven, als mijn ogen in een luie blik blijft staan, is het voor mij de mooiste herkenning.Dan ben aan het schrijven vanuit mijn eigen taal.Dan voel ik de stroom van woorden die een mooi plekje zoeken om te gaan ervaren. Als een dirigent met eigen stokje een ritme aangeeft en een heel orkest zou kunnen vormen en met elk instrument erop zou letten, welk geluid de overhand neemt.Zelfs mijn eigen klank mee kan nemen in het zwaaien van mijn armen,zelfs met een luie blik mee kan deinsen hoe het zou kunnen klinken, als ook ik mijn stem gebruik.Dan komt hetgeen wat een orkest zou kunnen overheersen. Alleen met mijn stem met luie blik kan laten horen,hoe ik nu sta in de wereld om mij heen.Dan zou ik lachen en weer huilen,dan zou ik geen enkel ander kunnen zijn,dan alleen te weten dat als ik mijn taal gebruik, de stilte zou kunnen overheersen.Mij zachtjes laat zakken in mijn eigen lijf, waarin ik kan ervaren hoeveel tijd ik heb genomen om iets te benoemen wat voor mij al zo gewoon kan zijn.
De dagtaak die ik er aan kan hebben,nu zo vanzelfsprekend lijkt,en mij steeds meer verwonderd, dat de kunst van beschrijven zo bij mij is gaan horen. In elk kijken met een luie blik, juist veel meer kan ervaren, als ik zou kijken naar de dingen om mij heen.Nu ook weet dat in elk creëren mijn wereld is onstaan en nooit echt mee ben gegaan met andere. Nu pas begrijp, in al wat ik heb los moeten laten,niet voor niets is geweest. In het duidelijk maken hoe ik leef en kan zien, dat als mijn  ogen in een luie blik blijven staan ,dan echt kan voelen dat wanneer ik naar mijzelf schrijf ook is te lezen voor andere.....
Anna.💚.

Zoeter maken.

Vanuit de bron van mijn vertellen, in de rugzak die ik draag, alleen maar snoepjes zitten in de lol die ik kan hebben.In het vermaken van mijzelf.Geen enkele inspiratie hoeft te vinden, dan alleen de bron waar ik uit schrijf.En aan kan voelen dat in elk ontvouwen als een snoepwinkeltje kan zijn.Het kauwen op wat kauwgom of te zuigen aan een stok,of een dropje die blijft plakken achter op mijn kies.Mijn handen druk in een spekkie, die zo zoet is, dat mijn tandglazuur ook breekt.Een peervorming suikerklontje mijn mond bereikt en nog voor dat ik erop kan zuigen, mijn lippen barstend open splijt.Mijn energie wat groter wordt en kan zien aan mijn wangen in de kleur die het krijgt, hetzelfde effect kan krijgen als ik naar mijzelf schrijf.Het lopen in mijn eigen winkeltje,waar alles voorradig ligt,waar ik kan kiezen waar ik zin in heb.Soms iets zouts zou willen proeven,soms iets zoets,soms een krakant laagje om ieder koekje en aan heel veel ijsjes lik. Dan kan smakken als een kind. Dan ook weet  dat de voorraad die ik heb, kan delen met een ieder die wat wilt.Niets hoeft te betalen maar wel een verplicht genieten gewenst,om zo te gaan smakken wat ineens  in een lachen over kan slaan.De pret die ik kan voelen, als ik in mijn winkeltje sta, zo gulzig kan worden in het toelaten van plezier. Een dansje kan maken en langs kan lopen waar alles ligt , om getest  worden . Welke smaak het beste zou kunnen zijn, welk gedrag kan wijken, dat wat ik beschrijf, alleen voor dit moment kan zijn.Zo ervaar ik ook mijn schrijven, dat als ik al het zoete heb gehad,weer iets anders kan laten ontluiken. Misschien een hartigetaart,mijn tanden daarin kan zetten en het geneugde die het geeft, met rode wangen kan vertellen wat ik in dit moment beleef.Gekscherend zou kunnen  vertellen over allle zoetigheid die ik nam.Soms  zo kan voelen wanneer ik naar mijzelf schrijf of spreek.Dat al het ervaren wat ik laat zien, ook een andere kant kan hebben.Dan wil ik spelen met mijn taal , dan wil ik giegelen om mijzelf.Vaker kan voelen in het plezier wat het geeft, misschien als een kleine verlichting te willen gebruiken om mijn taal die ik heb, om wat zoeter te te maken.In elke hap die ik neem, iets verteld over mijn vrijheid die ik voel en met niemand rekening hoeft te houden.Maar laat komen mijn  plezier in het onderhouden vam mijn taal en in staat zou kunnen zijn, dat  het winkeltje waarin ik sta, precies aan kan geven hoe het voelt, wanneer ik iedere dag kan beschrijven en altijd weet dat het zoeter maken van mijn taal,soms alle kanten uit kan schieten...
Anna.💚.

