Spiegel Reflex.

De spiegel waarin ik kan kijken een reflex zou kunnen zijn hoe een ander zou kunnen reageren. Ben gaan begrijpen dat in de spiegel die ik laat zien, ook kan gaan volgen in elk verslag, dat in al het onbewuste wat ik laat zien, zo doortrokken kan lijken in de spiegel die het geeft. Het complete te durven ervaren, dat in het alleen zijn met mijzelf, mijn grootste kracht is geworden, waarin ik soms het gevoel kan hebben om mij terug te willen trekken. De golven die ik beschrijf, alleen kon komen in de bereidheid van mijn delen en het niets anders is dan mijn wijsheid te laten ontdooien en dat mijn gevoeligheid er mag zijn.Dat alles wat er is besproken heel anders lijkt.Als ik zou gaan zwijgen hoe verstopt alles zou kunnen worden in het laten zien, dat in elke belichaming die ik kan geven zich alleen kan laten ontvouwen in elke toestsemming die ik heb gegeven om het te posten op mijn blog.
Op mijn manier een kleine bijdrage zou kunnen geven hoe het voelt om te blijven schrijven naar elk ander,maar bedoeld is voormijzelf.
Zo grappig om te kunnen ervaren dat ik geen enkel eenzaamheid kan voelen,maar juist het tegenovergestelde, in de ontmoeting met mijzelf.Elk andere poging mij alleen maar heeft geleid naar een bevlogen zijn in mijn willen vertellen.Elk  spiegel-reflex kan geven, dat in mijn uitzonderlijk delen,  alleen kan verstaan in de belichaming die ik het heeft gekregen, in de gewilligheid naar mijzelf  zou kunnen houden,maar dan geen spiegel voor een ander zou kunnen zijn.
Anna.💚.

Waar ik wil zijn.

Het krijgt een status waar al de verfijning op mij wacht, dat wanneer alle onrust is verdwenen en alleen de neiging heb, om te willen vertellen wat een belichaming  zou kunnen zijn.Waarin alles is doorvoeld,alles in elk ervaren is neergezet en soms mij wakker schreeuwde vanuit een heftige droom.Mij ook kon laten weten, dat als iemand langs is geweest,ongemerkt een energie wist op te pakken en dat in mijn droom naar buiten kwam.De gevoeligheid soms als een spons kan lijken en bepaalde energieën tot mij neem,en ben gaan begrijpen waarom ik liever alleen mijn dingen doe.Waarom ik liever naar mijzelf schrijf en het patroonblad wat ik deel meer naar een kant toeschuift,die in feie ook met een bepaalde energie heeft te maken.
Als ik zou kunnen omschrijven wat ik ervaar in de ontmoeting met een ander,begrijp ik nu meteen dat in de uitwisseling die ik kan hebben, niet altijd voor mij bestemd is geweest.Niet altijd de vervulling geeft dan te weten dat als ik alleen ben met mijzelf, dan pas echt kan voelen dat in de weerslag met een ander, alleen iets verteld hoe zuiver ik kan zijn naar mijzelf.Steeds meer ben gaan begrijpen dat het alleen zijn, geen betekenis zou kunnen hebben, wanneer ik ervaar hoe kostbaar het kan worden in het schrijven naar mijzelf.Hoe zeldzaam in mijn vertellen mij duidelijk heeft kunnen maken, dat in het nodig hebben van contacten, in feite is verdwenen en volstaat dat juist door mijzelf te blijven omarmen,niet afhankelijk ben in welk gesprek ik zou kunnen zijn.Maar steeds meer ben gaan  beseffen dat het alleen zijn mij juist veel rijper heeft gemaakt,veel meer rust heeft gegeven.Waarin ik zo blij kan zijn dat wat ik beschrijf, zo dierbaar is geworden,zo verfijnd mijn dagen vult en er voor kan zorgen dat ik mij niet hoeft te haasten.Maar stil te kunnen staan om ervoor te zorgen, dat mijn liefde voor mijn taal een voorloper is geworden. In al het afwerpen wat er kan ontstaan,waarin ik kan  ervaren hoe mijn wereld is geworden en eigenlijk alleen mijzelf daarin nodig heb.Een ieder kan laten en geen spiegel meer kan zijn,maar te weten door mijn vele schrijven precies ben gekomen waar ik wil zijn....
Anna.💚.

Stille rivier.

Dat wat ligt te smeulen in het treffen van mijn woorden, nu een hele andere belichaming krijgt. Waarin het vergezellen een stroom aanneemt, waar de rust in is te vinden.Waar het delen wat ik doe mij altijd zal herinneren hoe dit alles is begonnen. Mij nu duidelijk is geworden in de zinnen die ik zet, luid  en duidelijk uit kan spreken zoals ik mijzelf nu steeds lees.Iets ben ontstegen en uit kan leggen, dat in elke redelijkheid niet om hoeft te kijken,maar te gaan staan in dit moment.
Dan voel ik mij compleet en zonder zonde, met lichte ogen kan blijven zien, dat wat mij heeft geholpen als ik terug kan kijken met tevreden blik.Dan kan zien hoe alles mij heeft overtroffen in het schrijven naar mijzelf en erachter ben gekomen,dat welk recht ik ook denk te kennen, alleen maar weet, dat als ik schrijf, altijd iets kan openen bijmijzelf.Mijn lome blik is gekomen, wanneer mijn onrust is verdwenen en alleen kan beleven zoals het werkelijk is.De rust in mijn vertellen, als een stille rivier, kalmer is gaan stromen en mij niet meer verliest wat mij kon overkomen.Zoals een zachte bries iets laat voelen als een rijpen vrucht.Elke verzoening die het kan hebben,dan alleen te zien hoe ik deze vrucht zou kunnen dragen, in de schoonheid die ik voel. Daar niet over hoeft te waken maar te willen delen op mijn blog.Zomaar, omdat mijn schrijven daarom vraagt, in de stille beweging die ik maak en veel zachter kan spreken, waarin ik laat zien,dat in het betreden van zoveel rust als een ontwapening kan worden ervaren.Er nooit bij stil heb gestaan dat in elk delen wat ik heb gedaan,mij heeft bevrijdt van elke conditionering die kon blijven hangen in elk gewenst moment.Mij nergens meer van terug hoeft te trekken,maar juist te laten zien,wat er kan gebeuren als ik steeds een stapje verder zet.Vanuit mijn rust in elke lach, die ik tegen ben gekomen, nu iets anders ervaar in het blijven schrijven naar mijzelf.
Het voelt als een bekroning, in alles wat in water is veranderd en meestroom in het geheel. Wat ik ben gaan begrijpen, dat wat ik deel geen enkel gelijkenis zou kunnen hebben zoals ik vroeger schreef.En voel mij als een stille rivier, die klaar is om te stromen,die weet waar haar kracht verborgen ligt en door al mijn delen nu kan zien dat ik nu geen enkel verschil kan voelen of ik nu schrijf of spreek.
De stille rivier  ben geworden,alleen kan laten zien dat in elke stroom waarin  ik heb gezeten, mij zoveel heeft geleerd, om mijzelf te blijven ondersteunen.Mij nooit heeft weerhouden in de toelaatbaarheid die het krijgt, dat er in mijn vele schrijven zoveel is gebeurd en nu pas kan zien en ervaren, dat de lichtheid die ik voel, zich nog verder  zou willen ontvouwen....
Anna.💚.

