Onvoorspelbaar.

Het heeft geen haast en laat  de verfijning die op mijn wacht heel langzaam stromen, zoals het raken van een bloem, waarin ik kan verdrinken,waarin mijn hand heel zachtjes naar het steeltje glijd en mij daarin kan verbinden en blijf kijken hoe het is om mijn eigen gloed te zien.Ik ben neergestreken in mijn eigen Taal,waar mijn woorden mij ontvangen,waar de schoonheid mij omringd, die zonder een reageren mij laat ontspannen.De verfijning in wat ik kan ervaren uit zich in dit moment en laaf mij aan mijn Taal, die niets anders wil dan te ervaren hoe de stilte in een verfijning kan vervallen.Waarin ik mijzelf als zonderling kan voelen.Waarin het blad wat blanco blijkt te zijn,nu pas is gaan vallen.Het is de stilte die mij ziet en laat gebeuren hoe het licht in wat ik zie, ook zo kan vormen, dat mijn Taal die ik gebruik, de norm ook krijgt van een doorleeft gebeuren.Mijn Taal die nooit zwijgt, maar wel iets laat zien,waarin de verfijning die het krijgt, terug komt in mijn eigen kleuren.Er is geen ander beschrijven dan wat ontstaat, waarin het laten komen zo onvoorspelbaar ook kan zijn,  wat er in een verfijnig kan gebeuren.Ik doe een stap opzij en kijk wat naar de zinnen en bemerk hoe langzamer ik spreek, het dan ook kan gebeuren,dat mijn stilte mij verwend en de vinger kan leggen op de plekken, die altijd mijn aandacht krijgen in het schrijven naar mijzelf.Mijn verfijning gaat een stapje verder en kijkt ook niet meer om,dan alleen te kunnen verdwijnen naar weer een nieuw begin.Ik fluister wat zachte dingen,waarin mijn stem zo anders klinkt,zo relaxed, vanuit een ontspanning omdat de drive van ondervinden nu een hele andere uitwerking heeft.Het is steeds een thuis komen bij mijzelf,waarin de verfijning van mijn zijn, alleen maar vraagt om stil te zitten en daar ook in verblijf.