Lieve Schat.

Het is geen keuze die ik maak,maar een natuurlijk ontvouwen die erover waakt, dat als de tijd is gekomen om te overwegen zoals ik schrijf ,mij leid in de overeenstemming die ik ervaar,waarin de dagen lijken bevroren en ik mijn eigen kant opga, in het ervaren, dat mijn natuurlijkheid mij wil besparen voor de tijd die gaat komen,dat een verwijzen naar eigen taal naar binnen slaat en geen stapeling zal wezen,maar een nieuw herrijzen in de verbinding die ik  leg, van al mijn schrijvend beleven en niets is wat het lijkt, als ik zeg hoe bijzonder het zou kunnen wezen in de vaart waarin ik zit, geen moment van twijfel is te vinden,maar de bescherming die het deeld, om eens te kijken wat het scheelt wanneer ik voel in heel mijn wezen, dat de draai die ik deel genoeg kan zeggen, in wat het scheelt om niet weer eens uit te leggen,maar te doen zoals betaamt, en de vleugels die ik heb, naar binnen kan slaan, stil kan zitten en kan luisteren in mijn eigen taal.Waar de bevroren stukken uittelkaar zou kunnen vallen,waarin het licht van vinden is verteld, in open discussie zou kunnen worden gezet, in het bijzijn van wat ontvouwen en mijn relaas van schrijven het nu  anders voelt, in het verwijzen naar mijzelf.In de overtuiging die ik meld,zichzelf kan oplossen en vanuit de tijd die ik ervaar, soms zo onverwachts laat weten dat de regels die ik zag, overboord heb weten te gooien.En er eigenlijk nog weinig overblijft in te willen delen zoals ik deed,zoals ik er van uit ging dat het voor een ieder zou zijn,maar uiteindelijk mijn conclusie blijkt, dan naar het schijnt het alleen mijn festijn is geworden.Waar ik in dans en met genoegen mijn hals uitreik, om te weten hoe verrijkt het kan zijn om in eigen element te durven staan, niets meer aantrek in wat er komen gaat, in wat er kan ontstaan in het beschrijven van mijn dag en ik mijn vingers vanzelf zie tikken in de mogelijkheid van ontstaan.Maar mijn eigen taal altijd de voorrang heeft, in al wat mij echt interesseert.Het is mijn schrijvend beleven,het is de taal van een ongeschoolde die zichzelf heeft opgeleid,vanuit te durven ervaren in wat ik beschrijf, vanuit mijn eigen orde waarin ik sta,waarin ik mijn verdere leven voor ga.Maar het zal anders worden, in wat ik ervaar,in wat er kan gebeuren vanuit de drive en proberen te herstellen en dan toch weer schrijf,in het delen wat ik genoeg heb gedaan.Wat vanuit mijn zwijgen naar de ander in een compromis had gezet,maar in het herstellend vermogen, mij het rest om te ervaren dat wat ik ook schrijf ,blijft gericht naar wat ik aan mijzelf blijf vertellen.......
Het is goed lieve schat,je hebt zoveel laten zien,je heb er zoveel voor over gehad om de ander te laten weten, dat het kan, om te spreken en schrijven naar jezelf.Jij hebt dit kunnen laten zien vanuit het vertrouwen die het gaf om dit te doen.Jij heb geleerd om je niet te schamen voor je eigen stem,je hebt werkelijk alles gegeven om te kunnen geven in wat je hebt,en ook jezelf heb mogen voeden met de taal die jij heb laten ontvouwen.Je heb je tranen laten zien,je verdriet en ongelijk in het weten dat jou taal echt de mijne blijft, in het ontvouwen hoe het  kan ontstaan.Jij hebt daardoor ook vanjezelf leren houden,van hoe het kan gaan als ik het tegen jou zeg,dan komen de tranen en het geduld in de wijze woorden die dan vloeien en jou zo vult in het bespreken met jezelf.En wil je bedanken voor alle moed in de openheid van spreken, en het geloof injezelf is doorbroken in het schrijven naar wie je bent,in wat je laat zien op je blog en zeker mag laten zien,als in een voorbeeld zou mogen dienen in hoe het komt dat ik het zo geweldig vind om zo naar mijzelf te schrijven en te bedanken, een diepe buiging maak,in alles wat is beschreven, in het voelen hoe het bestaat, dat mijn geven eigenlijk al die tijd naar mijzelf is geweest.Dank je wel lieve schat, wat een bijzonder moment, in het kunnen ervaren, dat als ik dit werkelijk naar mijzelf ook zeg, mijn tranen stromen, in het besef, dat dit mijn manier is geworden in het schrijven naar mijzelf.In het ontvouwen van wie ik ben,zodat ik echt kan ervaren in wat er komt en neer kan zetten in dit moment.

Ervaren.

Het vergrote van mijn flow,maakt alles kleiner in mijn schoot,maakt de weg die ik bewandel zo ontzettend groot,waar het verschil in schrijven of praten  een dubelheid ligt, waar het signaal mij heel veel zegt over het detail, dat in mijn schrijvend spreken overeen kan komen, in wat ik kan ervaren, dat de betekenis die het krijgt, mij altijd heeft verbonden, in wat het krijgt als een omgedraaide spiegel,die eens voor mij stond,en ik kon kijken wat ik zag in het ogenblik van ervaren,dat terwijl de spiegel voor mij stond vele andere in verbazing zuchten en als lam geslagen mij niet meer verstonden ,maar dat ik mijzelf kon ervaren.Dat is waar het om gaat,dat al het ervaren in wat ik kan, wil  kunnen beschrijven,wil  kunnen voelen in wie ik ben.Omdat mijn ervaringen meer kunnen zeggen in het moment van mijn ontvouwen en vanzelf een handeling ook blijft en alleen het genoegen wat ik voel, daardoor blijf schrijven.Ik hoef niets meer te ontdekken van mijzelf ,ik sta in mijn ervaren, in wat ik aan mijzelf kan laten zien en hoef zelfs niets meer te bewaren om nog eens achterom te kijken,dat heeft geen enkele zin,omdat het mij zou verstoren naar weer een nieuw begin.
Mijn start om te schrijven draagt de wereld die ik zie op handen,en kneed mijn eigen tekst als brood zoals een bakker dat kan doen en sla de trom vanuit mijn eigen ritme,soms om het verschil te kunnen voelen in wat ik hoor.En alles wat ik heb beschreven is ontstaan vanuit het moment.Waar een niewe start altijd weer aanwezig is in het begrijpen,dat alles wat ik mij had voorgesteld ook werkelijk is uitgekomen.Het lijkt alsof ik niets meer heb te wensen,maar dat is bedrog,dat is een willen duiden dat ik mijn taal gebruik om te ondervinden wat het voor mij nog meer kan betekenen, dan in wat woorden die zijn gezegd.Mijn start van vandaag heeft niets te maken in hoe het begon en kan alleen maar schrijven vanuit mijn staat van zijn.Waar een gewoonte is omgebogen naarmate ik mijzelf kan horen in wat ik schrijf. Het is een wals die mij doet bewegen,die mij in het ritme houd van een balans van weten.Van een zacht gebaar die ik kan voelen,die ik kan zien in mijn beschrijven, dat wanneer ik luister naar mijzelf heel veel valt te winnen.De nieuwe start die ik in feite iedere dag ook maak,mij kan zetten in mijn stilte, mij laat weten dat het goed is zoals het is en ik in mijn stilte dan ook blijf zitten........zeker voor vandaag.

Laat komen zoals het komt.

Door het ondervinden en niet te zoeken naar wat er niet meer is,maar te blijven ontvouwen in het kristallen licht,zet de weelde van mijn ontvouwen in een ander licht.Dat door sijpelt in alle hoeken en gaten,en er een ruimte kan onstaan in wat ik werkelijk kan vertellen. De schijn van kans om te weten dat in een volgende lijn van mijn schrijven, verder zal gaan in het omschrijven van mijn eigen taal.Mijn eigen taal die laat weten om het geduld wat ik pleeg te hebben, kan worden gezien vanuit de rijpheid in mijn delen en ik er niets aan hoef te doen dan alleen te schrijven in dit moment.De bijzonderheid in mijn vertellen is ook bereid om te kunnen buigen in wat er komt en nergens meer een vinger op kan leggen,maar laat komen wat er komt.
Laat komen wat er komt is in feite een overgave van mijn schrijven,in ieder woord wat naar boven plopt en ik achteraf het hardop aan mijzelf kan voorlezen. In de schoonheid van mijn delen, bijna een kruistocht lijkt om te weten wat er in mijn handeling van schrijven, over de rand van ontstaan, de verbaasden blikken die mij aan kunnen kijken, in het niet verstaan, van het ontdekken dat eigen taal bestaat.Als een rits van beleven de toekomst er nog niet is,maar in dit moment van delen, als een soort belijdenis, die geen geloof of overtuiging kan zetten in een spiritueel vermogen,wat alleen kan gelden in het moment van mijn schrijven.Waar  mijn focus om te luisteren laat komen in wat er komt.
Het is de golf van leven,waar de schittering in mijn taal, ik dit kan doorgeven en mijn taal de reden blijft van al mijn schrijven.
Laat komen wat er komt zet mijn aandacht in het midden, door mijn gesprek met mijzelf en helt soms over naar een nieuw moment, waar ik met genoegen in verblijf,waar eindelijk de wind weer is gaan liggen,waar even de zon weer schijnt,waar de plassen van de vele regen, opgedroogd blijken te zijn, mijn gezicht in de zon ook zet, om te voelen hoe het levend bewijs, mij verrijkt in de ontvangen stilte,in de eeuwigheid van te kunnen zijn, wat ik laat komen terwijl ik schrijf.

Deze Tijd.

Het is zo puur en zuiverend, als in een refrein, dat ik eigenlijk veel kan voelen in wat ik ervaar, mij opvalt in het tegendeel  van het bewijs, om een taal te herkennen in deze tijd. Het benoemen als een samen komen in deze tijd en ben bezig om te beseffen hoe de warmte zou kunnen zijn,in de tolerantie naar elkander. Heel afstandelijk is te  noemen,in wat ik nu ervaar, hoe wij met elkander,  niet in het juiste weet om te  gaan.Maar vaker in een reageren op elkaar, daar de gaten liggen, om te begrijpen, dat eigen taal  steeds naar achteren word  gedrukt en vaak kan creëren, dat de lust om werkelijk te voelen wat eigen taal en stem kan doen.
Het moet mij van mijn hart en wil niemand iets verwijten,maar ben wel in staat om hierover te willen schrijven.Het verstoppen achter elkaar, in de blikken zoals men zou kunnen kijken, als ik vertel wat mij kan raken in het wegzetten zoals gewoon,  geen duidelijke contact kan ervaren met mensen, die kunnen ervaren in wat ik schrijf.In wat er zou kunnen gebeuren ,in het begrijpen van eigen taal in het onstaan van eigen schrijven,. Welk een orde allanger ligt te wachten, om te gebruiken je eigen taal.Ik ben aan het schuiven in wat er komt,en voel mijn schrijvend beleven in de dans die ik laat zien.Waar de kloof die ik ervaar,in het verschoonde gebeuren, ik mij niet meer aanpas aan wie dan ook, maar blijf luisteren en schrijven zoals het kan ontstaan.Om te willen ervaren waarneer ik schrijf, steeds weer kan beseffen dat alles te maken heeft met mijn taal,hoe ik schrijf  en kan delen zoals het komt en meer dan een reden is in mijn ontvouwen. Het welbehagen dat in deze tijd op het punt staat om open te breken,om te luisteren naar jezelf,om alle mogelijkheden die er zijn, voor je zou kunnen liggen in het verstaan van eigen taal.
Deze tijd vraagt om te vergeten hoe het spoor waarin men zat, nu kan worden opgeheven en te staan voor wie je bent.Voor alles wat je dacht te missen, om niet te luisteren naar eigen stem.Om te kunnen ontvouwen in het onstaan, met welk een reden in eigen delen,wat er dan  kan gebeuren in eigen taal, waar  eigen waarheid  kan laten zien, dat deze tijd er aan zit te komen in de eigen reis van vertellen,dat deze tijd van ondervinden met beide handen aan kan pakken.Zonder een verantwoording hoeft af te leggen, naar wie dan ook,maar dat  jou zelf geschrevenen, in het spreken met jezelf, eindelijk kan worden gezien, in het ervaren van deze tijd. Die nagenoeg mij heeft geheeld in alle kanten waarin ik nu verblijf.
En deze tijd kan gaan gebruiken in het complex van delen, eigen te kunnen maken,dan zou kunnen vieren, hoe het voelt om alle aandacht naar jezelf te kunnen brengen en te herkennen, dat wat ik heb beschreven, ook voor de ander was bedoeld.