Standpunt.

Het vernieuwde in een schoonheid eigenlijk alleen maar door een bewustwording is ontstaan,mijzelf op de vingers kan tikken en mijzelf  af ben gaan vragen waarom ik iets plaats. Maar ook weet dat ik dit aan mijzelf blijf schrijven.Waarschijnlijk ruimte ben aan het maken in het overzien wat ik zou willen plaatsen en wat misschien ook niet.Soms wat dingen weg kan halen dat in elk besluit die ik kan nemen, alleen maar zie hoe elke mengeling van schrijven mij ook laat zien, dat in het moment van delen soms ook kan ervaren, dat in de daadkracht die ik kan hebben, mij om de oren slaat en mij alleen kan vertellen dat als ik gezien wil worden, soms ook kan voelen dat ik dat soms helemaal niet wil.Maar dat heeft niets te maken hoe ik ben gaan ervaren terwijl ik schrijf.Eigenlijk mijn spreken over is geslagen naar mijn schrijven en dat  ben in gaan zien. Elke schoonheid die het kan hebben, soms ook een wrijving geeft om iets te willen verlaten, wat eigenlijk zo in mijn wereld is gaan passen.De gelegenheid die het mij heeft gegeven om te schrijven zoals ik spreek,om te laten zien, terwijl ik schrijf, mijzelf hoor spreken,mijzelf kan verstaan en mijn stem kan gebruiken in het overlezen van mijn taal.
Ben gaan zien dat het belangrijk blijft dat wat ik schrijf, mijn eigen gesprek is geworden en na verloop van tijd als een formule van mijn taal, mij zo eigen is geworden en steeds meer ben gaan ervaren , of ik nu spreek of schrijf er geen verschil meer is te vinden. Dan alleen te kunnen zien,dat wat ik vandaag vertel, misschien morgen weer in een ander licht zou kunnen gaan liggen.Maar nu zeker weet, dat wat ik beschrijf in mijn eigen klank terug kan horen en het duwtje wat ik mijzelf steeds geef, soms een bocht uit kan vliegen en dan iets zou kunnen gaan missen waar ik altijd blij van geworden ben.Mijn schoonheid en geduld mij soms op de proef kan stellen,maar na een nachtje erover te heben geslapen ik tot deze conclussie kom.Dat wat ik beschrijf, mijn eigen gesprek is geworden en niets anders is, dat mijn spreken om is geslagen naar mijn taal die ik hoor en beschrijf.  De bewustwording die het heeft gekregen,elke schoonheid die ik ervaar, zo'n duidelijkheid heeft gekregen en ik vanuit dit standpunt verder ga....
Anna.💚.

Vlinderslag.

Als ik zou mogen kiezen met één vlinder in de hand,en zou kunnen kijken met grote kinderogen.Mijn handen op mijn rug kan houden en te kunnen lachen om mijzelf.Te filosoferen in het kijken naar één kant, waar alle stapelingen geduwd  kunnen  worden naar een eigen werkelijkheid.Waar de vlinder in mijn hand weg zou kunnen vliegen en haar eigen vrijheid kiest, in het kunnen accepteren,waar ik voor heb gekozen, mij zo dankbaar voel, naar al diegene die mij hebben geleerd om te leren thuis komen bijmijzelf.Nooit had gedacht om mijn taal zo te gaan ervaren en het voor mij steeds meer belangrijker is gaan worden, om mijn schrijven in eigen niveau neer te zetten. Niet meer hoeft te  spreken,maar in het overlezen van mijn eigen teksten, hetzelfde effect heeft gekregen in de samenwerking met mijzelf.Elke vlinderslag die ik kan voelen in een sidderend effect, mij heel veel laat vertellen hoe sterk mijn taal   geworden is.Zoals in elk gesprek met mijzelf zou kunnen doen. Alsmaar naar voren blijft komen dat als ik schrijf,kan blijven staan in het gewicht die ik eraan kan geven en soms mijn taal te machtig wordt,soms ineens in een ander ogenblik, vanuit het inzicht wat ik voelde, lachend over de straten kon lopen in iedere groet die ik gaf.
Naar iedereen kan knikken, omdat ik nu weet, dat in al mijn delen iets is volbracht.De scheiding die ik voelde bijelkaar heb gebracht en zonder het vermoeden mijn eigen taal beheers.Waarin het openen van mijn ogen, alleen kan zien hoe vruchtbaar mijn grond is geworden in het terugzien van mijn delen.In het kunnen begrijpen dat wat ik vertel,zo heilzaam naar buiten is gekomen,zo helder is gebleven in mijn constante lijn,om al mijn beschrijven te kunnen bespreken hoe het kan zijn, dat mijn taal zich aanwendt in hoge snelheid en alleen kan laten  zien, dat in elk moment dat ik schrijf mij zo fantastisch voel.
Elke vergelijking die ik wilde maken is als een pluisje om mij heen gaan waaien en soms kan reageren waarin ik zie, hoe volwaardig mijn instelling is geworden. In de strijder die ik ben, zelfs zo zacht  en licht ben geworden,dat alle zwaarden die ik droeg, aan het universum heb meegegeven en terug ben gekomen in mijn eigen veld.Waar mijn bloemen staan te bloeien, die ik laat staan.Dat wat is geweest, zich om kan keren naar een ieder die het wilt horen. Hoe fijn het blijft, om deze taal die ik laat ontvouwen, hetzelfde effect kan hebben,waarin ik uiteindelijk nog steeds met mijzelf aan het spreken ben....
Anna.💚.

Aandacht.

