Vanuit mijn rust.

Het aanschouwen meer nu lijkt op een vereenzelvigen van mijn tijd.
De opmars die kan komen, mij vergezeld zoals een vergeling zou kunnen ontstaan in ieder blad die ik lees.De punten zijn omgebogen en soms wat letters kunnen buigen naar een mening die ik heb.
Als ik een vreemde zou wezen,en niemand nog herken,niemand nog een hand zou willen geven dan wat ik heb gekend.Dan zou ik bevriezen op een plek. Juist in mijn wonderlijke taal mij verder heeft gebracht dan al het kunnen lezen van andere.
Het maaktbaar maken zo suffig als het lijkt, is doordrongen van elk weten in al wat ik beschrijf. De gewetenloze anders kijken dan een zelfingenomen tekst, die uit kan monden naar een nieuwe reeks van mijn bevinden.Niets anders zou kunnen zijn dan mijn bereidheid van delen. Vanuit mijn rust heel anders ben gaan luisteren, in het ervaren van mijn tekst, alleen mijn stilte over is gebleven.Dan schuif ik met mijn stoel en hang ik wat naar achteren en hoor ik mijzelf, waarin ik nog  meer  zou kunnen  verzachten. Het rusteloze wat ik had mee is gewogen zoals mijn taal dit nu laat zien. Dat in iedere druppel die kan vallen de glinstering kan blijven zien, in het tastbaar maken terwijl ik schrijf ,uiteindelijk mijn eigen ontwaken is geworden. Dan komt de rust die dan verschijnt, in het bezoldigen waarin ik bereidt ben  om goed voor mijzelf te blijven zorgen.
De avond schemering mij ontroert in een mooie stilte. Het lichval die het geeft, precies op de juiste plek weet te vallen.Dat wat ik zie,zou een bestemming kunnen hebben voor een iets groots.Wanneer  ik mee zou kunnen leven wat ik beschrijf, daarin iets zou kunnen ontdooien.De lichtheid in mijn ogen,de status waarin ik ben, vanuit mijn eigen creëren wat ik ben gewend, een reactie zou kunnen zijn in het wonderlijke schrijven, wat erover blijft alleen voor mij zou kunnen gelden.Niet dat ik een ander iets niet gun en geen vorm van egoïsme kan hebben,maar door te lopen op mijn pad, waar de takken van de bomen mij zachtjes behoeden, om gelijkwaardig te kunnen zijn. Als ik kan voelen dat het is begrepen waarom ik schrijf en blijf delen.Waarom ik mijn taal zo belangrijk maak en in afzondering is beschreven.Waarom het uitleggen naar mijzelf een draai kan maken en dan kan zien hoe gewoon ik ben gebleven en er niets meer voor hoeft te doen, dan in mijn eigen rust en gezelschap te blijven...
Anna.💚.