Champagne.

De angst om eigen taal te horen, hoe het zou zijn, om te klinken als een sprankelend glas champagne, die een rose kleur ook heeft,dat als je luisterd naar jezelf alle aandacht naar je toe kan trekken, die het nodig heeft, om te beseffen dat in de taal waar men voor vreest,daar de juistheid ligt in het ontvouwen, in het ontdekken, dat wanneer je spreekt, eindelijk door kan hebben, dat de angst op niets is gebaseerd en ongegrond,maar door het oordeel naar jezelf,door te blijven hangen in wat al is geweest.Dan alleen je eigen stem te durven horen,die je kan brengen naar het punt van ongenaaktbaar durven zijn en aan jezelf kan laten weten dat de taal die men gebruikt,zich mag gaan onderscheiden in alles wat je in boeken leest.Je eigen verhaal vertellen aan jezelf, je eigen woorden kan gebruiken, door te luisteren naar je stem,en dan in een onverwachts moment ineens kan gaan beseffen hoe het voor jou werkelijk werkt.Het is de klank die laat beseffen hoe men klinkt.Hoe de eigen taal van ondervinden je naar eigen oorsprong brengt.Maar op een of andere manier blijkt de angst om met jezelf te spreken, groter dan de oude wonden waar men vaak mee zit. Omdat wij zijn vergeten , hoe het voelt om met jezelf te mogen spreken.Om eigen taal te gaan ontdekken waarin het vrezen voor de angst door een verleden is neergelegd.Niemandsland zou ik het kunnen noemen,waar de waarde in mijn taal de uitkomst blijft,waar mijn zoete smaak van rose champagne, mij iedere dag omsluit en dit blijf vertellen vanuit de ervaring die het heeft,en er geen angst is te overwinnen ,maar door te luisteren naar mijzelf, alle oude conditioneringen  daarin heb weggelegd.Het verblijven in eigen taal vraagt niets anders dan te zien hoe het mogelijk is, om jezelf neer te zetten, dat alles kan ontstaan wanneer de aandacht naar jezelf blijft gericht,en daar geen meetlat ligt,geen behalen van een diploma, maar jouw taal kan ontvouwen, door te doen wat goed voelt of niet en er niets hoeft te kloppen in de zinnen die je zet,maar eigen waarde kan blijven voelen,in alles wat naar buiten komt,in alles wat je herkent in het ontvouwen naar jezelf.In de taal die werkelijk bij jou kan horen ,zodat dan de stroom op gang kan komen, en ga tikken zoals ik al even doe.
 Dan in  verbazing zou kunnen komen, dat via stem en schrijven jezelf dan ontmoet,waarin de angst om dit te willen, opgelost kan worden en ik niet meer hoef te vertellen hoe te doen.Maar blijkbaar is de angst groter dan zichzelf en kleiner als je het probeert en blijf dit vaker vertellen om de omslag te willen voelen, in alles wat ik heb verteld.In alles wat ik heb geleerd om dit te willen doorgeven aan de wereld om mij heen.Omdat ik weet uit eigen ervaren ,dat niets mij heeft geheeld dan alleen te schrijven naar mijzelf.In wat ik nu weet,in wat ik voel als ik mijzelf kan vertellen, er geen angst meer is te zien,maar in een trots is veranderd,in een grote koestering naar mijzelf, dat door het schrijven en spreken niets meer hoef te overwinnen in de oude stapeling die ik had.Vanuit een oude gewoonte, die open is geslagen en  vanzelf, vanuit mijn taal,mijzelf nu weet te dragen, in wat ik aan mijzelf vertel.En laat de glazen klinken, waar de champagne in rose gekleurd, mij dat fijne gevoel kan geven wanneer ik met mijzelf ook spreek.

Kinderlijk ervaren.1

Ik merk dat ik het heerlijk vind om mij te laven in de olie van mijn kinderlijke ervaren.Waar mijn getalenteerd zijn niets heeft te maken, met een uitzonderlijk zijn.Maar dat ik laat stromen zoals het  mij soms ook brengt, in wat ik wil beschrijven,in wat er kan ontstaan als ik naar mijzelf blijf luisteren en schrijven.Na het verhaal over de Aarde en de Lucht voelde ik een liefde om te duiden dat mijn schrijven over elk wonder, die ik nu tegen kom, wil gaan gebruiken in ieder reisje die ik vertel.Vandaag voel ik  mij sterk en heel bijzonder om te weten dat ik het ben, die de benadering van ontluiken verder schuift dan wat ik kan beschrijven.Ik doe het vanuit mijn rust met een groot genoegen en betrap mijzelf, dat ik geen thema kan gebruiken in mijn wonderlijk ervaren, wanneer ik schrijf.
Het mag geen naam meer hebben,maar in het verblijf van mijn wonderlijk ervaren,nu zo luchtig blijft en weet nu zeker dat het kind in mij, daar altijd zal blijven en door mijn schrijven is gezien en niets gepland kan blijven, dan wat onderbouwen, zodat mijn Taal mijn waarheid is geworden en niets kan verstoppen wat de aandacht wil.
Het wonderlijk in wat ik schrijf is in ieder moment weer anders, waarin het kind soms ook vraagt om een lief verhaaltje,om luchtig durven te zijn en moet lachen om mijzelf, vanuit de kracht van mijn schrijven en ik daarom soms wat verfijnde zinnen zet, in het vertellen hoe water kan stromen,hoe de aarde zo belangrijk blijft,hoe de lucht ik kan drinken, waarin het vuur nog wel ontbreekt.Maar ook daar   buiten mijn eigen grens blijf vertellen, in het ontvouwen zoals het komt.En ga ik morgen weer verder, om te kijken wat er  dan weer gebeurd..

Kinderlijk ervaren.2

Ik zit in een andere houding en kijk nu naar het kind,die met grote ogen kan luisteren , wat zit te wiebelen met haar beentjes,en tegen mijn armen leunt en vraagt om voor te lezen uit eigen boek.
Heel lang geleden nog voor jou tijd,waren de winters veel kouder,en de zomers gelijk.De dagen waren heel rustig en heel tevree,maar er was één kindje die deed daar niet aan mee.Zij was ondeugend in de ogen van de ander,zij luisterde alleen naar eigen handelen,en voelde  al meteen,dat als zij kuilen was aan het graven in haar eigen tuin,dat daar de schatten van de aarde naar voren kwamen en ook kon vinden.Laagje voor laagje schepte zij diep en kon alle laagjes ruiken,de kleuren die zij zag werden soms wat lichter en dan weer bruin en vormde streepjes in haar kuil,en dat vond zij heel bijzonder.Soms schepte zij zo diep, dat het wonder wat zij zag, haar overspoelde en nog dieper groef om eens te kijken waar de aarde echt begon.En tot haar verbazing zich naar voren boog en werd getrokken door een gat in haar kuil, en zag een andere wereld openen.Zij gleed door de openening heen en viel op een zachte bodem,waar de vlinders nog groter waren geworden,en de vogels een welkomstwoord konden geven, in het lied  wat je mee kon zingen zoals ook was bedoeld.Ineens kwam de wolf heel vriendelijk met een brede lach en knikte heel deftig, toen hij dat meisje zag.Hij liep voorop en wees naar de andere kant,waar een koetsje stond te wachten en heel galant de deurtjes opende, zodat het meisje makkelijk naar binnen kon.
Terwijl zij op haar gemak kon voelen hoe fijn het was om zo de onderkant van de aarde te mogen beleven,terwijl zij al rijdend in een prachtig bos beland en zich niets afvraagt,dan alleen te verwonderen dat onder de aarde veel meer is te zien dan zij dacht te beleven..
Zij maakte een lange rit en viel door het hobbelen in dat koetsje, in een hele diepe slaap, waar een niemands land is gevonden,waar je niet meer weet ,dat het leven op de aarde voorbij schiet,  zonder dat je het merkt.Heel langzaam werd zij weer wakker en keek opgelucht om haar heen,voelde geen angst, maar een blijdschap die niet verdween,en wilde wat bloemen plukken die zij zag , stopte het koetsje op haar gemak en werd begeleid door wat vossen, die haar  naar het veld van overvloed kon brengen die zij ook zag. Wilde wat gaan plukken,maar voordat zij dat kon, werd zij aangesproken door de koning van het bos.Het was een beer in vol ornaat en met zware stem haar uit kon leggen, dat er niet zomaar wat geplukt kon worden,maar mocht luisteren in wat het gaf, om naar het geluid van de bloemen, vanuit de kelken die zij zag, haar behoefte om te plukken werd omgezet, in het kunnen luisteren naar eigen stem en zij voelde om haar eigen klank te gaan gebruiken, om te kijken of de natuur daar gevoelig voor was.
Meteen opende zich een veld met fluwelen kristallen, die zij nog nooit had gezien,en pakte één voor één heel voorzichtig alle kristallen om haar heen en voelde de rust van binnen ,wilde weer terug naar de grond,waar zij was begonnen in het scheppen van haar eigen kracht in het blijven ontdekken in wie zij was.En werd weer terug gereden ,daar waar het begon, om de aarde te gaan ontdekken onder de grond.Maar was ook blij toen de buurman schreeuwde, pak dat touw die ik naar beneden gooi en dan moet je even klimmen om weer boven op de grond te kunnen komen en te blijven staan, waarin het geluk bleef stromen in de lenigheid die zij had  en ook creatief  genoeg, om dit na te kunnen vertellen in het moment van nu.

Natuurlijk Fundament.

 Het Natuurlijk fundament is vanuit mijn taal geboren,is te ervaren dat de gelijkenis in mijn woorden, zo geheeld alles heeft bekoort en het nu mag ontvouwen, dat de taal die ik gebruik, zo uitzonderlijk is te noemen in de status waarin het verblijft. Het fundament wat ik lang heb moeten zoeken, heeft zich nu beklijft en laat ook weten dat er geen ander fundamentele ontvouwen nog kan worden gezien.dan alleen mijn eigen natuurlijkheid.Het is mijn natuurlijk beleven zoals ik kijk en kan ontzien in het begrijpen, dat ik spreek vanuit het fundament die ik zelf heb gelegt in al mijn schrijven.En ik daarom mijn site deze naam heb gegeven, zodat de herinnering waar ik vanuit schrijf, mij doet beseffen dat daar mijn natuurlijkheid is ontrafeld en gegeven en ik niets anders zou willen in wat ik steeds ervaar.Het fundamenteel ervaren, voelt als een stam van een boom,diep geworteld door de aarde en mee kan buigen zoals het van mij vraagt,zoals de zuurstof , die het zou kunnen geven,waarin mijn fundament mij draagt.Mijn natuurlijkheid in wat ik heb verworven  in mijn eigen belichaamde taal.En daar mijn natuurlijkheid is gaan werken, hoe het zich verhoud, in het kunnen blijven ontvouwen, waar mijn natuurlijk fundament kan blijven ontstaan.