Hand in eigen boezem.

Elke poort die ik kan openen, scharnierend elk geluid blijf horen en mij thuis kan voelen in het kraken van wat deuren.Mij helder houdt in wat er kan gebeuren als ik mijzelf hoor zeggen, dat niemand iets voor mij kan  gaan bepalen. Waarschijnlijk in geen enkele groep zal passen in elke handeling die ik maak, in iedere overeenstemming kan blijven ontvouwen. In elk moment  waar ik achter ben gekomen en ook sta,wat ik  beschrijf, onzelfzuchtig zachtjes naar voren drijft en mij mee laat nemen in elk gevoel wat er kan ontstaan.In het redelijk willen blijven en mij los wil maken van alles wat ik dacht nodig te hebben.Zelfs in mijn voeding die ik tot mij neem, echt moet gaan letten wat ik naar binnen werk.Niet zomaar iets in kan nemen,geen enkel supplement tot mij kan nemen,omdat gelijk mijn lichaam daar op reageerd.Het testen van wat dingen, dat in elke gewenning mij wel heeft geleerd, om goed te luisteren wat mijn lichaam verteld.
Vaak door de invloed van reclame de neiging heb om iets te doen wat tegendraads kan werken, uit mijn doen kan raken en mijzelf de hele tijd hoor zeggen, dat ik dat niet ben.Nergens bij hoeft te horen en niets uit kan sluiten,maar alleen te blijven geloven dat wat ik bespreek op mijn blog kan uiten.Geen haarbreed iets in de weg kan leggen.Mijn stem zou kunnen verheffen als ik hoor in het journaal,  dat er weer zoveel doden zijn gevallen en iemand met messteken om het leven is gebracht. Mij de hele tijd af kan vragen waar de blijheid is gebleven,waar de negativiteit de overhand kan hebben en vele daar ook op ingesteld  zijn.En welke invloed het op mij kan hebben, wanneer ik zie en luister hoe  het soms in mijn schrijven kan ontstaan.Welk een reactie het kan geven, dat in mijn delen soms naar een kant opschuift, die ik helemaal niet wil ervaren. Daarom zo blij kan zijn dat in mijn bewegend schrijven, ook laat zien, wat naar binnen was gekropen, naar buiten gooi en niet hoeft mee te doen wat een andere zouden willen.Het bezig zijn met andere loopt alleen maar uit in de onverschilligheid naar mijzelf.Als alle aandacht naar een ander is gedreven,vaak een eenzaamheid kan ontstaan.Waar veel wordt over gesproken en zelfs wordt opgedrongen, dat als je alleen bent,je wel eenzaam zou moeten voelen.Terwijl ik dat helemaal niet herken.Juist omdat ben gaan schrijven en gaan spreken, mij voller ben gaan voelen als ik mij aan zou moeten passen in wat een ander wilt.Dat in het bespreken met elkander soms lam geslagen kan worden.Terwijl  ik nu weet , in het durven luisteren naar mijzelf, het hart kan openen, eindelijk de dingen eens zeg die voor mij  belangrijk zijn.Mee kan drijven met eigen stem en ineens kan merken hoe beïnvloed ik was,  wat een ander vaak vertelde.Maar vanaf het moment dat ik mijzelf kon horen, de blijdschap in het bijzonder, mij mee heeft genomen in elk veld waarin ik nu sta. Nietsmij tegenhoudt, soms wat zinnen wil veranderen omdat als ik schrijf alleen maar over mijzelf wil vertellen.Waarin ik ook niets meer bij een ander neer kan leggen,en de hand in eigen boezem steek.Vaak moet lachen in het plezier wat ik krijg, als ik voel dat ik mijzelf veel te serieus heb genomen en dan wil schrijven met zachte toon, hoe ik mij thuis kan voelen in mijn lijf en rekening wilt houden, dat wat ik beschrijf,  zo vanuit mijn liefde is gekomen...💖...als ik de hand in eigen boezem steek...
Anna.💚.

