Zeldzaamheid.

Ineens sta ik in een ander ontvouwen,waar ik mijzelf vertel, hoe mijn taal mij kan onderhouden en de  nodigheid van schrijven nu heel anders ervaar.Het gebeurde vandaag, toen ik vertelde dat de dankbaarheid naar mijzelf die impact kreeg, in de tranen die vloeide vanuit de ontroering die het kreeg, ik eigenlijk nog meer wil zeggen dat wat ik nu vertel, niet omheen is te gaan,maar echt te voelen in het ontstaan, dat ik mij ook trots kan voelen om te weten wat ik heb gedaan om te komen waar ik nu ben.
Ik heb geprobeerd te leven in wat ik niet begreep,verstond geen enkele taal die mij gerust kon stellen,die mij kon zeggen, in wat ik nu mijzelf vertel, in de woorden ineens kon zien,dat mijn taal die ik ervaar, mij in dankbaarheid kan brengen,mij ook kan laten zien dat in de gevoeligheid die ik heb, laat stromen in wat ik aan mijzelf vertel.
Ik ben gekomen in waar ik ben, waar ik kan spreken en kan schrijven, hoe ik mij voel, alsof het stopje van de afvoer er uit is getrokken en alles wegspoelt vanuit een bekennen, dat mijn schrijven ook laat zien dat het niet meer hoeft te rijmen en geen andere taal kan lezen dan alleen mijn eigen deel.
En wil mijzelf aan kunnen kijken en vertellen hoe trots ik ben,hoe gewillig mijn woorden mij naar mijzelf ook brengt,in het delen van het ervaren, dat mijn taal die ik erken, zo prachtig wilt ontvouwen zoals ik nu mijzelf ook ken.Zoals in dit ontstaan,wat ik nu ervaar,zo broos en verweven, hoe de kans die ik heb gepakt om mijzelf te kunnen lezen.Om mijzelf toe te staan in het prijzen hoe het is gegaan in al mijn schrijven,hoe het kan ontstaan in ieder moment en het belangrijk blijft om mijzelf zo te blijven omarmen.Het zijn niet alleen de woorden die ik zeg, maar kan het ook voelen dat de dankbaarheid naar mijzelf daarin zo kan helen.En ik de neiging heb om nog meer dat met mijzelf te willen delen.
Dank je wel AnnaMieke voor de stappen die je zet, in het nieuwe ontvouwen, die veel meer zegt dan het wijzen naar de klok, dan de tijd die door kan tikken en blijf ontvouwen zoals het komt,maar dat ik inmiddels heb begrepen dat wat ik vertel, in liefde is gegeven en geraakt kan zijn, om te beleven dat als ik schrijf, om van mijzelf te kunnen houden.Dan breekt het ijs en trek ik het stopje uit mijn fontein en laat komen wat er dan gebeurd.Dat is een mooi ervaren in het geven aan mijzelf,  niet meer hoeft te wachten of dat een ander mij dat verteld,maar dat ik hetzelf kan zeggen ,zonder schroom of schaamte en de juiste dingen zeg, in mijn overdadigheid van schrijven.Dank je wel lief mens en zou met niemand willen ruilen, omdat ik nu ook weet, dat ik het ben, om zo met mijzelf te kunnen spreken en om weet te gaan.
Het is de wisseling van eigen ervaren en baad mij in mijn taal, waarin ik aan niemand meer hoef uit te leggen, dat het spreken en schrijven mijn eigen onderhouden is.Mijn eigen ervaren, die volkomen haar impact heeft en toch blijf delen op mijn blog.
Want iedereen mag lezen hoe het mij vergaat,hoe de wisseling in mijn overkomen het toelaat, in alles wat er kan ontstaan in het beschrijven van mijn taal. Hoe geweldig ik het vindt om te laten zien, dat eigen taal die inborst kan hebben, om trots te kunnen zijn in het moment van delen, waar de zeldzaamheid zich laat gelden, zoals het vandaag heeft mogen zijn.