Vinden.

De tijd van mijn zachte woorden die glijden langzaam voor mij uit en kan raken in een vervoering als ik naar mijn eigen schrijven kijk ,als ik durf te beseffen dat niet alleen mijn instelling is veranderd, maar in al mijn handelingen die ik maak, wat brozer is geworden, in wat ik van mijzelf nu versta.Het zijn de kleine dingen van ontstaan waar het onderhuids ervaren veel zachter is geworden, in het kijken naar elkaar.In het ondervinden dat het ervaren van mijn zachtheid voortdurend laat weten, dat de betekenis die ik er aan gaf, nu is verdwenen en om is gezet in de realiteit van beleven,van het ondergaan, dat in het aangename verpozen, ik blijf staan en er alleen een doorzichtige glans naar voren komt.
Het is de broosheid van beleven,het is een wervelend geheel,waar in mijn delen van vandaag mijn eigen spoor ook heeft, waarin ik kan vertoeven.De ruimte die het geeft, maakt mij wat bewuster in alles wat het heeft, waar de berusting van delen wat verder leeft dan wat ik heb beschreven. Het is een manier om te ontdekken dat in mijn Taal die verder is getrokken, dan uit te leggen hoe het kan gaan.
Het veredelde ontvangen maakt de sprong van een diepte en rijper dan wat ik zie.De inslag van mijn weten laat ook zien, hoe wonderlijk mijn stroom van vertellen ook verder kan laten gaan en de belangrijkheid van overtuigen nu in een zachtere stelling is gezet.
Met mijn zachte woorden laat ik alles gaan,laat alles gebeuren zoals het komt en  als een vlinder mijn toetsen aan kan raken, alsof ik van een nectar eet.En met zachte woorden mijn wijsheid kan ondergaan, die ook laat gebeuren, dat wat er kan ontstaan, zo zichzelf heeft gevonden, in het beschrijven van mijn zachte kant, in de woorden die ook mijn lijf kan ondergaan.
Het werkt ook samen,dat de ervaringen die ik nu heb, ook effect hebben op mijn lijf,en heb door, dat dit een samenwerking is geworden met mijzelf.En eigenlijk nog beter kan luisteren in wat ik vertel,in wat ik schrijf ,in alle momenten die heel behagelijk kunnen zijn, in de zachte woorden die ik nu ontvang.
Het ontwapende
terwijl ik spreek,
laat een spoor van liefde
stromen,
laat de adem 
die ik heb,
veel zachter komen.
Laat de inhoud
van het ondergaan,
haar plek nu vinden,
zodat mijn ontwapening 
in wat ik schrijf 
en zeg,
overal is terug te vinden.

Zonderlinge Tijd.

Het trekt en duwt naar voren,het slaat alle punten die ik heb gezet, als met een hamer te blijven kloppen in wat ik al eerder heb gezegd. Wat ik nu kan voelen dat mijn intrigiteit verweven zal blijven in alles wat open kan slaan en ook begrijp dat een spreken met jezelf een andere verantwoording vraagt,dan alleen het lezen van mijn taal.Ik wil niet meer blijven hangen in de triggers die het krijgt, als ik ervan uit ga dat iedereen dit begrijpt.Ik ben meer mijzelf gaan begrijpen in het delen zoals het komt,zoals de flow van schrijven, de wijdte raakt en ik kan voelen dat wat ik versta zo bijzonder blijft en niet hoef te weten in welk proces het is.Maar kan delen en niemand de les wil lezen,maar te laten zien dat wat mij kan bewegen om te kunnen voelen wat mij gelukkig maakt.
Ik voel een ingetogenheid die meer zegt dan wat ik laat ontvouwen,dan wat ik nu kan zien dat er een andere tijd is aangekomen,zoals de winter ook kan laten zien,hoe de kou op kan trekken en ik een andere jas aan zou willen trekken.Vele oude jassen heb ik weg gedaan en in het rijk van fabelen heb neergelegd. Waar mijn bescheidenheid van delen ook iets anders zegt, dan wat ik had omschreven.Ik hou mij aan mijn woord en kijk in de spiegel,waarin ik zeg dat ik zo blij kan zijn met mijzelf,met de lach die verschijnt en mijzelf kan laten weten hoe het voelt om in mijn dagelijks leven te blijven ervaren,hoe het is, om mij zo te kunnen vullen in eigen verstaan.
In de belangrijkheid van delen en daar mijn blog voor gebruik, in het geventileerd ontvouwen,waar ik geen druk meer voel,maar te weten dat in het ontstaan, altijd mijzelf blijft ontmoeten, in het laten weten zoals het kan gaan, vanuit de kou een warmte kan ontstaan terwijl ik ben aan het schrijven.Terwijl als ik naar buiten kijk, ook de zon weer zie schijnen,en het mij verblijdt als ik mijzelf kan blijven vertellen geen wonderen meer verwacht,maar te blijven delen zoals het komt,daarintegen veel heb geleerd hoe mijn taal mij zo kan ontvangen in weer een volgend gedicht:
Terzijnertijd,
als alles
is beschreven, mij onderdompel
in wat ik heb verteld,
In het vermogen
van mijn delen,
in hoe het kan 
zijn,
dat in mijn zonderlinge tijd,
echt wel heeft 
bewezen,
dat het mij, van vele
dingen 
heeft bevrijd.

Sluimeringen.

Het is de sluimering die laat zien, hoe het dunne laagje die tevoorschijn komt, als in een blad van goud kan veranderen, wat ik inmiddels in mijn handen hou,om te kunnen zien, dat in mijn vertellen de zuivering ook heeft, om te blijven ervaren,dat wat ik aan mijzelf ook geef, zou kunnen bewaren in de focus van mijn zijn.Maar liever blijf delen,omdat ik weet hoe belangrijk het kan zijn, om te kunnen lezen dat ik niet de enigste ben,maar alleen laat weten,wat ik vertel in het moment van beschrijven.
Het witte laagje wat ik buiten zie, trek ik over mijn schouder en laat vanuit mijn rust,de witte stilte vallen,naar een plek met de voldoening die het krijgt, als ik kan voelen dat er in mijn lijf iets anders plaats kan vinden, waar ik eerst geen erg in had,maar door het ondervinden ,mijn lijf zo iets anders vraagt, dan wat ik heb kunnen laten zien.Het is het vertrouwen die ook vraagt om mij niet te vergapen naar wat andere doen.Maar weet te staan waar ik in jaren aan heb gewerkt en dit alles nu in mijn taal is omgezet.Terwijl diep van binnen ik iets anders merk, in het beschrijven zoals het komt,maar door de wisseling in een ontmoeting ik eindelijk wil gaan luisteren naar mijn eigen kwaliteit.Die zonder meer haar hoogte heeft bereikt en vanuit de diepte weer samen is gekomen, zoals ik het beschrijf.Zoals mijn diepe bewondering naar mijzelf,voor wat er is om te kunnen onderzoeken en de plaats inneemt van een intelligentie,die niets te maken heeft met wat lezen van wat boeken,maar te durven zien en te voelen hoe de kracht  plaats kan maken in het durven zijn,in wat ik werkelijk heb te vertellen.

Goedemorgen.

Goedemorgen,wat fijn om aan mijzelf te kunnen vertellen dat de dag aan mij is besteedt.Aan de perfecte tijd die voor mij ligt,in het kunnen ontvouwen, waar de heimwee is omgeslagen naar mijn eigen domein.Waar de verzameling in mijn schrijven zal blijven ontstaan, ik aan mijzelf weet uit te leggen dat in het schrijven, alle recht van spreken niet onder stoelen of banken ligt,maar recht voor mij in het zicht,dat de bijzonderheid in mijn ontvouwen zich wel eens richt in het behouden van wie ik ben, en gerichter ben gaan schrijven naar mijzelf.Een goedemorgen te kunnen zeggen,en niet vergeet om mijzelf ook aan te kijken,niet alleen in wat ik lees,maar te laten beklijven in wat ik hardop tegen mijzelf steeds zeg.Zoals wat lieve dingen en mijzelf ook prijs in het weelderig ontvouwen,in de stemming waarin ik ben,in het onderhoudend gesprek,waar  alleen ik mijzelf kan vertellen hoe het met mij gaat.
Goedemorgen, wat een mooi begin om te kunnen voelen dat niettemin in een soort verlengen, mijn dag besteed aan mijn schrijvend ontvangen,in alles wat ik lees, zo in het moment kan zijn en daar geen tijd is aan verbonden.Daar de voeding ligt die ik kan ontvangen en tegen mijzelf ook zeg:Wat fijn dat het er allemaal mag zijn,zo onvolmaakt en toch precies kan schrijven zoals ik het komt. Precies de omvang treft in het eigen verblijven en ik mijn wintermuts opzet, om geen kou te lijden,om de warmte te vangen die ik voel en niets vanzelf zal blijven als ik vertel in de aandacht van mijn schrijven, dat het gladgestreken verblijven in een goedemorgen zet.Waarin  mijn nachten wat vaker wakker ligt, omdat ik de slaap niet kan vatten.Zonder te weten hoe het komt en niet iets specifiek laat blijken ,maar dat na mijn schrijven in de avond,mij zoveel energie kan geven, daar zo helder van wordt, waarin mijn melatonine verdwijnt  in de late uurtjes, waar vaak de ochtend weer verschijnt en dan eindelijk in slaap val tot een uur of negen.
Goedemorgen,het maakt ook niets meer uit aan welke tijd ik ben gebonden,omdat de tijd die ik ervoor neem, niets meer zegt en rekening moet gaan houden wat eigenlijk helemaal niet meer bij mij past.Het enigste wat ik nog kan zeggen is te blijven luisteren om te weten dat ik niet hoeft te overleven,maar in staat kan zijn om mij over te geven zoals het mag zijn.Zoals in dit moment.Zoals een onderbroken gesprek met mijn dierbare vriend, waarin wij kunnen vertellen in het ontstaan, kunnen lachen om onszelf,elkaar nog eens de wens kan vertellen, in een dankbaarheid die ik kan voelen ,in het overlaat vermogen, dat het verstaan wat wij ons eigen hebben gemaakt,zo door kan vloeien in de belichaamde taal.Die mij altijd iets anders laat zeggen, dan ik vooraf had kunnen doen,dan alleen nog even goeie avond te  zeggen, en het morgen weer anders kan doen.

Dicht bij mijzelf.