In het drijven van mijn passie,mijn handen openvouw, om te gaan beklijven wat ik selecteer in mijn beleven van mijn taal.Dat in alle meningen van andere mij niets verteld hoe het zou kunnen voelen in de juistheid die ik heb.Om mij aan te gaan passen wat mijn taal mij brengt en alles overhoop zou kunnen halen.Maar nu weet  waar het bloed wilt gaan kruipen, waar uiteindelijk mijn passie ligt.Geen weerstand zou kunnen bieden,geen enkel besluit mij laat zwijgen, maar  door de juistheid in mijn taal in het schrijven naar mijzelf, het recht ook geeft, dat ik niet meer hoeft te zwijgen en aan mijzelf vertel,welke beweging ik blijf voelen.In elk ontstaan mijn wereld open kan springen en dan kan zien dat ik mij heb neergelegd in elke veronderstelling, dat er altijd eerst iets moest gebeuren en mijn verleden eerst een drijfveer leek.Maar nu ik wat verder ben gaan schrijven,mij alleen verteld hoe het kan zijn om te gaan ervaren dat wanneer ik schrijf niets terug kan halen, maar juist in dit moment te zijn.Met zachte hand mijzelf kan zijn en niet meer de neiging heb om mij aan te passen aan een ander.
Mijn onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben, nu in mijn taal is gelegd zoals ik het zou willen hebbben.Elk proces naar een kant heb geduwd,waarin een vermijden alleen een diepere kleur verschijnt. Misschien zelfs een regenboog zou kunnen vormen,dat in elke kleur zoveel verrijking ligt en niet meer hoeft te kiezen wat bij mij past. Dan alleen te zorgen hoe het blijft voelen als ik naar mijzelf schrijf,als ik kan zien hoe ik met mijn woorden een dansje kan maken.Een euforie kan blijven ervaren,waarin ik laat zien hoe het vertrouwen die ikzelf heb geschapen,veel heeft te maken dat ik mijn eigen creëren heb omarmt.Niets hoeft te verstoppen,maar naar voren treedt, waarin een schoonheid kan komen in de uitwisseling met mijzelf.De blaren op mijn handen tik,alle ilussie's uit kan wringen en niets anders is, als ik mij zou moeten bedwingen in al wat er tot nu is beschreven.Het is de passie die ik voel en mij laat juichen als een blij kind,en zo  kan spelen met mijn taal.Geen enkel oorzaak hoeft te hebben,maar te zien dat er in mijn schrijven iets  aan het veranderen is, wat misschien een ander niet kan zien. Wat ikzelf kan voelen in de stroom waarin ik zit, in het delen op mijn blog, als een overwinning kan voelen,als een stok achter een deur, die open kan gaan als ik de moeite ga nemen om te gaan schrijven en aandacht kan geven aan mijn taal...
Anna.💚.

In al mijn vezels.

In het dragen van mijn woorden, besluiteloos kan zijn.In het beleven van mijn schrijven er altijd iets ontstaat,waar de invloed van buiten mij vaker raakt, als ik mij zou verstoppen achter elke regel die ik schrijf.Mijn drive alleen maar zou kunnen betekenen, dat wat ik deel in elk laagje wat ik laat zien, voor mij het beste is om te omvatten en in feite alleen mijn eigen creëren laat zien.Alles heeft te maken met de eer die ik draag,misschien kan stuiten tegen dikke muren,maar elk moment nu kan beseffen, dat het altijd naar mijzelf zal zijn.Waarin de waarde die ik leg,onomstotelijk en onomwonden mij altijd bevrijd hoe ik mij kan voelen terwijl ik schrijf.Waarin mijn energie de vrije loop ook laat,die de hele tijd ligt te sluimeren.Maar zodra ik mijn handen gebruik in het tikken op mijn blog, dan wordt mijn wereld open getrokken en laat ik zien dat in welke stroom ik ook kan komen, voor mij voldoende is om mij daaraan over te geven.Misschien op een dag deze gewoonte naast mij neer zou kunnen leggen,maar voor voorlopig dat nog niet doe.Omdat, wat ik heb te vertellen vanuit de zuiverheid die ik heb, naar buiten wil gooien over de grootste muur,over alle taboes heen wil walsen en dan aan mijzelf kan laten zien, hoe mijn deel van vertellen voor mij de functie heeft,dat in elke dag dat ik schrijf, mij steeds vaker naar een schoonheid kan brengen.
Soms niet altijd in woorden is uit te leggen,soms niets kan betekenen voor een ander,maar  nu wel weet, dat als ik schrijf mij vult in al mijn vezels....
Anna.💚.

Grondslag.

Wat schoonheid kan betekenen in de ruimte die ik voel, een mooi verhaal zou kunnen vertellen, hoe een  verlichting zou kunnen zijn en misschien mijn taal de oorzaak is en dat kan dragen naar het licht.Waar alles samen kan komen en niets verliest dan alleen te durven kijken hoe het voelt in de opwinding die ik kan voelen met niets is te vergelijken dan in de stroom waarin ik zit.Het regelmatig schrijven mij er toe heeft gezet om naar mijn youtupe kanaal te gaan kijken om te zien wat er gebeurd als ik kan reageren op een ander.De neiging kan hebben om het voor te willen lezen, dat als ik schrijf iets anders is.Wanneer  ik mijn stem gebruik en zou willen laten klinken, hoe een belichaming zou kunnen klinken als ik voorlees uit eigen werk.Een stukje in het vereleden heb ik het wel eens geprobeerd,maar in mijn spreken steeds meer in mijn stilte kwam en ineens kon beseffen, dat de aandacht die ik toen nodig had nog niet kon delen zoals ik dat nu zou willen doen.Deze stap die ik zou kunnen zetten, maar de neiging die ik heb, soms zo wisselend kan voelen en er daarom nog heel even mee wacht.Niet zomaar te willen strooien, geen bekendheid vooropgesteld,maar als ik mij zou roeren om te laten zien wat mijn taal is gaan betekenen voor mijzelf.En daar alleen over zou willen spreken, in het voorlezen aan mijzelf,zoals ik heb geschreven op mijn blog.Altijd heb kunnen delen omdat het naar mijzelf is geweest.En zo mijn stap wat verder wil  gaan zetten, om te laten zien, dat in het luisteren wat ik zeg, daar voor mij de grondslag is gaan liggen om  een stap te willen zetten naar de buitenwereld om mij heen...
Anna.💚.

Luie blik.

