Wanneer mijn taal gaat spreken.

Als het door zou kunnen dringen dat de taal die ik laat zien,zo wonderlijk zich laat ontvouwen.Zoals een kelk van elke bloem langzaam open kan trekken, zo haar schoonheid kan laten zien.Dat in elk vertrekken van iedere zin andere woorden staan te dringen en als een palet kan laten weten,welk een ingang het kan hebben, dat als men zou weten dat taal alleen maar kan ontstaan als ik ga zitten om te schrijven en als ik spreek dan alleen mijn taal blijft ontstaan.De belichaming die het kan krijgen is een gevoel wat ik beschrijf,een rakend effect kan krijgen als ik werkelijk kan luisteren wat ik zeg.Alle aandacht die men heeft, vaak onbewust naar andere wordt gebracht,en zonder het te weten, daar de misvatting kan onstaan,dat wanneer ik mijn eigen stem kan horen, dan pas kan weten wat een belichaming is.Taal zit niet opgeslagen in mijn hoofd of is aan het schuilen in mijn huid.Taal is een middel om te schrijven of te spreken in het laten ontstaan,dat zodra ik uit ben gesproken of geschreven er niets meer kan ontstaan.Dan komt mijn stilte waar geen zuchtje is te vinden, dat een dichtheid van mijn beleven buiten mij om gebeurd.
Het beschrijven vanuit mijn stilte in de stappen die ik heb gezet, van een ander niveau zal zijn en mij kan laten leiden in de vorm die het krijgt, zo vanzelf in zachte treden naar buiten kan komen.Niet omdat ik een kraantje openzet,maar elk woord die naar buiten wilt komen eigenlijk alleen maar is, omdat ik heb leren schrijven in elk moment,en leren spreken soms met zachte toon,niets uit mijn hoofd is gekomen,maar door ieder woord te omarmen en mij alleen laat zien hoe de stroom op gang kan komen als ik voor mijn laptop zit.
Anna.💚.