Ik heb er wakker van gelegen, doorweekt van het weten dat ik geen duidelijke opleiding heb gehad.Maar mijn beste opleiding heb ik aan mijzelf gegeven,in alles wat er ontstaat en het recht van spreken liever aan een ander overlaat .Waarin  blijkbaar een opleiding belangrijker wordt gemaakt dan wat ik heb te vertellen.Het is mijn intuïtief vermogen, dat in alles wat ik ervaar, mij nooit heeft bedrogen en ik mijn tanden heb gezet, in het eigen vermogen en het nogmaals zeg, dat daar mijn gave is te vinden.Ik kan voelen wanneer iemand spreekt, of het werkelijk vanuit het hart komt, in de energie die het kan geven,mij niet misleid om te ontvangen in hoe ik het ervaar.En als een wederzijds vertrouwen er niet meer is, dan hak ik wat knopen door midden en neem mijn eigen stuk,die veel belangrijker zijn dan alle opleidingen bij elkaar.
Het is een geven en nemen,maar wat ik ervaar, zal verder drijven in de mogelijkheden van mijn ontvouwen,waar mijn kracht van vertrouwen is ontstaan en het mij niet weerhoud om in mijn eentje verder te gaan.De verbetenheid van de ander kan ik voelen in het spreken,de rusteloosheid in het zogenaamde geven,het laten zien dat de grootste verbetering niet bij de ander ligt,maar om te laten zien wat er werkelijk speelt, daar de krampachtigheid ligt verscholen,die ik kan voelen in wat men ook beweerd.En denkt te kunnen weten dat de atmosfeer in een delen unieker moet zijn,dan wat ik kan horen in mijn eigen stem.
Ik had het plan om het niet meer te posten,om mij niet meer te laten zien,om te laten liggen in wat ik kan vertellen als ik ben gericht naar mijzelf.Maar door mijn vermogen in het delen, het zonde zou zijn om mijn gave niet te kunnen gebruiken, in het vertellen zoals het ontstaat.
Niets staat mij nog in de weg en laat mij leiden zoals het komt,zoals mijn ontvouwen, het kan onderbouwen dat in het ontstaan ik eindelijk kan voelen dat ik mijn eigen regie heb gepakt.
In wat ik kan ervaren,wat ik kan zien hoe de lotus van mijn openen aan iedereen kan laten zien.Zonder de drive van een reactie, ik nu beter weet het te beschermen.Dat wat ik lees altijd heel dicht bijmijzelf ben gebleven,niet of weinig over een ander sprak,en iedereen van mij mag zijn, zoals die is,zoals men denkt te mogen leven en alleen mijn eigen taal  gebruik, om mijzelf iets terug te geven in wat er kan ontstaan.

Natuurlijke Stap.

Het is zo anders geworden in de tijd die ik nu neem, om goed te beseffen, dat ik alleen zoveel wil schrijven, in het moment waar in ik zit.Heel zachtjes wil bewegen naar mijzelf, ook de kans blijf pakken in wat ik vertel,in de ruimte die weer komt,die mij laat verkennen in de wereld van mijzelf en hoor mijn eigen stem nu spreken.Zo fijn het is om mijn eigen naam te noemen, om te voelen in het laten zien,dat mijn  aanvoelen van de ander in mijzelf nu wordt gezien.Ik ben zo blij dat mijn rust die ik heb gevonden, mag gaan zettelen in mijn lijf.Het is zo bijzonder als ik kijk hoe het is gelopen, in de afgelopen tijd en het mij verwonderd in het kunnen zijn,dat in mijn ontvouwen er altijd iets bevrijd,altijd een dekseltje kan openen waar de voeding die het geeft, zich weer kan vullen.Alsof er niets is gebeurd, weer in een nieuwe houding kan gaan zitten,een slokje van mijn water neem, om heel rustig te kunnen vertellen in wat ik aan mijzelf steeds geef.
Ik voel een vreedzaam gebeuren, iets wat ik wel ken, in het besluit wat er kan gebeuren, als je niet jezelf meer kent.Dan vliegen de meningen van andere recht  in je hart,maar als ik mijzelf beter wil blijven kennen en er over schrijf,dan in duidelijkheid kan zetten hoe het werkelijk voelt, om  mijn eigen stem te herkennen, hoe ik kan ervaren, om zo te kunnen zijn.Ik heb het mij toegeëigend in wat het kost, om te willen schrijven zoals het komt.Het is mijn radar geworden in hoe het voelt, om zonder naar buiten te kijken, mijzelf dan vult.
Het is de ontspanning die mij raakt,die mij laat weten,dat in het ontstaan geen enkele reden nog kan zijn om dat te laten liggen.
Het wordt wat stiller om mij heen, vergat heel even hoe de hand die ik reik, naar binnen heb getrokken, waarin ik alleen, nog overblijf,waar de verfijning die ik voel zou willen beschrijven, zoals een mooi ontvouwen ook kan zijn.Ik ben geland in mijzelf, waar de vonken van een verleden zijn weggespoeld en ik overeind kan blijven in het verbreden van mijn taal.Dat het vermogen die ik zocht nu voor handen ligt, waarin de schoonheid om te blijven delen, mij zoveel zegt en mij kan vormen naar weer een volgende natuurlijke stap.

Geldige Waarde.

Mijn waarde is niet in geld uit te drukken,mijn waarde die ik bezit heeft  te maken, dat het goed voelt in het delen en dan zelf beslis hoe het kan zijn, dat het niets met geld heeft te maken,maar eerder in het welzijn van mijn verblijven.Heel lang ben ik getuige geweest in het reageren,hoe mijn taal daar anders over denkt en ook ik heb mogen leren, dat geld mij weinig zegt,om te willen verdienen aan dat wat ik geef, in het laten weten dat ik echt voor mijzelf ook leef. 
Heel lang was ikzelf een getuige in de afstand die ik creëerde,om maar niet geraakt te willen zijn, in een onverschilligheid heb willen zetten,maar niet begreep dat ik mijzelf daar zo tekort mee deed.
Op het moment dat ik tegen mijzelf begon te spreken en te schrijven,dat het goed was in wat ik deed, vielen alle schellen van mijn ogen en zag het leed wat ik mijzelf had aangedaan.Ik voelde werkelijk in het spreken dat ik mijzelf kon verstaan, lieve woorden als in een omhelzing kon ervaren, dat het naar mij werkelijk was gegaan.
Het kwam binnen zoals mijn taal van spreken en als in een verbazing zag,hoe het voelt om zo te spreken in het moment, dat in het ervaren in wat er was, zo beklijft is binnen gekomen en daar mijn waarde lag.
Het is niet in geld uit te drukken,dan alleen te weten, vanaf het moment dat ik heb begrepen,dat in het ontstaan van mijn werkelijke waarde, belichaamd wordt.Dat wil zeggen dat het kan raken in wat er kan ontstaan en lijfelijk kan voelen in het gesprek, die dan ontstaat in het stromen van mijn schrijven, in het open durven gaan, in wat ik mijzelf kan vertellen in de taal die verder gaat, dan in het moment van delen.Wat nog dichter op mijn huid is gaan zitten en  als een belichaming kan vertalen, waarin mijn waarde niet in geld is uit te drukken,maar te laten zien, dat in mijn schrijvend beleven, kan geven in wat het verdiend,om vrijelijk te ontvouwen en aan andere kan laten zien,dat dit voor  iedereen zou kunnen gelden.

Jezelf zijn.

Te kunnen beseffen dat mijn eigen ontvouwen in een geruststelling staat .In het bekennen dat ik nu zeker weet, dat door mijn delen in wat ik schrijf, even mag wennen,dat het mij zo heeft bevrijd van alles wat ik dacht te wezen. Kom in al het recht wat ik mijn hele leven al heb gevoelt,in de zuiverheid van creëren,en mijzelf die toestemming geef, om dit alles te mogen voelen.Maar in het gebruik aan een ieder kan laten weten,dat wat ik ervaar,het juist mag laten zien en niet als een verlamd kind toe hoeft te kijken,maar te weten dat wat ik oppak bij de ander,bij de ander kan laten, door erover te spreken,in de ervaring die ik dan voel.Ik heb niet meer de behoefte om mij terug te trekken, wat ik ervaar en niet bij een ander neer kan leggen,maar erover te spreken zoals het komt, vanuit een liefdevolle energie die een ander kan laten bewegen naar zichzelf, en ik niet de katalysator hoeft te zijn, in wat ik laat weten in het moment dat ik iets anders ervaar dan wat men zegt.
De compleetheid van mijn delen vraagt mijn eigen weg, en vind het heerlijk om te weten dat ondanks de vele tranen,ik nu zeg, dat de schoonheid die het geeft,mij heeft gevormd in het delen, wat zomaar komt,wat zomaar zegt om eens goed te gaan kijken in wat ik vertel aan mijzelf. Ook laat blijken dat de tranen waar ik over vertel mij heeft geholpen om te kunnen ervaren in wie ik ben. Er geen gevoelig plaatje op wil plakken ,maar te weten wie ik ben.Het is mijn zuiverheid van leven in het ontstaan van dit moment.Dat in feite mijn hele leven al daardoor was bepaald, nu dat punt heb bereikt om aan mijzelf te durven te vertellen,dat de schoonheid die ik voel,in het kunnen huilen,in het laten ontstaan ,wat het hart uiteindelijk niet meer kan dragen en dat in de tranen kan laten gaan.
Het heeft mij altijd verwonderd hoe het kan zijn, dat de weerga van het menselijk durven zijn,zo ligt besloten in ieders hart,in het vermogen, om dat wat het wil laten zien,zo eenvoudig zou mogen ontvouwen en daar mijn eigen gave ligt. het zo fijn  vindt, om dat aan mijzelf te vertellen.Te vertellen dat ik altijd zo ben geweest,altijd in een hoekje heb zitten huilen,maar in het omgekeerde van wat ik dacht te zijn ,heeft het mij in de juiste ervaring kunnen zetten,in de ervaring van mijzelf,en mij altijd ervoor schaamde,omdat ik niet de juiste reactie kreeg om te mogen huilen.
Maar door te schrijven naar mijzelf en te ervaren, dat als ik huil, alleen mijzelf nog nodig heb, om mijzelf te kunnen troosten,om te luisteren naar mijn eigen stem en taal,om te schrijven hoe het voelt, dat mijn eigen ontwaren, mij zover heeft gebracht, om dit aan mijzelf te kunnen geven.In het menselijk zijn die het heeft,die vanuit het spreken met mijzelf , mijn eigen waarheid is gevonden, in het kunnen schrijven, in wat er kan ontstaan, als ik naar mijzelf blijf luisteren,in het menselijk ontstaan van zijn.

Lotus-.

Ik las mijn vorig lezen nog eens terug, en ervaarde een mooie glans,dat wat is neer gelegd in het vermogen, om dat wat ik heb beschreven, nu laat gaan, en niet meer  de behoefte heb om nog verder te delen.Maar laat ontvouwen, als in een lotus bloem,waarin de schoonheid van ervaren aan mijzelf kan laten zien, om te voelen , hoe het mij verrijkt in mijn ontvouwen, om te weten, dat wat ik nu ervaar, de schoonheid is en blijft in mijn schrijven en is daar ook voor  bedoeld.Ik voel een acceptatie in wat er is gebeurd, zo blij kan zijn in wat er ontvouwde,als ik mij laat gaan zoals het komt. Terstond iets heb doorbroken,wat ik nu ervaar.In mijn eigen gelijke ben gekomen, in een nieuwe energie, die zonder haken en ogen ook kan worden gezien.De draad die ik pakte heb ik vereeuwigd in mijn schrijven.In wat er kan ontstaan zoals een lotus(bloem) kan ontvouwen en ik mijn rust daarin vindt.In de mogelijkheid kan pakken, in het delen zoals het komt.Ik heb mij ontwikkeld als een wijze vrouw en ben net als een lotus (bloem) naar boven gekomen, ben gaan schitteren in wat ik schrijf,door te luisteren naar mijzelf.Dat ik in staat kan zijn om dat naar mijzelf te schrijven en ook voel dat mijn kennis in het delen heel persoonlijk kan zijn,maar daar heb ik niets op tegen.Het schrijven naar mijzelf, krijgt nu een fijnere dementie,waar ik mijn zachte kant laat zien,waar de glooiing van mijn beschrijven echt kan worden gezien,geproeft, gewaagd geleden, en gedragen, in het licht wat ik nu zie.Het excuus wat ik wil maken naar mijzelf, en duizend maal sorry zou willen zeggen,en had gewild dat ik jaren eerder mijn eigen gave had ondekt,maar ben een laatbloeier in wat ik vertel. Het maakt ook niet uit,maar  in mijn schrijven, heb mogen ervaren dat het mij brengt naar de oorsprong in mijn levend bewijs.Dat alles wat mogelijk is te kunnen ontvouwen.Te kunnen zeggen en schrijven zoals het kan ontstaan. Daarin kan ervaren hoe het is, om vereeuwigd te willen blijven, zoals een Lotus( bloem) naar boven kan komen, alle modder van zich heeft weten te schudden en weet te genieten zoals het komt.