Als mijn ogen in een luie blik gaan staan en mijn haren naar voren vallen en mijn huid binnenste buiten keer,dan zou begrijpen dat niets begrepen hoeft te worden,maar alleen maar kan laten zien hoe ik vandaag weer wakker ben geworden en mijn ogen in een luie blik is blijven staan.Dan weet ik als geen ander,dat elk eindeloos gebaar zich alleen laat leiden wanneer ik met mijn vingers op mijn toetsen sla.Wanneer elk prijzen in mijn spreken kan horen.Wanneer ik in elke beweging iets laat zien. Wat voor mij heel gewoon is geworden en zelfs in mijn dromen hardop aan mijzelf aan het voor lezen ben.De mooiste woorden naar buiten komen,dat in elk ontstaan tot ridder is geslagen.In elk moment mijn taal kan dragen naar weer een sidderend effect.En weet nu zeker terwijl ik schrijf, elk ontdekken kan gebeuren in de oneindigheid die het heeft. Waarin elk verbleken een stilte kan ontstaan.Een abstract gegeven, als mijn ogen in een luie blik blijft staan, is het voor mij de mooiste herkenning.Dan ben aan het schrijven vanuit mijn eigen taal.Dan voel ik de stroom van woorden die een mooi plekje zoeken om te gaan ervaren. Als een dirigent met eigen stokje een ritme aangeeft en een heel orkest zou kunnen vormen en met elk instrument erop zou letten, welk geluid de overhand neemt.Zelfs mijn eigen klank mee kan nemen in het zwaaien van mijn armen,zelfs met een luie blik mee kan deinsen hoe het zou kunnen klinken, als ook ik mijn stem gebruik.Dan komt hetgeen wat een orkest zou kunnen overheersen. Alleen met mijn stem met luie blik kan laten horen,hoe ik nu sta in de wereld om mij heen.Dan zou ik lachen en weer huilen,dan zou ik geen enkel ander kunnen zijn,dan alleen te weten dat als ik mijn taal gebruik, de stilte zou kunnen overheersen.Mij zachtjes laat zakken in mijn eigen lijf, waarin ik kan ervaren hoeveel tijd ik heb genomen om iets te benoemen wat voor mij al zo gewoon kan zijn.
De dagtaak die ik er aan kan hebben,nu zo vanzelfsprekend lijkt,en mij steeds meer verwonderd, dat de kunst van beschrijven zo bij mij is gaan horen. In elk kijken met een luie blik, juist veel meer kan ervaren, als ik zou kijken naar de dingen om mij heen.Nu ook weet dat in elk creëren mijn wereld is onstaan en nooit echt mee ben gegaan met andere. Nu pas begrijp, in al wat ik heb los moeten laten,niet voor niets is geweest. In het duidelijk maken hoe ik leef en kan zien, dat als mijn  ogen in een luie blik blijven staan ,dan echt kan voelen dat wanneer ik naar mijzelf schrijf ook is te lezen voor andere.....
Anna.💚.

Zoeter maken.

Vanuit de bron van mijn vertellen, in de rugzak die ik draag, alleen maar snoepjes zitten in de lol die ik kan hebben.In het vermaken van mijzelf.Geen enkele inspiratie hoeft te vinden, dan alleen de bron waar ik uit schrijf.En aan kan voelen dat in elk ontvouwen als een snoepwinkeltje kan zijn.Het kauwen op wat kauwgom of te zuigen aan een stok,of een dropje die blijft plakken achter op mijn kies.Mijn handen druk in een spekkie, die zo zoet is, dat mijn tandglazuur ook breekt.Een peervorming suikerklontje mijn mond bereikt en nog voor dat ik erop kan zuigen, mijn lippen barstend open splijt.Mijn energie wat groter wordt en kan zien aan mijn wangen in de kleur die het krijgt, hetzelfde effect kan krijgen als ik naar mijzelf schrijf.Het lopen in mijn eigen winkeltje,waar alles voorradig ligt,waar ik kan kiezen waar ik zin in heb.Soms iets zouts zou willen proeven,soms iets zoets,soms een krakant laagje om ieder koekje en aan heel veel ijsjes lik. Dan kan smakken als een kind. Dan ook weet  dat de voorraad die ik heb, kan delen met een ieder die wat wilt.Niets hoeft te betalen maar wel een verplicht genieten gewenst,om zo te gaan smakken wat ineens  in een lachen over kan slaan.De pret die ik kan voelen, als ik in mijn winkeltje sta, zo gulzig kan worden in het toelaten van plezier. Een dansje kan maken en langs kan lopen waar alles ligt , om getest  worden . Welke smaak het beste zou kunnen zijn, welk gedrag kan wijken, dat wat ik beschrijf, alleen voor dit moment kan zijn.Zo ervaar ik ook mijn schrijven, dat als ik al het zoete heb gehad,weer iets anders kan laten ontluiken. Misschien een hartigetaart,mijn tanden daarin kan zetten en het geneugde die het geeft, met rode wangen kan vertellen wat ik in dit moment beleef.Gekscherend zou kunnen  vertellen over allle zoetigheid die ik nam.Soms  zo kan voelen wanneer ik naar mijzelf schrijf of spreek.Dat al het ervaren wat ik laat zien, ook een andere kant kan hebben.Dan wil ik spelen met mijn taal , dan wil ik giegelen om mijzelf.Vaker kan voelen in het plezier wat het geeft, misschien als een kleine verlichting te willen gebruiken om mijn taal die ik heb, om wat zoeter te te maken.In elke hap die ik neem, iets verteld over mijn vrijheid die ik voel en met niemand rekening hoeft te houden.Maar laat komen mijn  plezier in het onderhouden vam mijn taal en in staat zou kunnen zijn, dat  het winkeltje waarin ik sta, precies aan kan geven hoe het voelt, wanneer ik iedere dag kan beschrijven en altijd weet dat het zoeter maken van mijn taal,soms alle kanten uit kan schieten...
Anna.💚.

Hand in eigen boezem.

Elke poort die ik kan openen, scharnierend elk geluid blijf horen en mij thuis kan voelen in het kraken van wat deuren.Mij helder houdt in wat er kan gebeuren als ik mijzelf hoor zeggen, dat niemand iets voor mij kan  gaan bepalen. Waarschijnlijk in geen enkele groep zal passen in elke handeling die ik maak, in iedere overeenstemming kan blijven ontvouwen. In elk moment  waar ik achter ben gekomen en ook sta,wat ik  beschrijf, onzelfzuchtig zachtjes naar voren drijft en mij mee laat nemen in elk gevoel wat er kan ontstaan.In het redelijk willen blijven en mij los wil maken van alles wat ik dacht nodig te hebben.Zelfs in mijn voeding die ik tot mij neem, echt moet gaan letten wat ik naar binnen werk.Niet zomaar iets in kan nemen,geen enkel supplement tot mij kan nemen,omdat gelijk mijn lichaam daar op reageerd.Het testen van wat dingen, dat in elke gewenning mij wel heeft geleerd, om goed te luisteren wat mijn lichaam verteld.
Vaak door de invloed van reclame de neiging heb om iets te doen wat tegendraads kan werken, uit mijn doen kan raken en mijzelf de hele tijd hoor zeggen, dat ik dat niet ben.Nergens bij hoeft te horen en niets uit kan sluiten,maar alleen te blijven geloven dat wat ik bespreek op mijn blog kan uiten.Geen haarbreed iets in de weg kan leggen.Mijn stem zou kunnen verheffen als ik hoor in het journaal,  dat er weer zoveel doden zijn gevallen en iemand met messteken om het leven is gebracht. Mij de hele tijd af kan vragen waar de blijheid is gebleven,waar de negativiteit de overhand kan hebben en vele daar ook op ingesteld  zijn.En welke invloed het op mij kan hebben, wanneer ik zie en luister hoe  het soms in mijn schrijven kan ontstaan.Welk een reactie het kan geven, dat in mijn delen soms naar een kant opschuift, die ik helemaal niet wil ervaren. Daarom zo blij kan zijn dat in mijn bewegend schrijven, ook laat zien, wat naar binnen was gekropen, naar buiten gooi en niet hoeft mee te doen wat een andere zouden willen.Het bezig zijn met andere loopt alleen maar uit in de onverschilligheid naar mijzelf.Als alle aandacht naar een ander is gedreven,vaak een eenzaamheid kan ontstaan.Waar veel wordt over gesproken en zelfs wordt opgedrongen, dat als je alleen bent,je wel eenzaam zou moeten voelen.Terwijl ik dat helemaal niet herken.Juist omdat ben gaan schrijven en gaan spreken, mij voller ben gaan voelen als ik mij aan zou moeten passen in wat een ander wilt.Dat in het bespreken met elkander soms lam geslagen kan worden.Terwijl  ik nu weet , in het durven luisteren naar mijzelf, het hart kan openen, eindelijk de dingen eens zeg die voor mij  belangrijk zijn.Mee kan drijven met eigen stem en ineens kan merken hoe beïnvloed ik was,  wat een ander vaak vertelde.Maar vanaf het moment dat ik mijzelf kon horen, de blijdschap in het bijzonder, mij mee heeft genomen in elk veld waarin ik nu sta. Nietsmij tegenhoudt, soms wat zinnen wil veranderen omdat als ik schrijf alleen maar over mijzelf wil vertellen.Waarin ik ook niets meer bij een ander neer kan leggen,en de hand in eigen boezem steek.Vaak moet lachen in het plezier wat ik krijg, als ik voel dat ik mijzelf veel te serieus heb genomen en dan wil schrijven met zachte toon, hoe ik mij thuis kan voelen in mijn lijf en rekening wilt houden, dat wat ik beschrijf,  zo vanuit mijn liefde is gekomen...💖...als ik de hand in eigen boezem steek...
Anna.💚.

