Klank is mijn Taal.

Met zachte hand, vouw ik de klank die ik bezit heel open en gericht,en zie tot mijn eigen weten, dat de klank die ik heb, mij kan leiden naar mijn wijsheid terwijl ik spreek.Die mij doet handelen in wat ik hoor, terwijl de toon die ik zet, wat langzamer kan worden in de aandacht die het heeft.In de verruiming van mijn spreken en niet onzeker hoef te zijn in wat ik zeg,als ik maar blijf luisteren in de klank die ik bezit.Mijn klank vibreert zoveel als mogelijk door elke vezel heen.Mijn klank houd mij in de waarheid die ik voel,in de Taal die via mijn klank heeft kunnen ontvouwen,waarin de stem die ik dan hoor zo liefdevol kan verschijnen terwijl ik spreek.
Het is mijn klank die  laat weten hoe mijn Taal naar voren komt, vanuit mijn rust mijn klank kan laten weten waarin mijn kalmte ontstond, door te luisteren naar mijn eigen stem.Als ik werkelijk durf te luisteren in wat ik zeg,dan opend zich een wijsheid die zich verbind en als een volwassen eigenheid mij ook vind, in de klank van mijn Taal, in het overgestoken geheel waar alleen mijn verbreding kan ontstaan en zo de neiging heeft om meer te willen weten waarom iets werkt en vele andere ondernemingen daarin zijn verdwenen.Zoals het altijd horen zeggen dat er een comfortzone is,maar uiteindelijk nooit aan mijzelf heb kunnen zeggen wat dat werkelijk zou kunnen zijn.Mijn zone waarin ik zit heeft met mijn klank te maken ,heeft te maken hoe ik klink, wanneer ik mijn belichaamde taal niet meer zou kunnen horen en ben vergeten  om te luisteren naar mijn eigen stem.Maar inmiddels ben gaan begrijpen dat via mijn klank vanuit het resoneren mij het geluk ook geeft, om te blijven luisteren.Om te blijven schrijven in wat er komt, zodat als ik het teruglees zich dan pas kan beklijven in wat ik heb geschreven naar mij zelf.
Er zijn geen gelijke in de Taal die ik beschrijf,er is alleen maar mijn eigen klank die ik gebruik en laat weten dat de omhaal naar dit moment is vast te leggen terwijl ik schrijf.Terwijl mijn klank kan laten weten hoe ik het gebruik,hoe de moeite die ik neem zo vanzelf als golfjes mij overspoelen en de tijd vergeet in het beleven van eigen klank en voor mij het mooiste instrument is  geworden en kan zijn als ik durf te luisteren naar mijn eigen stem.Soms kan ik het horen terwijl ik spreek, hoe de woorden die ik schrijf, niet meer belangrijk zijn dan alleen te ervaren wat de klank met mij kan doen.Zoals een rivier ook kan blijven stromen en mij daarin bevind, in het luisteren van eigen klank.En heel even begin ik zachtjes te fluisteren, om te horen wat ik werkelijk zeg,en dan kan duiden hoe het voed,hoe mijn liefde naar mijn Taal en klank haar weg ook vind, in de zone waarin ik zit en als een volleerd gegeven, ik nu op een wolkje zit, die verder drijft dan mijn klank heeft aangegeven.