Eigen domein.

Welke verandering het ook kan kijgen,welk inzich het ook geeft,altijd zou kunnen blijven ervaren, wat ik van mijzelf lees. In de koestering die het heeft gekregen en niet langer hoeft te wachten, in elke toon die ik zet,dat in het spreken met mijzelf, vaak in mijn schrijven kan laten zien,dat wat ik beschrijf een reactie is geworden na het spreken met mijzelf.
Het is een ervaren van een besef wat ik doe, al jaren voor mij nu is vastgelegd.Dat in het delen op mijn blog, soms het verwerpen tegen kan komen,dat in alles wat ik heb gezegd, als een duidelijkheid heb neer kunnen leggen in mijn eigen schoot.Het kan gaan koesteren om stil te staan, dat wat ik blijf vertellen niets anders is dan het openbreken van mijn eigen taal.Veel te vaak een reden heb gezocht om iets uit te willen leggen.Maar na lange tijd heb kunnen voelen, dat wat ik beschrijf ,hiervoor is besproken met mijzelf.Waarin mijn spreken zo privé is gehouden, omdat de stilte die ik ontmoet,mij stil laat zijn in mijn taal.Alleen kan genieten hoe de stilte gaat bewegen wanneer ik begin te schrijven en als een donzig veertje tevoorschijn plopt.Mij laat vallen in het moment, in de ervaring die ik heb, eigenlijk alleen maar kan gebeuren als ik werkelijk zou zwijgen.Dan zeg ik niets en zit ik stil,moet lachen om mijn houding,in het wiegen wat ik wil,en dat alleen in mijn schrijven kan laten zien.Het verschil die ik kan maken dat als ik spreek, mijn klank kan horen en de resonatie in mijn lijf, laat gebeuren wat ik blijkbaarbaar nodig heb om stil te staan. Wat ik al had verteld, er zeker een verschil is tussen het schrijven en spreken.
Wanneer de belichaming komt in mijn schrijven, anders is te ervaren,meerdere uiten kan laten zien,terwijl als ik spreek alleen mijn klank kan horen, waarin ik de neiging heb om weg te zweven naar mijn stilte.Dat als ik schrijf weer terug kan komen in het overlezen van mijzelf.Voor mij zo bijzonder blijft, dat ik wel kan voelen in het reiken naar de ander, in de korte gesprekken die ik heb,voor mij niets meer hoeft te veranderen dan alleen wat ik aan mijzelf vertel.Vele mijn schrijven mogen lezen en het van harte gun,dat in het kunnen begrijpen wat belichaamde taal zou kunnen betekenen, als het kunnen lezen wat ik werkelijk vertel.Mijn behoefte om te duiden is gaan zakken in een veld,waar iedere bloem die geplukt gaat worden,nog niet verteld wat het zou kunnen zijn.Als de ervaring die het krijgt alleen heeft te maken hoe ik zou kunnen luisteren naar mijzelf.Mijn schrijven een ingang is gebleven om te ervaren wat er komt. Terwijl het zou zomaar eens kunnen veranderen in een zwijgend geheel.Dan alleen de punten en komma's tik en voor mij uit zou  gaan staren,alleen zou knikken als een ander naar mij knikt,mij zo licht zou kunnen voelen en met ruime blik een stilte blijf omarmen. Mijn armen spreidt, zonder enig verlangen stil kan zitten in mijn eigen domein.Om te weten dat wat ik doe ,misschien voor sommige mensen is bedoeld.De wereld te groot kan zijn voor hetgeen wat ik heb willen vertellen.Maar uiteindelijk in het bereik, mij  altijd heeft laten weten hoe het kan zijn om zo te leven met mijzelf.Dat in elk wonderlijk gebeuren, door mijn eigen creëeren is begonnen en het gevoel kan krijgen dat het nu pas begint!.In heb moeten zien dat wat ik zou willen, waarschijnlijk alleen met mensen kan delen, die hebben begrepen, als ik schrijf over mijn eigen domein...
Anna.💚.