Voetlicht.

Ik prijs mijzelf in het eenvoudige, wat er kan ontstaan.Wat mijn drive nu is geworden en mijzelf zie staan, wat er van mij is geworden,en zo vervult kan zijn, in het beschrijven van mijn taal. Strekt zich verder over de gebieden waarin ik loop, en mijzelf ook kan voelen, dat in het verloop van mijn schrijven, altijd weer een nieuwe ruimte kan ontstaan, wat ik tastbaar wil maken. En merk, dat wanneer het nog gerichter naar mijzelf toegaat,vaak mijn hart laat spreken. Daar mijn eigen geluk in vindt, zoals het ook mag wezen in de reden van het verstaan.In het kunnen beklijven, dat waar ik over schrijf, ook zomaar weer kan verdwijnen.Het is de taal van ontvouwen,en een gave die ik bezit,waar alle lijnen die waren verbroken, mij terug kunnen zetten in dit moment.Ik prijs mijzelf met de woorden die dan komen,die mij de verzegeling laten zien, dat een gedeeld ontvouwen  kan worden gezien.Omdat ik kan ervaren dat de betekenis die het heeft, voor mij is gaan werken, in het leven wat ik leef, en bezig ben om de triggers die ik had, uit mijn systeem te halen,door een blijvend ervaren in wat ik lees, en kan ervaren, dat het meeste wat mij raakt in een liefdevolle zin kan zetten, mijzelf kan prijzen in mijn taal,die ik kan schrijven in ieder moment van eigen zijn.In het kunnen bedanken hoe het voelt, om mijzelf in het voetlicht te kunnen zetten en kan gaan voelen hoe het is, om de slagen die ik maak,alleen blijft gericht in wat ik aan mijzelf blijf vertellen. Het menselijk durven zijn,in de ragfijne momenten, van een bevrijdend vermogen, die alleen voor mij zal gelden, in het verstaan, dat het gebaar naar mijzelf ook door blijft gaan  en ook heb besloten in het delen op mijn blog, in een ander voetlicht zal zetten,waarin ik mijzelf heb beloofd, dat  mijn wijsheid in het vertellen, een aantal dingen los zal laten,omdat ik voel,dat mijn integriteit iets anders verdiend,dan te beseffen, dat wat ik heb laten zien, vanuit de gave die ik heb, op mijn eigen manier zal gaan gebruiken.

Zeldzaamheid.

Ineens sta ik in een ander ontvouwen,waar ik mijzelf vertel, hoe mijn taal mij kan onderhouden en de  nodigheid van schrijven nu heel anders ervaar.Het gebeurde vandaag, toen ik vertelde dat de dankbaarheid naar mijzelf die impact kreeg, in de tranen die vloeide vanuit de ontroering die het kreeg, ik eigenlijk nog meer wil zeggen dat wat ik nu vertel, niet omheen is te gaan,maar echt te voelen in het ontstaan, dat ik mij ook trots kan voelen om te weten wat ik heb gedaan om te komen waar ik nu ben.
Ik heb geprobeerd te leven in wat ik niet begreep,verstond geen enkele taal die mij gerust kon stellen,die mij kon zeggen, in wat ik nu mijzelf vertel, in de woorden ineens kon zien,dat mijn taal die ik ervaar, mij in dankbaarheid kan brengen,mij ook kan laten zien dat in de gevoeligheid die ik heb, laat stromen in wat ik aan mijzelf vertel.
Ik ben gekomen in waar ik ben, waar ik kan spreken en kan schrijven, hoe ik mij voel, alsof het stopje van de afvoer er uit is getrokken en alles wegspoelt vanuit een bekennen, dat mijn schrijven ook laat zien dat het niet meer hoeft te rijmen en geen andere taal kan lezen dan alleen mijn eigen deel.
En wil mijzelf aan kunnen kijken en vertellen hoe trots ik ben,hoe gewillig mijn woorden mij naar mijzelf ook brengt,in het delen van het ervaren, dat mijn taal die ik erken, zo prachtig wilt ontvouwen zoals ik nu mijzelf ook ken.Zoals in dit ontstaan,wat ik nu ervaar,zo broos en verweven, hoe de kans die ik heb gepakt om mijzelf te kunnen lezen.Om mijzelf toe te staan in het prijzen hoe het is gegaan in al mijn schrijven,hoe het kan ontstaan in ieder moment en het belangrijk blijft om mijzelf zo te blijven omarmen.Het zijn niet alleen de woorden die ik zeg, maar kan het ook voelen dat de dankbaarheid naar mijzelf daarin zo kan helen.En ik de neiging heb om nog meer dat met mijzelf te willen delen.
Dank je wel AnnaMieke voor de stappen die je zet, in het nieuwe ontvouwen, die veel meer zegt dan het wijzen naar de klok, dan de tijd die door kan tikken en blijf ontvouwen zoals het komt,maar dat ik inmiddels heb begrepen dat wat ik vertel, in liefde is gegeven en geraakt kan zijn, om te beleven dat als ik schrijf, om van mijzelf te kunnen houden.Dan breekt het ijs en trek ik het stopje uit mijn fontein en laat komen wat er dan gebeurd.Dat is een mooi ervaren in het geven aan mijzelf,  niet meer hoeft te wachten of dat een ander mij dat verteld,maar dat ik hetzelf kan zeggen ,zonder schroom of schaamte en de juiste dingen zeg, in mijn overdadigheid van schrijven.Dank je wel lief mens en zou met niemand willen ruilen, omdat ik nu ook weet, dat ik het ben, om zo met mijzelf te kunnen spreken en om weet te gaan.
Het is de wisseling van eigen ervaren en baad mij in mijn taal, waarin ik aan niemand meer hoef uit te leggen, dat het spreken en schrijven mijn eigen onderhouden is.Mijn eigen ervaren, die volkomen haar impact heeft en toch blijf delen op mijn blog.
Want iedereen mag lezen hoe het mij vergaat,hoe de wisseling in mijn overkomen het toelaat, in alles wat er kan ontstaan in het beschrijven van mijn taal. Hoe geweldig ik het vindt om te laten zien, dat eigen taal die inborst kan hebben, om trots te kunnen zijn in het moment van delen, waar de zeldzaamheid zich laat gelden, zoals het vandaag heeft mogen zijn.

Richtinggevend.

Het wordt wat stiller zoals het komt en leg mijn schrijven voor mij neer, heb alles eens bekeken in de flow die ik zie,waarin mijn ontvouwen keer op keer iets aan kan raken, zoals ik het ervaar en kan beschouwen, dat mijn taal vanuit het vertrouwen, ook kan laten zien, dat de druppel op een gloeiende plaat nu is gevallen, in heel misschien het dragen van wat water naar de zee.Waar het meeste is verteld en ik nu in de luwte wil blijven van mijn schrijvend geheel.Het genoegen die ik voel om te blijven schrijven, kantelt naar mijn kant,waar ik mijn handen openvouw en kan warmen, om dat wat ik heb laten zien, als pluisje blijven hangen in een handeling van mijn zijn.
Zo logisch als ik dacht te schrijven,zo verfijnd, met als een reden in mijn verblijf, die ik nu zie,om mijn delen in het welzijn van ervaren, nu in zoveel tijd is beschreven en ik ook voel dat mijn schrijven echt voor mij is bedoeld.Niet dat een ander het niet zou kunnen lezen,maar nu ook weet, dat mijn integer vermoeden niet meer gestoeld is, om te ervaren dat wat ik heb beschreven misschien wel helemaal niet voor de ander is bedoeld.Ik heb willen laten zien hoe mijn ontvouwen is ontstaan,hoe de gesprekken mij hebben gezet om te willen schrijven.Waarin mijn eigen intelligentie ook heeft bepaalt in het kunnen luisteren naar mijzelf.In dit moment voel ik echt om dat wat ik vertel heel bijzonder zal blijven, vanuit mijn eigentijds gewin en ik niet steeds ergens op terug wil komen, terwijl ik nu wel weet dat de storm in mijn taal is gaan liggen, niets meer vraagt,dan alleen te beseffen dat wat ik doe, voor mij is weggelegd.
De tijd waarin mijn handelen even werd gezien,brokkeld in kleine stukjes over de landen, die mij hebben gelezen, in verwondering het ook weer stiller werd en mij verbaasde, dat niet alleen Nederland mij leest,maar ook vele andere landen.Het is zo vreemd om te voelen dat wat ik geef,eigenlijk heel kostbaar is om te bezitten en klaarblijkelijk er weinig erg in hebben, dat mijn eigenschap in het delen de voorsprong heeft in wat andere lezen dan wat men is gewend.
Ik sta versteld hoe het vermogen soms ook roept, om naar de luwte te verhuizen,daar waar ik geen erg meer heb dat een ander dit ook mag lezen.Ik heb mijn eigen ontdekken in taal laten zien, vanuit een enthousiastme heb willen laten weten, dat het ook mogenlijk zou kunnen zijn voor de ander.Maar laat het los, om te gaan ervaren dat wat ik schrijf in mijn vertellen in eigen stroom, in het ontvouwen in wat het diend, om dat wat ik heb opgebouwd nu ook zo wil behouden waar de komma's die ik zet een punt kan zien, in het geven van mijn delen en het blijkbaar niet genoeg tastbaar is geweest om dit te kunnen begrijpen.Dit is wat er ontstaat in dit moment van schrijven, niet meer gericht wil zijn om een ander het te laten lezen.Ik maak een bocht naar rechts en laat het linker liggen,waar de troon waarop ik zit  mij ook uitnodigd, om eens te gaan kijken welk een richting ik nu voel om verder te willen schrijven....

Rijper worden.

