Vanuit mijn rust.

In het delen van mijn aandacht, elke start die ik maak in mijn eigen ruimte en vanuit de rust die ik nu kan voelen  in de stilte die het brengt, mijn voeten zachtjes neerzet op de grond. Waar het kraken door wat planken een beetje de stilte doorbreekt, mijn adem zachtjes hoor luiden en dan langzaam mijn handen beweeg over mijn toetsen. In elk beeld mijn toestemming heb gegeven  om te kunnen vliegen zoals ganzen naar het zuiden trekken, in het uitslaan van hun vleugels de volharding zie, zo natuurlijk zal blijven net zoals ik op mijn toetsen tik.
Mijn begeven in mijn stilte waarin mijn werkelijkheid verschijnt en zo doordrongen zal blijven dat in het ontvangen wat ik schrijf alleen is gekomen omdat ik mijn aandacht kan brengen naar de taal die ik laat zien.
De ontspanning die ik voel, het lachen mij kan naderen, wanneer ik blijf zien hoe genodigd het kan zijn om te gaan ervaren dat het niets mij meer blijft volgen in al mijn beschrijven van mijn zijn. Mijn stilte is blijven hangen boven mijn taal, om te gaan gaan ervaren wat echte stilte kan doen.In de weerstand die ik ook kan voelen een oude gewoonte blijkt te zijn, dat wat ik altijd heb begrepen eigenlijk er nooit een stilte mocht zijn. Maar nu ik mijn ontspanning voel en geen stap meer zou kunnen zetten een vol gevoel zoals een lui moment en de neiging heb om stil te zijn met mijzelf.
Dan ervaar ik geen gedachte, geen zinvol gesprek, maar een loom moment en steeds meer dit moment kan ervaren hoe het kan zijn om mijn werkelijke stilte te kunnen ervaren. Het belangrijkste wat het krijgt, net als zwanen of als ganzen neer kunnen dalen op een plek waar niemand kan komen, waar ik alleen ben met mijzelf. Waar mijn stilte mag komen waar geen angst bestaat, maar een welkom kan voelen in het ontstaan van zoveel stilte. Het begrijpen van deze stilte iets van mij vraagt dat als ik mijn handen open zou vouwen er een energie ontstaat, waarin alle weemoed is verdwenen, waar de stilte mij omarmt en dan tevreden kan zijn. Over mijn eigen schaduw heen heb kunnen stappen, niet weg hoeft te vluchten, maar te durven staan in misschien wel een ontspanning die voller bleek te zijn dan elk glas die ik heb geschonken.Elk geschenk die ik heb willen geven,elk gebaar vanuit mijn rust,✍ nu kan zien en mij dan om kan keren naar dit moment. Niet bang ben om iets te verliezen maar kan blijven tellen in de zegeningen die ik tel, van elk ontvouwen daar mijn rust voor terug gekregen heb....⚪...
Anna.💚.