Eigen domein.

Welke verandering het ook kan kijgen,welk inzich het ook geeft,altijd zou kunnen blijven ervaren, wat ik van mijzelf lees. In de koestering die het heeft gekregen en niet langer hoeft te wachten, in elke toon die ik zet,dat in het spreken met mijzelf, vaak in mijn schrijven kan laten zien,dat wat ik beschrijf een reactie is geworden na het spreken met mijzelf.
Het is een ervaren van een besef wat ik doe, al jaren voor mij nu is vastgelegd.Dat in het delen op mijn blog, soms het verwerpen tegen kan komen,dat in alles wat ik heb gezegd, als een duidelijkheid heb neer kunnen leggen in mijn eigen schoot.Het kan gaan koesteren om stil te staan, dat wat ik blijf vertellen niets anders is dan het openbreken van mijn eigen taal.Veel te vaak een reden heb gezocht om iets uit te willen leggen.Maar na lange tijd heb kunnen voelen, dat wat ik beschrijf ,hiervoor is besproken met mijzelf.Waarin mijn spreken zo privé is gehouden, omdat de stilte die ik ontmoet,mij stil laat zijn in mijn taal.Alleen kan genieten hoe de stilte gaat bewegen wanneer ik begin te schrijven en als een donzig veertje tevoorschijn plopt.Mij laat vallen in het moment, in de ervaring die ik heb, eigenlijk alleen maar kan gebeuren als ik werkelijk zou zwijgen.Dan zeg ik niets en zit ik stil,moet lachen om mijn houding,in het wiegen wat ik wil,en dat alleen in mijn schrijven kan laten zien.Het verschil die ik kan maken dat als ik spreek, mijn klank kan horen en de resonatie in mijn lijf, laat gebeuren wat ik blijkbaarbaar nodig heb om stil te staan. Wat ik al had verteld, er zeker een verschil is tussen het schrijven en spreken.
Wanneer de belichaming komt in mijn schrijven, anders is te ervaren,meerdere uiten kan laten zien,terwijl als ik spreek alleen mijn klank kan horen, waarin ik de neiging heb om weg te zweven naar mijn stilte.Dat als ik schrijf weer terug kan komen in het overlezen van mijzelf.Voor mij zo bijzonder blijft, dat ik wel kan voelen in het reiken naar de ander, in de korte gesprekken die ik heb,voor mij niets meer hoeft te veranderen dan alleen wat ik aan mijzelf vertel.Vele mijn schrijven mogen lezen en het van harte gun,dat in het kunnen begrijpen wat belichaamde taal zou kunnen betekenen, als het kunnen lezen wat ik werkelijk vertel.Mijn behoefte om te duiden is gaan zakken in een veld,waar iedere bloem die geplukt gaat worden,nog niet verteld wat het zou kunnen zijn.Als de ervaring die het krijgt alleen heeft te maken hoe ik zou kunnen luisteren naar mijzelf.Mijn schrijven een ingang is gebleven om te ervaren wat er komt. Terwijl het zou zomaar eens kunnen veranderen in een zwijgend geheel.Dan alleen de punten en komma's tik en voor mij uit zou  gaan staren,alleen zou knikken als een ander naar mij knikt,mij zo licht zou kunnen voelen en met ruime blik een stilte blijf omarmen. Mijn armen spreidt, zonder enig verlangen stil kan zitten in mijn eigen domein.Om te weten dat wat ik doe ,misschien voor sommige mensen is bedoeld.De wereld te groot kan zijn voor hetgeen wat ik heb willen vertellen.Maar uiteindelijk in het bereik, mij  altijd heeft laten weten hoe het kan zijn om zo te leven met mijzelf.Dat in elk wonderlijk gebeuren, door mijn eigen creëeren is begonnen en het gevoel kan krijgen dat het nu pas begint!.In heb moeten zien dat wat ik zou willen, waarschijnlijk alleen met mensen kan delen, die hebben begrepen, als ik schrijf over mijn eigen domein...
Anna.💚.

Veld met bloemen.

