En dan komt mijn stilte...

Als mijn stilte spreekt in de weg die ik heb afgelegd. Als mijn tranen door ontroering komen en daar veel mee is gezegd. Als de handeling die ik zet een belichaming blijkt hebben  en als ik schrijf in al mijn delen, wat punten bij elkaar heb gelegd en de stilte tot mij is gekomen. Waarin de eenvoud als zachte mist over mijn schouders mee kan kijken, als ik voel hoe het kan zijn dat een schrijven vanuit mijn stilte voor mij genoeg kan zijn om te bemerken, dat wat ik dacht om spiritueel te zijn, van mij af heb gelegd.  Steeds meer besef hoe helder het kan worden, dat in het stiller beschrijven de krampachtigheid van delen misschien wel heeft te maken met de schoonheid die ik bleef voelen, in alles wat naar voren kwam en zelf steeds meer ging beseffen wat een werkelijke stilte kan doen.
Het is in staat om als getuigen te kunnen kijken en als een spin in deze tijd, haar web is aan het maken, hoe prachtig de dunne draden in een ronde cirkels iets kan laten zien.  In elk behagen wat ik heb gedaan, terug heb kunnen geven door los te laten en niet altijd gelukkig hoeft te zijn. Maar te weten dat wat ik nu ervaar mijn stilte alles op kan vangen en mij thuis kan brengen hoe het kan zijn, dat als ik een spin zie werken in het net die zij maakt, dat haar doel is om insecten te vangen in het leven wat zij leidt.
Elke trilling in mijn stilte, elk standaard weten nog niets kan zeggen van het menselijk aspect. Dat in het doorleven van elke emotie in elke handeling is neer gezet en altijd dacht om spiritueel te blijven en dan het geluk moest vinden terwijl ik stil zat op de grond. Of stond te gillen als een monster, in de pijn die ik had, om het gemis van een vader of een moeder of een ander. Maar uiteindelijk ook zag dat ik mijzelf zo miste! in elk contact en heb begrepen vanuit mijzelf hoe gelukkig ik ben geworden in het toestaan van elke emotie, die ik toen ervaarde. En mij onder had gedompeld in elk uiten en maar niet begreep dat in het geraakt zijn van het kind, ook een besluit kon nemen, om te gaan luisteren naar mijzelf en in alle  emoties  die ik toen pas begreep,   mij uiteindelijk heeft gebracht naar mijn eigen stilte.
Daar waar geen oordeel hangt, geen moeten zitten met gekruiste verkrampte benen, waarin de stilte gedwongen werd om stil te zitten.  Alleen maar hoorde , dat als er wat gebeurde, vooral in mijn wiebelen, alleen naar moest kijken en moest doorzetten in het geluk die ik toen dacht te vinden in het moeten stil zitten met mijzelf.
In dit moment spreek ik nu over een andere (eigen)wijze stilte, die diep van binnen is ontstaan ,die mij uitnodigd in het schrijven, in alles wat er mag ontstaan. Geheel natuurlijk mijn stilte heb omarmt en dan laat spreken in zachte toon, hoe wonderlijk het kan zijn dat als ik vanuit  mijn stilte kan schrijven of spreken, dan pas besef, hoe stil ik heb moeten zijn en mij verlost heb van een doorbreken, hoe mijn taal mijn stilte heeft gezocht, waarin iedere verplichting om stil te zitten, nu los kan laten  en dan pas vanuit mijn stilte spreek...✍...
Anna.💚.