Soms dan dringt het door, vanuit de laag waaruit ik schrijf ,waar de zinnen die ik ervaar, een waarde kan hebben in het verloop, dat hoe  mijn taal  onverhoopt soms laat weten,  nog geen enkel besef naar de ander kan brengen.En alleen kan zien, dat het buiten sneeuwt,  mij doet herinneren dat de laag die het krijgt, zoals in mijn schrijven,in stilte is gezet, mij buig hoe ik mijn tijd waarin ik zit, te gaan ervaren in de gloed die ik kan vinden. Waar de kringen in de vijvers zijn verdwenen,waar de wandeling die ik heb gemaakt, in een koude bries ook zie hoe mijn wangen roder kunnen worden, in het ontvouwen van mijn taal en  als een dwarrelende vlok in een vertraging zet, zodat de ruimte mij laat zien dat in het spreken een andere vorm laat horen, die uiteindelijk nog dichterbij kan komen, dan ik vertel in mijn schrijven.Alsof de vlokjes van de sneeuw een stilte brengen,in wat er gebeurd, wanneer mijn taal laat weten, dat  de kring die altijd rond is, geen einde of begin is te zien,maar het draaiend effect van delen nu op een mooiere manier kan laten zien.
Ik schuif mijn schrijven wat verder van mij af, om het in afstand  te kunnen lezen,waarin de ruimte die ik zocht, mij laat creëren, zoals de tocht van een gegeven, wanneer ik zie hoe mijn schrijven onderhand, vanuit een zelfreflectie zou kunnen dienen,maar ik daar allanger ben geweest.En geen behoefte meer heb om te laten zien dat mijn mogelijkheid in schrijven zich terug verdiend, door alleen te kijken wat ik ervaar.Het zonderling durven zijn,het openbreken in het verstaan, waar ik niemand in kan bereiken, dan alleen mijn eigen ontstaan.Het recht van schrijven en spreken heb ik nu verstaan,waar het middel is veranderd in alles wat kan ontstaan.In alles wat er kan verschijnen in dat ene moment van schrijven.Soms met ogen dicht het nergens toe kan leiden, dat wat ik ervaar en in de stilte toch blijf schrijven,zoals het groeien van een laag, die ik wil onderzoeken om eens te ervaren in het bijzijn van ieder woord, die kan vertellen dat een rijper worden in mijn taal zich wil ontvouwen zoals vandaag.
Het rijper worden vraagt eigenlijk helemaal niets, dan alleen te volgen mijn eigen besef, in dit weelderig ontvouwen en mij veel meer zegt,dan te moeten onthouden in wat ik altijd weer vergeet, in een ander moment van schrijven.En het mij verteld dat de belangrijkheid die ik altijd zal prijzen, mij omringd in mijn dagelijks ontvouwen, in de taal die ik bemin, vanuit het zuiver durven te zijn, waar ik steeds meer een waarde vind, om dat nog belangrijk te maken en door mijn schrijven en er  ervoor kies, om in het ontstaan mijn redelijkheid zal blijven zolang het echt ontstaat.Niet vanuit mijn brein,waar mijn hersens in liggen,maar vanuit te gaan zitten in het kijken wat er komt,daar geen regels voor zijn,maar in het ontstaan daar de kern ook ligt om het zo te kunnen gebruiken.
Ik ben rijper geworden in mijn schrijven,dat wil zeggen, dat ik merk, dat al het geconditioneerd ervaren,nu van mij weg is gevloeid, door al mijn schrijven en ik mij juist daarin zo rijper voel, in het erkennen van mijn vlijt,van de zegen die ik merk als ik aan het schrijven ben.
Wanneer ik kan voelen dat het zo is, dat mijn rijper zijn, klaar is om te beginnen in wat er kan ontstaan, in  de taal die mij zo eigen is geworden, in het sprekend effect, die kan treffen naar het leiden van mijn woorden die ik beschrijf, vanuit het rijper worden in mijn taal.

Standaard.

Het luistert heel nauw zoals de noten kunnen klinken, in een mooi ontstaan, hoe klanken kunnen klinken,hoe het de weg kan vinden om te resoneren in ieders lijf, dan kan gaan trillen als een broos festijn,een dansje wil maken, hoe het geluid die tot ons komt, heel veel kan zeggen hoe terstond, dat resoneren ook kan ontstaan in eigen stem geluid.Waar de klank die als een eigen noot zich kan beklijven, in je lichaam kruipt en als een vloeibaar geheel de weg kan vinden om te blijven spreken met jezelf.Mijn stem, die ik gebruik in het blijven luisteren in wat ik zeg,geeft de voldoening,alsof ik mijn eigen noten zeg.Soms is het niet te verklaren hoe het kan zijn,wanneer ik spreek in de zuiverheid van luisteren,maar ook weet, dat de klank die ik zet, mij naar voren heeft gehaald in alles wat ik moest weten.En het belangrijkste heb kunnen zeggen in eigen taal, waarin ik als een ruwe diamant mij heeft kunnen bewegen, in de staat waar ik nu in ben en het mij ook niet meer zal verlaten.Omdat ik weet dat mijn eigen noten die ik hoor, in mijn klank van spreken,niet die ladder heeft in de noten van muziek,maar mij heeft laten ervaren, dat het mijn klank is geworden,zoals mijn eigen lied.Zoals de winter weer is ingeslagen,zoals het eten van een banaan,zoals ik iedere dag aan mijzelf kan vertellen, hoe het met mij gaat. Hoe ik in slaap kan vallen en weer wakker wordt en direct kan weten, dat mijn lijf rechtop kan staan, mijn beschuitje  kan eten,en mij verheugen kan, om weer te schrijven en kan overlezen wat ik ervaar, wat ik in mijn vorig schrijven heb neergezet.Dan verander ik soms wat schrijven of haal wat schrijven weg,zodat het goed blijft voelen om te delen met mijzelf.Het is een standaard gegeven, wat in mijn taal verblijven is, net zoals ik mijn lunch gebruik of wanneer ik naar buiten loop om te wandelen en hoef niet stil te staan of  het wel kan.Maar nu weet, dat eigen taal die ik gebruik, standaard aanwezig is, omdat ik daar mijn aandacht naar breng.Het is de aandacht die ik geef in het ontstaan van mijn schrijven, neem de tijd die er is, om het zo te gebruiken.Om te blijven ervaren, dat mijn geluid zich op ten duur zal gaan verspreiden zoals ik het zelf kan ervaren .Waar een ieder haar eigen taal ook heeft. Het is het luisteren naar eigen klank,of het nu Russisch is of Chinees, of met een accent vanuit het zuiden, dat men weet, hoe eigen klank te kunnen gebruiken. Dan pas kan gaan ontdekken, dat eigen klank de motor is, in het ervaren van eigen stem,waarin het geluk van vinden, een eigen taal kan ontstaan in alles wat ik heb beschreven.

Tastbaar zijn.

Het verplaatsen van een stoel is net zoiets, als een verlaten van een ruimte, wanneer het mij niets meer zegd. Ook voel, om een ieder aan te raken in de warmte die ik voel, wat over ruggen kan wrijven, totdat ik merk dat er dan een contact  ontstaat, en  kan ervaren dat het aanraken van de ander, een begin ook maakt, om te beseffen dat wij allemaal hetzelfde zijn, in het ontdekken dat een kleine aanraking heel prettig kan zijn.Zodat de aandacht die het geeft, zonder woorden iets kan breken, in de gewoonte die er altijd is, om elkander alleen maar aan te kijken en denkt te moeten praten over niets, dan een geluid die wij allemaal kunnen maken.Maar in de aanraking van een gesprek en even de arm mag raken, ontstaat er eigenlijk gelijk een kijken, met een lach en daar het wezenlijke in wat er kan ontstaan,het vertrouwelijke in een gesprek dan juist een andere wending kan geven.Het is de echte aandacht die ik geef en dat gaan mensen voelen, door met al mijn aandacht te kunnen luisteren wat ik bij mijzelf ook doe en mijn vorm  is geworden in het doorgeven, hoe het kan zijn, om echt aangeraakt te worden.
Het spreken met jezelf ligt nog verder dan ik had gedacht,en doe een andere poging om te laten zien, dat het op allerlei manieren kan, zoals mijn taal laat weten.Ik kan vertellen wat ik wil en schrijf zoals gewoon, in het besef dat niet alleen het lezen van mijn taal,maar te weten dat de beperkingen die er zijn, geen naam meer wil geven,maar door aangeraakt te worden, in het kijkend geheel er heel misschien het door kan dringen, dat de aanraking in de taal,misschien wel heel lijfelijk moet voelen.Door in gesprek met de ander, ik mijn hand op een schouder leg en dan kan ervaren, dat daarmee de opening kan worden gemaakt om in eigen taal te komen.Niet vanuit het lezen van mijn blog,dat wordt weer snel vergeten,maar in de handeling in wat ik vertel, daar iets in mee kan nemen, in het laten ontstaan, zoals mijn taal ,maar dan lijfelijk aanwezig durven zijn, in wat er kan gebeuren in het luisterend effect.Die mij echt doet beseffen dat daardoor mijn ervaren in het kijken naar de ander, zo mild is geworden, door het schrijven naar mijzelf.Door te weten in wie ik ben,en in staat zou kunnen zijn om veel te geven,dat niet alleen mijn taal belangrijk is,maar ook een andere manier om door te geven, mij beter past om de aanraking die ik voel, in mijn schrijven, ook kan delen, door een arm, zachtjes beet te pakken en kan bemerken dat daar de eerste blik van een verstandhouding ligt, om het verder uit te leggen.Dat in de mogelijk van schrijven en spreken, je vanzelf kan voelen, hoe het is om zo te kunnen leven zoals je zelf wilt.
Daar is geen hoog gebruik voor nodig, dan alleen te kunnen voelen in het spreken, dat jij het werkelijk zelf bent.Dan wordt het tastbaar en gelijk, zoals ik een arm aan kan raken,zo kan het spreken met jezelf dezelfde uitwerking hebben.....in het tastbaar maken en zijn met jezelf.

Tastbaar maken.

Vandaag heb ik alles wat geordend,zoals een nieuw jaar ook vraagt en het mij verwonderd in het tastbaar willen maken, in al wat ik heb beschreven en heb kunnen dragen in de taal die ik beschrijf.Maar zou het tastbaar willen maken, hoe te verklaren, dat mijn taal tastbaar wil gaan staan in de vloed van schrijven, waarin de taal ontstaat,maar ga laten voelen met mijn klank, wat het inhoud om te spreken in het luisteren naar jezelf.In het schrijven verdunt de laag van ondervinden, als ik zie wat ik heb geschreven.Maar nu in een tastbaar willen zijn,mijn vermogen vanuit mijn taal, om ga zetten in het sprekend gelijk, in alles nu iets tastbaar wil ontvouwen, die niet meer op mijn oude ontvouwen lijkt.
En zou willen dat een aangeraakte taal je lijfelijk kan treffen en op kan slaan, zoals een tatoeages op je arm,of een lijfelijk ervaren, dat eigen taal  mee zou willen reizen in de klank die hoorbaar zou kunnen zijn, in het  klinken van eigen stem en daar een eigen taal zou kunnen erkennen.Hoe tastbaar moet het zijn om te ondervinden dat eigen taal altijd bereid is om te ervaren.Dat in de klank van eigen stem, daar een eigen taal terug kan halen en dan begin te schrijven, zoals ikzelf.Niets is nog, in wat het is geweest,maar in mijn duiden om het tastbaar te maken, vrees ik wel,dat weinige hun eigen stem niet willen horen en daar het taboe op ligt, om niet jezelf te kunnen horen, dan alleen gericht in wat anderen vertellen.Je eigen klank die resoneerd,die je veel zou kunnen vertellen in hoe het klinkt om daarin je eigen taal te kunnen herkennen.
Ik kan het alleen maar vertellen, wat ik vindt om mijn eigen stem te kunnen horen, in hoe het klinkt en ondertussen  niets van mij vraagt, dan alleen te weten, dat de taal die ik spreek, zich om kan vormen wanneer ik mijn eigen schrijven lees.
Dit is tastbaar maken voor wie het wil horen in het lezen van mijn taal,die nochthans altijd zal verschijnen, zolang ik met mijzelf ook praat.De gewenning die ons heeft geleerd om niet te luisteren naar wie je bent ,maar mee heb laten slepen in de taal van wat andere vinden en nooit eens echt hebben willen luisteren naar eigen stem.
Tastbaar maken,is een aaien met zachte hand,zodat men kan voelen, als een massage die je aan jezelf ook geeft, wanneer men kan luisteren naar eigen stem.Wanneer ineens de behoefte komt, om te schrijven naar jezelf, in contact staat met eigen stem en daar alles mee te maken heeft.Alles pakt zich samen in het moment, dat de tijd die je neemt om te proberen en te ontvangen, je eigen stem en dan in de flow van jezelf terrecht kan komen.Dan komt er een ontstaan en stromen de woorden over je lippen,en kan het heel eufories worden, waarin de stilte altijd laat weten om weer stil te kunnen zitten in eigen taal en spreken,waarin de rust in een ontspanning kan laten zien,dat alles wat is besproken op kan lossen en altijd in de vernieuwing kan komen waarin je zit.Ik wil het tastbaar maken zoals ik schrijf,maar vind het ook best moeilijk om te delen zoals het lijkt en de aanraking zou willen geven in wat het doet,zoals ik alleen in mijn schrijven kan laten zien, dat een tastbaar zijn in mijn eigen woorden kan vertellen,in de route die ik neem, die ik laat zien dat dit voor een ieder klaar ligt om te doen en daar de eigen verantwoording ook voor neemt.Ik geef alleen maar door en heb laten zien in mijn ontvouwen, dat jij degene bent die dit kan doen in het spreken met jezelf,om te gaan ontdekken dat eigen taal voor iedereen is weggelegd.

