Raakvlak.

De vooruitblik van wat ik schrijf, met het herhaalde nieuws van twaalf op een rij en niemand nog te spreken zoals ik met mijzelf blijf doen . Voel hoe breder mijn lach, kan tonen, waarin de afleiding van bijna iedereen, zo constant aanwezig is en ook laat weten, dat iedereen over een ander praat en zo zichzelf kan vergeten.Dat wat er is beschreven, niet zomaar is gezet,maar vanuit mijn overtuiging in iedere letter die ik zet.Dat wanneer je luistert naar jezelf, het dan pas kan gaan ontvouwen,en dan de reis maakt die ik heb laten zien.
Niets is belangrijker dan wat men zelf  creëert,of als een toeschouwer te willen blijven in wat men heeft geleerd.Niets is belangrijker dan wat ik kan zien hoe mijn Taal in al haar facetten mij dan ook diend.
Maar er is genoeg geschreven hoe men dat zou kunnen doen en draai wat milder mijn eigen woorden naar mijzelf weer terug.
Ik trek wat verder in mijn Taal en laat gebeuren in mijn zijn, dat een verdere omschrijving zoals het komt, plat laat vallen op de grond, waar de beelden die ik had, ook kunnen verdwijnen..
Vandaag voelt het weer anders  en volg mijn eigen pad,waarin de twist van ijdelheid nu wordt vervangen, in het zwijgen naar de ander, waarin ik mijzelf kan blijven zien.
De raakvlakken die ik zocht zijn nu beschikbaar in de zinnen die ik zet,en laat mij overspoelen met de liefde, die ik de gloed wil noemen,die ondertussen mij gewend, geen reageren meer zou passen als ik zou zeggen wat eigenlijk niet meer bij mij past.Het raakvlak van een delen stuiterde voor mij uit en zie ook gebeuren dat de waarde die ik uit, alleen mij nog kan dienen in de Taal die ik gebruik.
Dit zijn de raakvlakken waar ik het over heb,in het ervaren dat het niet anders kan zijn, dan wat er in dit moment ontvouwd en iets kan zeggen in het vertellen en hoe ik alles nu beschouw.
Het zogenaamde terug trekken, wat niet bestaat, heeft alleen te maken hoe men met zichzelf weet om te gaan.Dat een uitgesproken geheel, waarin er geen raakvlakken meer zijn, dan alleen te weten, dat de stroom waarin ik zit, ook alles laat vergeten, waarin ik dacht te leven zoals het moest.Ik heb niets los gelaten, dan alleen mijzelf heb kunnen vergeven, dat eigenlijk alles anders was, als ik met mijzelf sprak.Waarin mijn waarheid anders bleek dan al het spirituele,dan al het gevroed in een verleden ,dan al het stil gaan zitten in een kramp, om dan te ontdekken, dat wanneer ik schrijf in het moment, veel meer doet beseffen dan wat ik nog niet eerder had gekend.
Het enigste raakvlak die ik heb, zijn mijn eigen woorden,is de klank die ik gebruik om mijzelf te blijven horen,en kom dan soms terrecht in een verstilling van een wijsheid en alleen mijzelf kan vertellen hoe dat zich ontvouwd.Het raakvlak, ben ik uiteindelijk zelf, in het vertellen zoals ik dat heel lang doe,waar mijn stroom van bevinden niets te maken heeft met een ander, dan alleen mijn eigen raakvlak te blijven zien.