Tastbaar zijn.

Het verplaatsen van een stoel is net zoiets, als een verlaten van een ruimte, wanneer het mij niets meer zegd. Ook voel, om een ieder aan te raken in de warmte die ik voel, wat over ruggen kan wrijven, totdat ik merk dat er dan een contact  ontstaat, en  kan ervaren dat het aanraken van de ander, een begin ook maakt, om te beseffen dat wij allemaal hetzelfde zijn, in het ontdekken dat een kleine aanraking heel prettig kan zijn.Zodat de aandacht die het geeft, zonder woorden iets kan breken, in de gewoonte die er altijd is, om elkander alleen maar aan te kijken en denkt te moeten praten over niets, dan een geluid die wij allemaal kunnen maken.Maar in de aanraking van een gesprek en even de arm mag raken, ontstaat er eigenlijk gelijk een kijken, met een lach en daar het wezenlijke in wat er kan ontstaan,het vertrouwelijke in een gesprek dan juist een andere wending kan geven.Het is de echte aandacht die ik geef en dat gaan mensen voelen, door met al mijn aandacht te kunnen luisteren wat ik bij mijzelf ook doe en mijn vorm  is geworden in het doorgeven, hoe het kan zijn, om echt aangeraakt te worden.
Het spreken met jezelf ligt nog verder dan ik had gedacht,en doe een andere poging om te laten zien, dat het op allerlei manieren kan, zoals mijn taal laat weten.Ik kan vertellen wat ik wil en schrijf zoals gewoon, in het besef dat niet alleen het lezen van mijn taal,maar te weten dat de beperkingen die er zijn, geen naam meer wil geven,maar door aangeraakt te worden, in het kijkend geheel er heel misschien het door kan dringen, dat de aanraking in de taal,misschien wel heel lijfelijk moet voelen.Door in gesprek met de ander, ik mijn hand op een schouder leg en dan kan ervaren, dat daarmee de opening kan worden gemaakt om in eigen taal te komen.Niet vanuit het lezen van mijn blog,dat wordt weer snel vergeten,maar in de handeling in wat ik vertel, daar iets in mee kan nemen, in het laten ontstaan, zoals mijn taal ,maar dan lijfelijk aanwezig durven zijn, in wat er kan gebeuren in het luisterend effect.Die mij echt doet beseffen dat daardoor mijn ervaren in het kijken naar de ander, zo mild is geworden, door het schrijven naar mijzelf.Door te weten in wie ik ben,en in staat zou kunnen zijn om veel te geven,dat niet alleen mijn taal belangrijk is,maar ook een andere manier om door te geven, mij beter past om de aanraking die ik voel, in mijn schrijven, ook kan delen, door een arm, zachtjes beet te pakken en kan bemerken dat daar de eerste blik van een verstandhouding ligt, om het verder uit te leggen.Dat in de mogelijk van schrijven en spreken, je vanzelf kan voelen, hoe het is om zo te kunnen leven zoals je zelf wilt.
Daar is geen hoog gebruik voor nodig, dan alleen te kunnen voelen in het spreken, dat jij het werkelijk zelf bent.Dan wordt het tastbaar en gelijk, zoals ik een arm aan kan raken,zo kan het spreken met jezelf dezelfde uitwerking hebben.....in het tastbaar maken en zijn met jezelf.