Het bolwerk als een landkaart zou kunnen beschrijven,de wegen laten zien, hoe elk ontvouwen in elk verzachtig tot wijsheid haar vleugels heeft gekregen.Waar het dalen in elk gebied mij deze vrijheid heeft laten proeven. Waar ik ook lande, heel voorzichtig als een blij kind,mij om kon draaien en mijn voeten plaatste op elk gebied.Vaak in een veld met bloemen mijn ogen opende  en kon ruiken in de zuiverheid die het gaf,de neiging kreeg om te gaan plukken.Maar bij alle twijfel die ik kreeg, het toch liet staan,en daarom ook kon genieten en kon zien, wanneer een bloem open kan gaan, mij zachtjes vertelde, dat wat zij laten zien, alleen kon gebeuren als ik in mijn eigen veld bleef staan.Het welkom wat ik voelde dat de reden bleek te zijn, dat in het openvouwen van elk blad weg zou kunnen scheuren, in een moment dat ik besefte in de moeite die ik nam, eervol zou kunnen worden als ik alles gewoon laat staan.
Inmiddels wel heb begrepen,dat als ik iets mis in  contacten, meer iets zegt over mijzelf,meer laat weten dat als ik iets besproken of beschreven heb,dan absoluut in de aandacht die ik heb gegeven mij heeft gevuld.Mij in mijn eigen veld laat staan,geen enkele aandacht vraagt, dat als ik kan luisteren naar mijzelf, nu pas ben gaan begrijpen dat als ik mij zou wentelen met het idee, dat ik iets nodig heb van de ander,dan in het veld waarin ik sta, alle bloemen zou gaan plukken,en voor één moment een vreugde zou kunnen voelen,maar na een paar dagen de bloemen verleppen en het water waarin zij staan zou gaan stinken. Alles wat ik dacht te hebben ontvangen in het voorbij gaan van het plukken,veel kan zeggen hoe vluchtig alles zou kunnen zijn.
Dan ben ik gaan bemerken hoe belangrijk het is om in te contact te blijven met mijzelf.Middels mijn schrijven en speken, kan zien als een ieder zich belangrijk zou maken voor zichzelf, dan zou kunnen merken, in de behoefte om een ander te willen volgen, weg zou kunnen vallen. De plek inneemt wat meer vrede zou kunnen geven, de ander niet meer belangrijker maakt dan zichzelf.Maar zelf te gaan creëren waar men echt voor staat.Waar het veld met bloemen zou kunnen ontvouwen in het vertellen aan mijzelf, dat alle aandacht die ik dacht nodig te hebben zou kunnen ervaren zoals ik het steeds beschrijf.
Het is mijn eigen ondervinden, naarmate ik anders ben gaan kijken, zolang ik aan mijzelf kan blijven schrijven, eigenlijk nog weinig nodig hebt van de ander en mij ook afvroeg hoe dan kan.Maar nu ik het mij af kon vragen, ineens kon zien, dat in het veld waarin ik ben gaan staan, mijn eigen bloemen ben gaan ruiken,ze kan blijven omarmen,niet weg hoeft te plukken,maar te kunnen ervaren dat in alles wat ik aan mijzelf heb laten zien, de mooiste beweging is geworden in het blijven creëren,wat aan mijzelf kan geven.
Anna.💚.

Wat ik dacht te zijn.

Mij het soms overvalt hoe alles is gelopen,hoe alles is gerijpt en wat ouder heb mogen worden.Dat wat ik dacht te zijn, zo anders is geworden,in de verrrijking die het heeft, in al het raken wat het heeft gedaan,mij terug kon zetten en meteen begreep, dat ik een knop om ging zetten in alles wat ik tot mij  had genomen.Ging begrijpen in mijn taal, de aandacht kon blijven geven,zonder enig tegenzin mij open kan vouwen, om te kunnen zien, dat ik zoveel kon vertellen in het geven aan mijzelf en het in feite nooit raar heb gevonden om dat te delen op mijn blog.Als het een ander was geweest en ik had diegene gevonden, dat een beleven in een schrijven zo gewoon zou kunnen zijn en het iedere dag zou kunnen lezen, om iets door te laten dringen dat wat die ander heeft gedaan. De herkenning zou kunnen geven dat een belichaamde taal bestaat.In het uitzonderlijke wat het mij heeft gegeven, alleen uit is te drukken zoals ik steeds vertel.Soms wat dieper kan gaan schrijven en wat tranen heb gelaten ,dat in iedere ontmoeting met mijzelf mij zo heeft laten groeien naar een volwassenheid.Altijd heb mogen voelen de nabijheid van mijzelf,vaak in het verleden had weggeduwd, omdat ik niet goed wist hoe ik met mijzelf om zou kunnen gaan.Door de labels die ik droeg mij in een beperking zette en bijna niet kon geloven, dat als ik had gesproken met mijzelf, zoveel kon verklaren,alles een ander gezicht kon krijgen en al mijn verwachtingen waren verschoven in een blijheid naar mijzelf.Dat in het gesproken woord een belichaming zou kunnen krijgen, heb ik pas veel later tot mij genomen.Naarmate ik ook ging schrijven iets ging ervaren waar ik heel lang naar had gezocht.Dat was vooral de toestemming die ik gaf,om elk moment te willen vertellen in de aandacht die ik gaf, hoe het zou voelen als ik bleef schrijven naar mijzelf.Mijn drive mijn taal is geworden en altijd stiekem heb geweten, dat hier mijn passie ligt om aan mijzelf en inmiddels iedereen, te laten weten wat belichaamde taal zou kunnen betekenen, zoals ik het kan ervaren.In het begrijpen van mijzelf, het grootse goed is geworden en vanavond in het uitleggen aan mijzelf, ook kan voelen hoe trots ik ben.Dat wat ik dacht te zijn, in elk deeltje wat naar voren wilde komen, heb kunnen beschrijven zoals ik dat wilde.En kon bespreken met mijzelf,dat de verfijning die het soms kon krijgen helde naar mijn zachte kant,waar ik zeker even aan moest wennen en neer kon leggen in mijn eigen taal.Wat ik dacht te zijn is kompleet verdwenen,  in de stilte die dan komt. Mij altijd kan verrassen hoe de ervaring met mijzelf, als een voltooiing uit kan vouwen en misschien kan voelen alsof een boek is uitgelezen.Maar voor mij het teken blijft,in de verdieping die het het krijgt, als violen kunnen klinken en mee kan deinen zoals elke vlinder doet.In elke bloem die open gaat, in het hart van zoveel herkennen, dan de stilte voor mij staat.Rustig kan ademen en mij neervlei in mijn stoel, dan wat ik dacht te zijn, voorbij zie vloeien,wat ik al die tijd al heb ervaren als ik spreek of schrijf en mij zeker anders ben gaan voelen en daar nu eens over schrijf...✒ ...
Anna.💚.

De juiste houding.