Ogenschouw.

Het zou een verlichting kunnen krijgen in de kringen die achter kunnen blijven als ik mijn glas zou zetten op het blanke hout.Waar elke beweging die het krijgt, meer zou gaan lijken dat een euforie hoogtij viert en aan niets anders meer zou kunnen denken,dat in elk beleven die ik  creëer, mij alleen maar leert om in het hebben van mijn eigen werkelijkheid, wat stof op  zou waaien. Dan een verlichting zou kunnen vormen en niet beter zou weten,  waarin ik kan voelen hoe het verzamelde stof naar binnen is gevallen en in feite naar buiten komt.Niet naar iemand hoeft te luisteren waarin ik ervaar, dat in het moedig wezen, in elke zin die wordt verzwegen, kan voelen hoe terleurgesteld iemand moet zijn, om zo naar een ander te wijzen.
De intresse die is uitgelopen in een voormalig verwijzen, wat een ander zou moeten doen.Elk streepje aan de horizon niet zou kunnen zien.In elk delen ook kan zien dat ik van niemand afhankelijk ben.Maar gewoon kan schrijven om mij goed te blijven voelen met mijzelf.Geen enkel publiek aan mij zou moeten bewijzen ,dat in de moeite die het zou krijgen,zo af kan wijken wat ik beweer om toch vooral zichzelf in ogenschouw te  nemen.Waar de waarde die het kan krijgen, mee zou kunnen nemen wat ik uiteindelijk mijzelf heb geleerd.In het kunnen begrijpen,wat mijn ervaring ook is, nog niet voor een ander zou kunnen gelden.Maar het wel blijft delen om te zien hoever ik ben gekomen in het verstaan van mijn eigen woorden.In elke basis terrecht kan komen,maar niet hoeft te wijzen naar een ander.Het veel te vermoeiend zou kunnen zijn om alsmaar te moeten vertellen dat er iets anders kan ontstaan als het kunnen luisteren naar mijzelf.Het mij zou gaan  vormen, in een blijheid die ik heb.Zelfs als niemand reageerd, toch uit volle borst mee blijft drijven,wat er voor mij kan blijven ontstaan.In mijn vorig schrijven heb mogen  zien, dat in het veld met bloemen waarin ik sta, alleen kan respecteren,als het om zou moeten slaan om een ander te willen overtuigen.Dan ben ik bezig wat ik zou willen en dan iets oversla in het vertellen aan mijzelf.De klank zou kunnen missen om dan te ervaren dat mijn stem die ik gebruik, naar een ander gericht zal blijven,en daar juist iets kan onstaan wat ik niet zou willen. 
Het is een besluit wat ik heb genomen,om te eren wat ik heb en kan delen op mijn blog.Maar geen enkele verwachting meer zou kunnen hebben,dat wat ik doe, misschien alleen voor bijzondere mensen is bestemd.De verlichting die ik voel,  zo kwetsbaar en krachtig tergelijkertijd, in al het ontvouwen altijd ben blijven zien. Hoe elke verhouding een vergoeding wist te geven in mijn zorgvuldig delen. Alleen heb laten zien dat mijn verlichting die ik heb, alleen kan laten weten, hoe de verwachting naar de ander gewoon is verdwenen. Waarin ik niets meer hoeft te doen, dan alleen het duidelijk maken naar mijzelf en daarin heb besloten om mij alleen te gaan richten wat ik kan beleven terwijl ik schrijf...
Anna.💚.

