Richtinggevend.

Het wordt wat stiller zoals het komt en leg mijn schrijven voor mij neer, heb alles eens bekeken in de flow die ik zie,waarin mijn ontvouwen keer op keer iets aan kan raken, zoals ik het ervaar en kan beschouwen, dat mijn taal vanuit het vertrouwen, ook kan laten zien, dat de druppel op een gloeiende plaat nu is gevallen, in heel misschien het dragen van wat water naar de zee.Waar het meeste is verteld en ik nu in de luwte wil blijven van mijn schrijvend geheel.Het genoegen die ik voel om te blijven schrijven, kantelt naar mijn kant,waar ik mijn handen openvouw en kan warmen, om dat wat ik heb laten zien, als pluisje blijven hangen in een handeling van mijn zijn.
Zo logisch als ik dacht te schrijven,zo verfijnd, met als een reden in mijn verblijf, die ik nu zie,om mijn delen in het welzijn van ervaren, nu in zoveel tijd is beschreven en ik ook voel dat mijn schrijven echt voor mij is bedoeld.Niet dat een ander het niet zou kunnen lezen,maar nu ook weet, dat mijn integer vermoeden niet meer gestoeld is, om te ervaren dat wat ik heb beschreven misschien wel helemaal niet voor de ander is bedoeld.Ik heb willen laten zien hoe mijn ontvouwen is ontstaan,hoe de gesprekken mij hebben gezet om te willen schrijven.Waarin mijn eigen intelligentie ook heeft bepaalt in het kunnen luisteren naar mijzelf.In dit moment voel ik echt om dat wat ik vertel heel bijzonder zal blijven, vanuit mijn eigentijds gewin en ik niet steeds ergens op terug wil komen, terwijl ik nu wel weet dat de storm in mijn taal is gaan liggen, niets meer vraagt,dan alleen te beseffen dat wat ik doe, voor mij is weggelegd.
De tijd waarin mijn handelen even werd gezien,brokkeld in kleine stukjes over de landen, die mij hebben gelezen, in verwondering het ook weer stiller werd en mij verbaasde, dat niet alleen Nederland mij leest,maar ook vele andere landen.Het is zo vreemd om te voelen dat wat ik geef,eigenlijk heel kostbaar is om te bezitten en klaarblijkelijk er weinig erg in hebben, dat mijn eigenschap in het delen de voorsprong heeft in wat andere lezen dan wat men is gewend.
Ik sta versteld hoe het vermogen soms ook roept, om naar de luwte te verhuizen,daar waar ik geen erg meer heb dat een ander dit ook mag lezen.Ik heb mijn eigen ontdekken in taal laten zien, vanuit een enthousiastme heb willen laten weten, dat het ook mogenlijk zou kunnen zijn voor de ander.Maar laat het los, om te gaan ervaren dat wat ik schrijf in mijn vertellen in eigen stroom, in het ontvouwen in wat het diend, om dat wat ik heb opgebouwd nu ook zo wil behouden waar de komma's die ik zet een punt kan zien, in het geven van mijn delen en het blijkbaar niet genoeg tastbaar is geweest om dit te kunnen begrijpen.Dit is wat er ontstaat in dit moment van schrijven, niet meer gericht wil zijn om een ander het te laten lezen.Ik maak een bocht naar rechts en laat het linker liggen,waar de troon waarop ik zit  mij ook uitnodigd, om eens te gaan kijken welk een richting ik nu voel om verder te willen schrijven....