Rijper worden.

Soms dan dringt het door, vanuit de laag waaruit ik schrijf ,waar de zinnen die ik ervaar, een waarde kan hebben in het verloop, dat hoe  mijn taal  onverhoopt soms laat weten,  nog geen enkel besef naar de ander kan brengen.En alleen kan zien, dat het buiten sneeuwt,  mij doet herinneren dat de laag die het krijgt, zoals in mijn schrijven,in stilte is gezet, mij buig hoe ik mijn tijd waarin ik zit, te gaan ervaren in de gloed die ik kan vinden. Waar de kringen in de vijvers zijn verdwenen,waar de wandeling die ik heb gemaakt, in een koude bries ook zie hoe mijn wangen roder kunnen worden, in het ontvouwen van mijn taal en  als een dwarrelende vlok in een vertraging zet, zodat de ruimte mij laat zien dat in het spreken een andere vorm laat horen, die uiteindelijk nog dichterbij kan komen, dan ik vertel in mijn schrijven.Alsof de vlokjes van de sneeuw een stilte brengen,in wat er gebeurd, wanneer mijn taal laat weten, dat  de kring die altijd rond is, geen einde of begin is te zien,maar het draaiend effect van delen nu op een mooiere manier kan laten zien.
Ik schuif mijn schrijven wat verder van mij af, om het in afstand  te kunnen lezen,waarin de ruimte die ik zocht, mij laat creëren, zoals de tocht van een gegeven, wanneer ik zie hoe mijn schrijven onderhand, vanuit een zelfreflectie zou kunnen dienen,maar ik daar allanger ben geweest.En geen behoefte meer heb om te laten zien dat mijn mogelijkheid in schrijven zich terug verdiend, door alleen te kijken wat ik ervaar.Het zonderling durven zijn,het openbreken in het verstaan, waar ik niemand in kan bereiken, dan alleen mijn eigen ontstaan.Het recht van schrijven en spreken heb ik nu verstaan,waar het middel is veranderd in alles wat kan ontstaan.In alles wat er kan verschijnen in dat ene moment van schrijven.Soms met ogen dicht het nergens toe kan leiden, dat wat ik ervaar en in de stilte toch blijf schrijven,zoals het groeien van een laag, die ik wil onderzoeken om eens te ervaren in het bijzijn van ieder woord, die kan vertellen dat een rijper worden in mijn taal zich wil ontvouwen zoals vandaag.
Het rijper worden vraagt eigenlijk helemaal niets, dan alleen te volgen mijn eigen besef, in dit weelderig ontvouwen en mij veel meer zegt,dan te moeten onthouden in wat ik altijd weer vergeet, in een ander moment van schrijven.En het mij verteld dat de belangrijkheid die ik altijd zal prijzen, mij omringd in mijn dagelijks ontvouwen, in de taal die ik bemin, vanuit het zuiver durven te zijn, waar ik steeds meer een waarde vind, om dat nog belangrijk te maken en door mijn schrijven en er  ervoor kies, om in het ontstaan mijn redelijkheid zal blijven zolang het echt ontstaat.Niet vanuit mijn brein,waar mijn hersens in liggen,maar vanuit te gaan zitten in het kijken wat er komt,daar geen regels voor zijn,maar in het ontstaan daar de kern ook ligt om het zo te kunnen gebruiken.
Ik ben rijper geworden in mijn schrijven,dat wil zeggen, dat ik merk, dat al het geconditioneerd ervaren,nu van mij weg is gevloeid, door al mijn schrijven en ik mij juist daarin zo rijper voel, in het erkennen van mijn vlijt,van de zegen die ik merk als ik aan het schrijven ben.
Wanneer ik kan voelen dat het zo is, dat mijn rijper zijn, klaar is om te beginnen in wat er kan ontstaan, in  de taal die mij zo eigen is geworden, in het sprekend effect, die kan treffen naar het leiden van mijn woorden die ik beschrijf, vanuit het rijper worden in mijn taal.