Melancholie.

Klaarblijkelijk  vraagt de melancholie, die ik ervaar, in eigenheid te blijven,zodat mijn ontvouwen de doorgang geeft, in het behouden van mijn taal, die ongezien een andere koers nu vaart, in wat het betekend om te weten, dat hier mijn oorsprong ligt en mij kan wentelen in het eenvoudig kunnen zijn.In de bekommering van ervaren,dat wat ik schrijf, niets anders is, dan te voelen welk een energie mij kan verblijden.Waarin mijn lach in kalmte ontstaat,waarin mijn wandeling wat verder gaat, dan de oude paden.Waar ieder stap die ik heb gezet wel overwogen is bekeken,maar nu merk, dat in het licht van mijn bestaan, de ommezwaai kan voelen, niets meer aantrek hoe het kan zijn om een ander daarin te willen ontmoeten.Het is in wie ik ben, en kan koesteren,hoe mijn taal inmiddels mij wel kent,maar bezig ben in de ijver die ik heb, om te zetten naar gelang mijn zinnen blijven komen. Waarin de energie tot mij komt en niets kan dwingen, dan het ervaren in mijn klank,daar is ontstaan.Waar geen regels zijn verbonden, dan alleen het ontstaan van dit moment,  mij daar in wil houden.Het is een staat van zijn, waar mijn verblijf zich wilt houden.De vrijheidslaan van overtuigen, is weg  gespoeld in het delen en ik de slag van ontvouwen in mijn vorm ook zet,wat mij meer kan schelen en  niet vanuit mijn duiden schrijf,maar gewoon blijf schrijven zoals het komt.De openbaring die ik zocht,ligt nu in een ver verleden en richt mij in wat er komt, in het delen van het verstaan.Dat ieder poging die ik heb gewaagd, weer opgelost verder drijft, zoals de meren kunnen bevriezen,dan  mijn schaatsen aantrek, om over het water te kunnen lopen,geen enkele kikker of vis nog zie, dan alleen het geluid van mijn schaatsen.Wonderlijk hoe dit kan ontstaan, in mijn vertellen en ik ook voel hoe heerlijk het is om zo naar mijzelf te kunnen schrijven.Alsof ik eindelijk ben gaan zien dat mijn ontvouwen hechter is geworden, in het laten zien, dat er geen tijd aan is gebonden, dan alleen te verblijven in wat ik kan, in mijn ontvouwen, waar geen grenzen meer in zijn, dan alleen het ontstaan in mijn schrijven.Meer is er niet te doen, dan naar een kant uitkijken, waar ik mij goed in voel, in al wat zich wil ontvouwen,waar mijn volledigheid aan mij laat zien, hoe de verhoudingen die ik dacht te hebben ,vrijelijk in een stroom, weet te vullen, zoals het kan zijn, zonder enig verdoezelen in eigen waarheid naar voren komt.

Mijn reis.

Heel langzaam en overwogen tel ik mijn winst in mijn vermogen, van mijn schrijven, waar de lagen die zich hadden neergelegd, als mos op wat stenen,ook voel, dat mijn ingehouden verfijning, wat ik kan voelen,terwijl ik schrijf en daar mijn aandacht in verschijnt, om te gaan vertellen dat mijn tijd van schrijven een hand uitreikt,naar het opnieuw beginnen in wat het lijkt, om te gaan bezinnen en ik vanuit mijn stilte schrijf, in het beminnen van mijn zijn.Waar het ontvouwen voor mij nu anders voelt, dan ik dagelijks kon ervaren, en zomaar mijn handen volg in het typen zoals het komt,in het verblijven van mijn eigen taal en daar mijn rust in heb gevonden.Zelfs kan ervaren dat het niets meer uitmaakt in wat ik schrijf, dan alleen te ontvouwen zoals een boek open kan slaan,in het geruis van wat zachte geluiden er geen tijd meer bestaat,maar in dit moment van verblijven iets kan ontstaan waar ik achteraf naar kan kijken.
Het dwarrelen van wat pluisjes die gaan dalen in mijn tijd en daarin mijn eigen schrijven bij mij blijft, zonder echt te voelen, of het nog wel beklijft,of er nog een betekenis aan kan geven,zoals ik vaker heb geschreven en mij niet meer richt, naar wat ik veel te lang heb gevoeld, in het overtuigen naar de ander,terwijl het voor mijzelf was bedoeld.Het blijft een gegeven dat wat ik schrijf, zo verfijnd kan worden, dat er waarschijnlijk nog weinig overblijft in de aandacht die ik gaf, in de overgave van eigen taal en het nog meer naar mijzelf wil trekken,zodat het verstaanbaar maken, niet die aandacht vraagt,om steeds maar weer in een overtuiging te gaan staan,van een weten dat wat ik doe, eigenlijk alleen voor mij is bestemd.
Als heel natuurlijk voelt mijn huid, als  fluweel in zachte term is neergezet, dat er nog weinig overblijft om te willen duiden, in mijn beschrijven van bevinden,hoe de samensmelting met mijzelf niet meer is uit te leggen, dan alleen te kunnen delen zoals het komt.
Het vereenvoudigde wat terstond nu is benaderd in een vroege ochtend,waar de stilte die ik wens, veelomvattend iets kan eisen,maar dat  ook weet, dat ik het zelf ben in mijn reis van delen.
In mijn reis van delen sla ik wat woorden om,en laat de winter komen. Mij verheug in de komend tijd, waarin ik blijf schrijven,maar ook weet  dat de verfijning die ik voel, iets zegt om te blijven delen.Een betekenis kan zijn , dan alleen te kunnen schrijven wat het met mij doet.Daar geen aandacht meer naar hoeft, omdat ik weet wat er kan gebeuren als ik mij overgeef aan al mijn schrijven.
Het is de reis die ik maak,een gegeven, dat mijn reis die ik maak steeds in dunnere lijn kan worden weergegeven, in de verfijning die het geeft, in wat het kan vertellen, hoe ik mijn eigen taal ervaar en niemand meer kan vertellen, hoe de smaak van ervaren kan zijn, in het openenen naar mijzelf.In de reis die ik maak in al mijn schrijven,en zal blijven ervaren,dat de stroom die het mij geeft een prachtige energie weet te ontvouwen.

Witte Wolken.

Ik zie de witte wolken als zachte dekens boven mijn hoofd, zich verbreden en mij kunnen vertellen, dat de regen in overvloed, zomaar weer kan verdampen in de regelmaat, zoals ik schrijf.Zoals mijn handen in iedere tik mij verrijkt.In de openheid van mijn ontvouwen, die een richting geeft, in welk een stand de regelmaat is te verkrijgen als een soort ornament, die heel sierlijk kan lijken, in het ontstaan wat lichter kan beschrijven, zoals het kan gaan in de liefde voor mijn taal.Er is geen beter ontvouwen dan  de wolken die verschijnen en als een dreiging kan worden gezien.Maar net als in al mijn schrijven het zich diend, om aan te geven dat het kan, in het ontvouwen van mijn taal.Hardop aan mijzelf blijf voorlezen, in wat mijn klank ook vraagt, in het ontvangen wat ik draag,zonder moeite mijn taal gebruik, om te kunnen voelen, dat zodra ik ook mijn klank gebruik, er dan pas kan gebeuren, hoe het zich beklijft en de weg heeft gevonden in je eigen lijf.Waar de transformatie die het krijgt, welwillend mee zal werken in het ontvangen van eigen spreken en schrijven.In het plezier wat het krijgt, dat mijn ontvouwen zo belangrijk blijft,omdat ik weet wat er kan gebeuren in de ontmoeting met mijzelf en in alle facetten heb gevoeld, er toch weer steeds een vernieuwing kan ontstaan,waarin mijn lach als een zachte deken kan zijn, in mijn ontvouwen van eigen taal.Geen brug meer nodig heb, in het delen hoe het gaat ,geen achterstand nog voel en niets hoeft te helen vanuit een ander wezenliik ontstaan.
Ik heb bereikt wat ik wilde,door het ontstaan in al wat zich ontvouwd Waar geen verleden en geen toekomst is te vinden, dan alleen in dit moment van schrijven, niets meer hoef te bewijzen, in wat er staat en in alle tijd is neergezet, zoals ik het zelf wilde,zodat er nergens nog een label aan hang,dan alleen te vertellen hoe het komt, dat ik mij zo waardevol gelukkig kan voelen, geen aandacht meer hoeft te brengen,wat er niet om vraagt,maar alleen ontstaat, om dat ik het laat gebeuren.Mijn eigen creëren, daarin is ontstaan en zonder alle labels, echt verder ben gegaan zoals mijn schrijven kan laten zien,datTaal en Klank, boven mij blijven hangen, waar geen witte wolk nog is te zien, dan alleen te drijven in mijn eigen taal, waarin mijn klank belangrijk blijft, in het overlezen van mijn tekst.En de witte wolk er voor staat, dat het overgeven aan je taal, dan het teken in de witte wolk kan geven om dit ook te kunnen doen.En mee kan drijven in de wolken van een zachte deken,waar het einde altijd weer een nieuw begin zou kunnen betekenen.

Inborst.