Elk laagje die verschijnt, in een drive heb willen ervaren,dat mijn belichaming waar ik over schrijf, verder is gaan dalen in het reiken wat ik weet en dan in een ervaring  weet om te zetten.Het gevoel wat mij bekruipt gaat verder dan elke reden,dat als ik spreek over een belichaamde taal, in het toelaten van elk moment,nu ook kan ervaren dat ik niet meer spreek over een thema,maar iets achter heb gelaten,waarin al het wenselijk opgelost is gaan liggen in het transfomeren van mijn taal.Dat iets wat verder gaat,nog niet tastbaar kan maken,maar bij mijzelf kan voelen dat in elke deur die ik openzet, de bries kan ervaren van een zeldzaamheid.
Voorbijgaand in elk effect, het meer verteld dat mijn delen naar mijzelf, ook oog heeft gekregen, in de bries die ik kan voelen en mij over grenzen trekt.Mij meer laat zien,dat in de tolerantie die ik heb, erachter ben gekomen dat als ik nu schrijf , mijn passie wil  blijven voelen.Niets meer heeft te maken met een beperking,maar in de lijn van ontvouwen ik nu iets anders voel, dan wat ik kan beleven en ook mijn stem een ander toon neerzet en aan niemand hoeft te bewijzen dat wat ik ervaar, alleen kan zijn, omdat ik mijzelf kan vertrouwen.Soms wel eens spring van de hak op de tak,maar altijd  weer op de juiste plek terug kan springen.Nu ga merken dat de erkenning naar mijzelf genoeg heeft bewezen, dat in alle eerlijkheid,mij soms ook naakt kon voelen,zo kwetsbaar tegelijkertijd en toch door bleef schrijven,waarin het efffect die het op mij heeft gekregen nu anders voelt als wat jaren geleden.
De euforie in een ander jasje is gestoken,veel zachter is geworden,veel meer hoe ik nu ben.Een geslepen diamant kan voelen en wil gaan schitteren wat mijn taal kan doen, in het beschrijven van zoveel momenten.Waar alleen ik kan zien, dat een doorbraak in het wezenlijke, mij alleen vervult als ik tevreden terug kan kijken en nog weinig nodig heb,dan te weten, dat ik altijd, als ik het even niet meer weet,met mijzelf kan spreken of schrijven en bij een ander moment erom zou kunnen lachen.Nooit meer het gevoel zou kunnen hebben dat ik iets mis,omdat het unieke wat ik laat zien bij mij is gaan horen en het niet meer diend wat ik dacht te moeten doen.Maar in het toelaten van elke bries, mij naar een hoogte kan brengen, mij zou kunnen verliezen in elk woord,die als mieren naar buiten lopen,zich kunnen verzamelen en kunnen samensmelten zoals ik dat met mijzelf blijf doen.Geen enkeling  zou herkennen zoals ik het beschrijf, maar inmiddels nu wel weet, dat wat ik laat ontvouwen niet alleen een belichaming heeft, maar de juiste houding die het krijgt,wanneer ik elke bries toe kan laten,waar mijn energie, mij  naar een hoogtepunt kan brengen en dat  ook steeds meer toe zou kunnen laten.Dat in ieder nieuw moment, mij het duwtje blijft geven dat in de richting waarin ik loop, precies het juiste zal blijven om te laten ontvouwen wat er in dit moment mijn aandacht vraagt...
Anna.💚.

Accepteren.

Het schikken van mijn taal ,in de tijd die ik neem, mij al langer heeft laten zien hoe het gebruiken van elke redelijkheid zich om kan keren naar een zuivere kant.Wanneer ik spreek, veel stiller ben geworden,meer kan luisteren wat het zegt, om steevast te kunnen blijven in mijn belichaamde taal.Geneigd ben in het benaderen in het kijken van mijn t.v. mij soms te veel kan worden. Als ik zie hoe de ontkenning op een platvorm wordt gemaakt,wat ik mij nu voor kan stellen hoe een muur is opgetrokken en een dik masker blijkt te zijn.En dan ook besluit om wat minder te kijken, in al het leed die is ontstaan.Mij om kan keren naar mijzelf,mijn haren kort laat knippen en het ook staat.Een wandeling te maken zoals  elke dag,zonder enige behoefte naar voren kan kijken,dat in het vallen van deze dag, mij geroepen voel om toch te schrijven vanuit mijn belicaamde taal.Het is een methode die wordt gesteld,waarin de takken die ik zie hangen, mee zie wiegen met de wind en soms een verlangen op kan roepen om stil te staan. Dat in al het overkomen mijn gevoeligheid ontstaat, om te gaan beleven wat ik schrijf en dan kan delen zoals het komt.Maar nu ook besef dat de gespletenheid in de wereld om mij heen, een vlucht kan maken waar ik mij in bevind.Het is de stilte die mij roept,om iets uit te dragen wat ik mijzelf heb geleerd, dat in het luisteren naar mijn stem, mij steeds weer zegt om de rust te vinden die er is, ook te blijven koesteren.En als een stam kan blijven staan,alles om mij heen zou kunnen gebeuren,maar niet mee hoeft te gaan met een energie die ik niet kan dragen.Waarschijnlijk ook niet bij mij hoort en mij om kan draaien wat ik belangrijk vindt. Omdat ik de wereld niet hoeft te dragen.Het enigste wat ik kan doen is te beschrijven wat er gebeurd, dat wat ik kan ervaren het iedereen zou gunnen.Maar aangezien in het aanwezig zijn van al mijn ontmoetingen, nooit een brug heb kunnen slaan naar andere.Niet dat ik ermee zit,maar elke realiteit in het bijzonder, als ik schrijf en voor mijn laptop zit, minder behoefte voel om contact te maken met een ander.Het contact wat ik heb met mijzelf, vult mijn hele kamer en wanneer ik spreek, steeds kan ontvangen, hoe mijn waarheid die ik ondervind ,zo zacht is geworden,zo verfijnd. Dat in elke ontmoeting die ik heb, mij weet te troosten en alles recht kan trekken wat krom is gaan staan..Altijd kan voelen hoe het kan zijn, als het contact wat  er onstaat, in mijn belichaamde taal zou kunnen ontvouwen.Maar wat ik vraag, mijn eigen realiteit is geworden en de voorlopigheid die het heeft, kan accepteren zoals het is.
Anna.💚.

Elk deeltje.

In hetgeen waar mijn zachte hand kan duiden,hoe deze maand voorbij is gegaan en in zachte schrede vaak mijn ogen heb laten vallen in de taal die ik beschreef.Dat in elke gewenst moment vaak mijn vrede kon vinden en soms iets aan een ander vroeg.Bij tijd en wijlen soms iets anders zeg, in wat ik zou willen vertellen.Eigenlijk en alleen in het spelen van de lichte regen,veel zachter kan gaan voelen als ik het toe kon laten in mijn eigen deel.Elk deeltje haar aandacht vraagt en soms kan reageren wat mij was ontvallen in een ontmoeting die ik had.Soms met heel weinig woorden iets kan zeggen naar de ander en dan kan zien hoe het raakt en niemand heb willen kwetsen, maar altijd mijn gevoeligheid laat spreken. Dat in de spiegel waarin ik keek, een stemming aan kon geven en precies kon raken waar het om ging.In het afscheid die wij namen mij liet zien dat als ik mijn gevoeligheid toe kan laten, nog niet kan zeggen dat een ander dat wilt .Ga wat meer begrijpen dat mijn liefde die ik heb,niet altijd wordt begrepen als ik de juiste dingen zeg.Bijna in alle reacties kan zien in de omarming naar mijzelf, niet voor een ander is te spiegelen.Steeds meer beleef hoe mijn wereld waarin ik leef zo zelfstandig is geworden.Zo rijp en zo doorzichtig en zuiver op de graad,dat wanneer ik iemand zou ontmoeten, de ander veel te lang laat praten, tot het moment dat ik voel om iemand terug te plaatsen naar zichzelf.Naar eigen spreken wat men zegt en dan plots kan zien hoe moeilijk het kan zijn voor de ander om te luisteren naar eigen stem.om te horen hoe men klinkt,maar zodra ik iemand daar attent op wil maken men mij de rug toekeerd en dan huilend weg kan lopen.
De zuiverheid die ik neer kan leggen en in het breder aspect, niet altijd word ontvangen en steeds meer ben gaan begrijpen dat de angst om jezelf te gaan ervaren mogelijk groter is dan ik mij had voorgesteld.
En toch weet ik zeker dat het zaadje wat ik heb gepland,haar weg zal gaan vinden, zoals ik in mijn schrijven en spreken heb gedaan.
Niets hield mij tegen in alles wat ik laat zien,omdat ik mijn natuurlijkheid in mijn beleven niet onder stoelen of banken kan steken.Maar te geven aan mijzelf en een publiek die ik nooit zal ontmoeten en toch kan voelen hoe zeldzaam het blijft, dat in mijn vertellen elk deeltje wat naar voren wilt komen, de kans wilde geven om open te gaan,om te verzachten of los te laten, zodat bij een volgend keer weer iets anders zou kunnen ontstaan....
Anna.💚.

