Champagne.

De angst om eigen taal te horen, hoe het zou zijn, om te klinken als een sprankelend glas champagne, die een rose kleur ook heeft,dat als je luisterd naar jezelf alle aandacht naar je toe kan trekken, die het nodig heeft, om te beseffen dat in de taal waar men voor vreest,daar de juistheid ligt in het ontvouwen, in het ontdekken, dat wanneer je spreekt, eindelijk door kan hebben, dat de angst op niets is gebaseerd en ongegrond,maar door het oordeel naar jezelf,door te blijven hangen in wat al is geweest.Dan alleen je eigen stem te durven horen,die je kan brengen naar het punt van ongenaaktbaar durven zijn en aan jezelf kan laten weten dat de taal die men gebruikt,zich mag gaan onderscheiden in alles wat je in boeken leest.Je eigen verhaal vertellen aan jezelf, je eigen woorden kan gebruiken, door te luisteren naar je stem,en dan in een onverwachts moment ineens kan gaan beseffen hoe het voor jou werkelijk werkt.Het is de klank die laat beseffen hoe men klinkt.Hoe de eigen taal van ondervinden je naar eigen oorsprong brengt.Maar op een of andere manier blijkt de angst om met jezelf te spreken, groter dan de oude wonden waar men vaak mee zit. Omdat wij zijn vergeten , hoe het voelt om met jezelf te mogen spreken.Om eigen taal te gaan ontdekken waarin het vrezen voor de angst door een verleden is neergelegd.Niemandsland zou ik het kunnen noemen,waar de waarde in mijn taal de uitkomst blijft,waar mijn zoete smaak van rose champagne, mij iedere dag omsluit en dit blijf vertellen vanuit de ervaring die het heeft,en er geen angst is te overwinnen ,maar door te luisteren naar mijzelf, alle oude conditioneringen  daarin heb weggelegd.Het verblijven in eigen taal vraagt niets anders dan te zien hoe het mogelijk is, om jezelf neer te zetten, dat alles kan ontstaan wanneer de aandacht naar jezelf blijft gericht,en daar geen meetlat ligt,geen behalen van een diploma, maar jouw taal kan ontvouwen, door te doen wat goed voelt of niet en er niets hoeft te kloppen in de zinnen die je zet,maar eigen waarde kan blijven voelen,in alles wat naar buiten komt,in alles wat je herkent in het ontvouwen naar jezelf.In de taal die werkelijk bij jou kan horen ,zodat dan de stroom op gang kan komen, en ga tikken zoals ik al even doe.
 Dan in  verbazing zou kunnen komen, dat via stem en schrijven jezelf dan ontmoet,waarin de angst om dit te willen, opgelost kan worden en ik niet meer hoef te vertellen hoe te doen.Maar blijkbaar is de angst groter dan zichzelf en kleiner als je het probeert en blijf dit vaker vertellen om de omslag te willen voelen, in alles wat ik heb verteld.In alles wat ik heb geleerd om dit te willen doorgeven aan de wereld om mij heen.Omdat ik weet uit eigen ervaren ,dat niets mij heeft geheeld dan alleen te schrijven naar mijzelf.In wat ik nu weet,in wat ik voel als ik mijzelf kan vertellen, er geen angst meer is te zien,maar in een trots is veranderd,in een grote koestering naar mijzelf, dat door het schrijven en spreken niets meer hoef te overwinnen in de oude stapeling die ik had.Vanuit een oude gewoonte, die open is geslagen en  vanzelf, vanuit mijn taal,mijzelf nu weet te dragen, in wat ik aan mijzelf vertel.En laat de glazen klinken, waar de champagne in rose gekleurd, mij dat fijne gevoel kan geven wanneer ik met mijzelf ook spreek.