Veld met bloemen.

Het bolwerk als een landkaart zou kunnen beschrijven,de wegen laten zien, hoe elk ontvouwen in elk verzachtig tot wijsheid haar vleugels heeft gekregen.Waar het dalen in elk gebied mij deze vrijheid heeft laten proeven. Waar ik ook lande, heel voorzichtig als een blij kind,mij om kon draaien en mijn voeten plaatste op elk gebied.Vaak in een veld met bloemen mijn ogen opende  en kon ruiken in de zuiverheid die het gaf,de neiging kreeg om te gaan plukken.Maar bij alle twijfel die ik kreeg, het toch liet staan,en daarom ook kon genieten en kon zien, wanneer een bloem open kan gaan, mij zachtjes vertelde, dat wat zij laten zien, alleen kon gebeuren als ik in mijn eigen veld bleef staan.Het welkom wat ik voelde dat de reden bleek te zijn, dat in het openvouwen van elk blad weg zou kunnen scheuren, in een moment dat ik besefte in de moeite die ik nam, eervol zou kunnen worden als ik alles gewoon laat staan.
Inmiddels wel heb begrepen,dat als ik iets mis in  contacten, meer iets zegt over mijzelf,meer laat weten dat als ik iets besproken of beschreven heb,dan absoluut in de aandacht die ik heb gegeven mij heeft gevuld.Mij in mijn eigen veld laat staan,geen enkele aandacht vraagt, dat als ik kan luisteren naar mijzelf, nu pas ben gaan begrijpen dat als ik mij zou wentelen met het idee, dat ik iets nodig heb van de ander,dan in het veld waarin ik sta, alle bloemen zou gaan plukken,en voor één moment een vreugde zou kunnen voelen,maar na een paar dagen de bloemen verleppen en het water waarin zij staan zou gaan stinken. Alles wat ik dacht te hebben ontvangen in het voorbij gaan van het plukken,veel kan zeggen hoe vluchtig alles zou kunnen zijn.
Dan ben ik gaan bemerken hoe belangrijk het is om in te contact te blijven met mijzelf.Middels mijn schrijven en speken, kan zien als een ieder zich belangrijk zou maken voor zichzelf, dan zou kunnen merken, in de behoefte om een ander te willen volgen, weg zou kunnen vallen. De plek inneemt wat meer vrede zou kunnen geven, de ander niet meer belangrijker maakt dan zichzelf.Maar zelf te gaan creëren waar men echt voor staat.Waar het veld met bloemen zou kunnen ontvouwen in het vertellen aan mijzelf, dat alle aandacht die ik dacht nodig te hebben zou kunnen ervaren zoals ik het steeds beschrijf.
Het is mijn eigen ondervinden, naarmate ik anders ben gaan kijken, zolang ik aan mijzelf kan blijven schrijven, eigenlijk nog weinig nodig hebt van de ander en mij ook afvroeg hoe dan kan.Maar nu ik het mij af kon vragen, ineens kon zien, dat in het veld waarin ik ben gaan staan, mijn eigen bloemen ben gaan ruiken,ze kan blijven omarmen,niet weg hoeft te plukken,maar te kunnen ervaren dat in alles wat ik aan mijzelf heb laten zien, de mooiste beweging is geworden in het blijven creëren,wat aan mijzelf kan geven.
Anna.💚.