Zachte Bries.

Waar het licht kan vallen en mijn ramen openzet,ruimte kan maken en mijn stoel verschuif.Mijn handen kunnen gaan trillen en leg ze in mijn schoot,dat in de beweging die ik zou willen, nu gebeurd in dit moment.Gezien te willen worden  ,gevoeld in ieder stuk,dat zodra ik het los kan laten weer iets nieuws begint.Met beide handen een beweging voel in het tikken op mijn toetsen,soms naar buiten kijk en dan kan toetsen in de stilte die dan komt. Mij aan kan raken zoals een zachte bries  mij mee kan nemen naar een flow waar elke opwinding die ik kan voelen door mijn handen speelt.Elke lach die nu verschijnt alleen kan vertellen dat in het beleven van mijn schrijven een licht kan laten vallen, op de plekken die ik nog niet had gezien.Zoals mijn huid die is gaan glinsteren,mijn lach alles kan laten smelten,waarin mijn zachte woorden alleen vertellen hoe geweldig het is om zo te schrijven.Om te zien dat in mijn creëeren steeds kan blijven zien, om te gaan jubbelen met mijn stem.Die dan kan weerkaatsen alsof ik tussen vele bergen sta.Omhoog kan kijken als een kind en kan wijzen naar de wolken die mij begroeten. Met wat regen  dan een dansje maak.Niet afgeleid kan worden door mijn omgeving, maar stil te staan wat ik nu ervaar, is het grootste goed wat ik nu kan vertellen wanneer ik op mijn toetsen sla.Wanneer ik het licht laat vallen op de goeie plek en geen enkeling het merkt hoe vrij ik mij  kan voelen in het vertellen aan mijzelf.Alles als nieuw te kunnen ervaren, een reflectie zou kunnen zijn,dat mijn wens is uitgekomen in het ervaren van mijzelf. In het licht wat ik heb laten vallen er ook in kan staan,mij opgetild voelt worden, in de mooie reis die ik dan maak.Alles op de juiste plek is neer gelegd,kan wrijven in mijn handen en stilletjes aan, steeds stiller wordt en daar ook van kan genieten...
Anna.💗.

Waar het licht kan vallen.

De oude laag als een vliesje kan blijven hangen, door kan prikken en leeg kan lopen zoals een ballon beaamt. Mijn eigen regels op kan stellen en mij af kan vragen wat een conditionering is,wat mij tegen zou kunnen houden in het ervaren wat er is.Niets binnen hoeft te houden,omdat het misschien een oude conditionering zou kunnen zijn. Iets wat zwaarder op mijn schouders valt, terug kan geven aan wie het toebehoort.Een conditionering in de ogen kan kijken om dan te durven zeggen, dat deze oude gewoonte, steeds terug kan keren,  wat ikzelf creëer. Dat in al mijn creëren geen enkel conditionering blijft liggen, dan alleen een oude gewoonte.Maar een bespreken met zachte toon,waar ik het over wilt hebben, geen enkel vasthouden is, maar het openbreken van mijn taal. Te willen voelen wat een oude conditionering zou kunnen zijn.Misschien in staat zou kunnen zijn om nergens aan te beginnen, in een oude schaduw kan blijven staan,mij alleen te voelen om weggezet te worden. Waarin ik heb begrepen in het verwoorden van mijn taal ,de conditie alleen is blijven  liggen in mijn blijven duiden en nu blijkt dat het een oude conditionering is.Het  alleen kan betekenen dat als  ik mij gescheiden voel,te weinig aandacht aan mijzelf heb gegeven..Als ik dat gevoel kan hebben dan spreekt mijn oude conditionering luid en duidelijk. Die als een klevende massa op mijn huid is gaan zitten,naar binnen is gekropen en alleen maar verteld dat ik niet goed genoeg zou zijn en mij dan kan brengen naar een perfectie die ik wel ken.Zodra ik kan ervaren en mij bezig kan houden wat er kan ontstaan. Mijn oude conditionering onder een loep kan leggen. Om dan te vragen waarom ik mij nog steeds vasthou aan de ouwe dingen.Waarin ik de angst kan voelen om echt los te laten wat niet meer bij mij past.Maar door hetgeen wat op een conditionering kan lijken, mij altijd heeft vast gezet in oude dingen,.Zoals  het werklijk kijken naar mijzelf, daarin veel heb ontdekt,zoals het high kunnen worden van mijn eigen stem.Mijzelf de grootste troost kan geven, dat in het spreken met mijzelf zoveel kan zeggen wat ik alleen maar hoor.En  altijd uit kan leggen, dan een welkom is blijven liggen, op het mos waarop ik val.Mijn ogen kan sluiten in de stilte die dan komt,niet schrik van mijn eigen overtuiging,maar rechtop kan gaan zitten en wat wegzak in een oud gevoel.Maar door mijn schrijven en  spreken ik steeds op kan staan.Het mos onder mijn voeten eraf kan slaan, zoals ik met een oude conditionering blijf doen.Mij niets in de weg laat leggen en terwijl ik loop, ben ik gaan beseffen hoe licht mijn woorden zijn geworden. Waarschijnlijk  een oude conditionering weg is gegleden terwijl ik schrijf. Dan door kan schrijven netzolang, totdat ik kan voelen dat ik  ben bevrijd van elke conditionering en waarschijnlijk daarom ook zoveel schrijf.Mijn Lieve Anna kan omhelzen en heel zachtjes fluistert, dat alles goed is gekomen in het nemen van elk besluit. Ook al zijn het soms oude gewoontes, toch blij kan zijn,wat mij vervult, ook al is een oude conditionering,misschien juist daarom een welkom geeft, in elke begroeten van mijn beschrijven. Waar het licht kan vallen zoals lichte regen zou kunnen voelen.Wanneer  het blad van een boom  is gevallen en dan besef  hoe ik kan kijken, naar de kleine details. Mij naar het nu kan trekken, waar geen enkele conditionering is te zien....
Anna.💗.