Het verblijf  waarin mijn waarheid is gestaafd, valt om te buigen naar het westen, waar de rijkdom in wat ik vertel, in niemandsland is gevonden Met hoge score in een mentale blik, ook kan voelen, hoe het voelt om heel sociaal te kunnen zijn in een verhard verduren.Daar waar ik verschijn, mij heel zuiver kan voelen en het belangrijk vindt, dat de gesprekken die worden gevoerd, niet  intens kunnen zijn, maar in de oppervlakte blijft, zodat de kou die ik kan voelen, mij omlijst, om niet te hoeven ervaren, dat waar ik ben, niet meer is uit te leggen.  Het riet wat heen en weer kan wuiven,en de wind kan pakken zoals ik mijn taal ontvang.Het vernieuwde, in wat er kan verschijnen in het  mogen van ervaren, in het contact met wat andere, en dan pas voel hoe ik zelf ben veranderd.
Ik voel mijn zachte huid, mijn inborst van ervaren,waar de waarde in mijn tijd, heel anders wordt gezien.Dan de speciale tijd, als ik ben aan het schrijven en ook zie en kan ervaren dat mijn broosheid van vandaag, absoluut naar voren is gekomen, in de gesprekken die ik voerde en geen enkele behoefte had, om mij aan te passen in de grote stappen die ik voor mij zag.Het is zo geweldig in wat ik kan ervaren, dat mijn lichtheid mij laat zien,dat in ieder argument ik vragend kan kijken, hoe om te gaan zoals ik mij nu werkelijk voel.
Het is niet broos of daadkrachtig,het is niet aangepast of heel gewild,niet zwevend,naar de juiste klank in het vinden van mijn pas.
Het dragen van mijzelf voelt als heel bijzonder,in de kalmte die het brengt, in het vermogen,dat alles wat er komt, ik zelf kan beslissen hoe daar mee om te gaan.En laat niets bepalen in de staat van zijn en ervaren,dat  door een druk van buitenaf, ik niet meer kan herkennen en ervaren,tenzij ik met een ander spreek.Dan gebeurd er iets wonderlijks in mijn zwijgen, terwijl ik een ander aan kan kijken en niets meer zeg,maar geheel ontspannen, sta te ervaren hoe het is om te luisteren naar een taal, die ik niet kan herkennen, omdat ik weet dat door het spreken vanuit geen eigen taal, echt heel anders over kan komen.Gedreven door een macht, in een wellustig willen bewijzen, dat eigen taal die verbetering heeft, in het kunnen ontspannen van eigen spreken.Heb dat ook duizend maal beschreven,maar ga er niet meer vanuit, dat in het lezen van mijn blog, iemand eens zou willen weten hoe het komt dat ik zoveel kan schrijven.In de taal die mij bevrijd van alle oude orders,van alle vermakerij. Zoals een vorst kan klinken met zijn kelk en denkt heel wat te wezen in alle verlakkerij, waar de mens in is gaan geloven.Dat niemand echt weet hoe het gaat, als je werkelijk durft te luisteren naar jezelf.Het heeft zoveel meer, dan alle meditatie's,dan de Boeddha's die er zijn,dan alle beelden van vroeger kunnen verdwijnen in eigen taal en daar het licht zou kunnen gaan  schijnen, in eigen taal en spreken.Maar tot mijn grote verbazing bijna niemand daar wil zijn, wat ik in feite heb beschreven.
Maar ben in staat om het te laten, waar ik niet wil zijn, verder blijf lopen, in al mijn beschrijven van mijn eigen taal.
Men neigt om te denken dat het delen speciaal met een ander zou moeten zijn,maar het is het omgekeerde, dat het juist alleen aan jezelf kunnen vertellen en niemand aan de kant staat om je te overschaduwen, in een richting te willen duwen, hoe het wel zou moeten zijn.Te luisteren naar een ander in welke vorm dan ook, is een weggegooid gebeuren.Als je leert om te luisteren naar jezelf en daar over kan schrijven en spreken,dan pas kan je zien wat er gebeurd in het contact met jezelf.In het overgeven aan je taal en het dragen van jezelf, steeds completer kan worden, met de inborst die het krijgt, in alles wat je aan jezelf zou kunnen vertellen.

Het recht.

Het recht van spreken,met jezelf te durven zijn, waarin het ontvouwen in het luisteren naar jezelf, een nieuw begin zal gaan vinden, in eigen taal en spreken, kan gaan ontdekken dat het recht wat je niet meer dacht te hebben, voor je voeten ligt en alleen hoeft te buigen naar jezelf .Te kunnen luisteren wat jou waarheid is, in het ontluiken van eigen taal, die alleen kan ontstaan in het welwillend ervaren, dat eigen klank de weelde heeft, om naar het schijnt je eigen recht terug te halen, in wat je van jezelf ook leest.
Het recht van spreken heeft niets te maken in wat een ander vindt,maar door te blijven ervaren in wat je zelf ook vindt,de omslag kan voelen in de woorden die je spreekt,steeds meer kan gaan ervaren, dan wat je leest en het recht van spreken gaat ontdekken, vanuit het ontstaan, waar alleen jij dat zou kunnen ervaren.
Dat is het recht wat je hebt, om te kunnen ontdekken, dat de klank die je hebt, zo zou kunnen gebruiken in de taal die dan eigen wordt, in het ontvouwen van je eigen taal.Het alleen recht, zonder te zwijgen,zonder de aandacht van een ander, plots tot je komt en dan kan gaan voelen, dat het recht wat je hebt ,kan gaan koesteren.
En het dan geen recht meer wordt, maar een verzameling in de aandacht die je geeft, in het kunnen vertellen, dat wat je was vergeten om aan jezelf te mogen vertellen, in de aandacht die het vroeg,om de voeding die het heeft, waarin de energie zich kan verdelen in het veredelde beleven,en daarin kan blijven bij jezelf.
Het recht van spreken in wie je bent,hangt vaak te zweven tussen de gesprekken met een ander, is het daarom,wat ik  ook steeds weer zeg,dat er geen denken is in de handeling van schrijven,maar kan laten ontstaan, in het moment van eigen spreken en kunnen ervaren in wat je zegt, dat het recht wat je heb gevonden kan veranderen in een mooie stroom,waar de energie, die je kunt gaan voelen, dat in het ontstaan van schrijven en spreken alle recht weer hebt terug gevonden.

Te Durven zijn.

Het lijkt zo eenvoudig om te durven zijn,dat alles wat zich ontvouwd verloren kan lijken, als twaalf in een dozijn.Het vertellen aan elkander hoe het klinkt, om te kunnen luisteren, geen reactie geef, maar in de klank van de ander te kunnen zitten, terwijl ik besef, dat de tijd die ik ervoor neem, kan voelen wat het doet, om zo te kunnen luisteren vanuit de belichaming die het heeft.Waar de meeste geen erg in hebben, in de aandacht die het vraagt, om te kunnen reageren vanuit mijn taal, die als een wetmatig instrument blijft hangen in ieder gesprek, waarin ik altijd kan ervaren dat wat ik ook zeg,vanuit mijn belichaamde taal zal wezen.
Belichaamde taal is echt iets nieuws, om te durven ervaren,om te durven luisteren naar eigen stem,waarin eigen waarheid ligt te wachten, in het vertellen naar mijzelf.Waarin de kloof van denken niet wordt gezien, als een radar om te weten dat eigen taal bestaat.Daar is geen denken te vinden,dan alleen de handeling in mijn schrijvend beleven en altijd ook zo laat zien.Het doorkruist mijn ervaren in wat er kan ontstaan, als ik zou kunnen luisteren in al wat ik heb gedaan.Ik sudder wat na over mijn eigen teksten,en voorkom de weelde in het beschrijven, dat een deel al verder is dan alle ontvouwen heeft laten zien.Krijg steeds meer moeite om uit te leggen wat er kan gebeuren,zoals het is, en mijn woorden niet op een weegschaaltje liggen, maar als een stroom bezig is, om mij verder te trekken over alles heen,over het voorgenoemde, wat ik alleen heb ondervonden in het ontstaan.Waar de wielen blijven draaien en ik daarin mee wil gaan.Ik neem mijzelf mee  in de adem die het geeft, en niet als vanzelfsprekend de oorzaak weet, wat er kan gebeuren als mijn taal iets anders vraagt, dan alleen het duiden van vandaag,maar ook als een ingetogen belijdt, steeds dieper of misschien wel hoger in mijn tijd, geen oorzaak is te vinden in wat ik schrijf,maar heel voorzichtig naar mijzelf ook kijk, dat het wezenlijke in wat er kan ontstaan zo direct is te volgen in mijn bestaanZelfs mijn lijf kan reageren in alles wat ik drink of eet, alles wat mijn zuiverheid van schrijven ook in mijn lijf  een weg  mag gaan vinden,om te kijken wat mijn lijf nodig heeft,van alle zuiveringen die het heeft en daar ook naar kan luisteren in het beklijven van mijn taal.

Welkom.

Goedemorgen lief nieuwjaar,wat een mooi welkom ga ik je geven,wat een ruimte die ik zie staan, om in het overzicht van mijn vertellen, hoe mijn taal blijft ontstaan,hoe de verfijning in de verbreding neer kan zetten en het oude jaar kan laten gaan,zoals de regen van vandaag, aan kan geven, om weg te spoelen wat niet meer raakt,wat vanuit een kijken in een open verblijven,mij een blijdschap geeft,om te weten dat mijn taal die ik beschrijf, zich aan mij heeft vast geklampt en laat weten dat ieder woord op zichzelf kan gaan staan. Omdat vanuit mijn handeling in mijn schrijven blijft ontstaan.En laat het nieuwe jaar ontvouwen zoals het komt, waar mijn vermoeden in het schrijven, in eigen vorm zal blijven,maar weet ook zeker dat het nieuwe jaar mij zal verrassen en  als een mooie vrucht open zou kunnen breken, in de wetenschap, dat wat ik beschrijf voor een nieuw segment zal wijzen, om te ervaren in het spreken en schrijven van eigen taal..
Het volwassen worden in mijn taal is  een gegeven, in de schaal van ontdekken,dat ook mijn taal volwassen kan worden,waarin mijn overtuiging in wat ik schrijf,geen enkele hang meer heeft naar een oude conditionering, die ik soms wel kan voelen,maar geen enkele functie nog heeft, om daarin te blijven zitten.Maar mijn waardigheid naar voren steekt in de moeite die ik neem, om mijn taal te laten vloeien in alles wat ik weet en niet meer hoeft te groeien, naar het lijkt, dat mijn taal die ik heb gevonden, zich verspreidt in allerhande van mijn tijd en altijd opnieuw zou kunnen beginnen.
Het welkom voelen in alles wat ik beschrijf , het nieuwe tegemoet kan treden, in het verblijf,waar de kracht van ontstaan nog beter zal gaan werken als ik schrijf vanuit mijn volwassenheid.
Ik wil het geen label geven,omdat dit niet past in het ontstaan,maar door de regels heen  kan ik bevestigen,dat mijn vrijheid die ik voel, in alles wat niet meer hoeft, maar blijft ontstaan in mijn schrijven.
Mijn welkom zegt heel veel, zet daarmee mijn deuren open,waar er geen drempels meer zijn ,maar zo zou kunnen doorlopen in de taal die mij leidt,zonder enig fatsoen, gewoon kan zeggen, dat wat mij heeft bevrijd, ook  uit kan leggen hoe te doen.Hoe te verstaan mijn eigen woorden,mijn ontvouwen in mijn eigen taal,die naar behoren steeds de mogelijkheid van ervaren, vaak naar voren schuift niets omzeilt,maar laat weten dat mijn stijl van schrijven is omarmt.
Het welkom wat ik voel is door het ontstaan van mijn schrijven.Door te blijven zien, dat mijn belichaamde taal zich kan wentelen, zoals een vis in het water,zoals een krater open springt en de lava zich kan vormen in een schrijvend beleven, in het verspreide geheel,waar ik over heen kan buigen, in het laten zien, welk een mogelijkheden er zijn in het welkom voelen, wat ik ieder dag beschrijf.