Beminde .

De straf die ik heb moeten ondergaan om willens en wetens mijn eigen gang te gaan ,niet bang zijn om iets te verliezen,wat ik eerder voelde vanuit het straffen in het bestaan. Van het ondervinden hoe mensen kunnen reageren als ik kan zeggen, dat ik mij gelukkig voel, in al wat ik heb ontdekt in het luisteren naar mijzelf.In het beschrijven op mijn blog,in het lachen om mijzelf en weet nu ook, hoe mijn gelukkig worden is gezet in de aandacht die ik naar mijzelf kan brengen, in de rangorde die het heeft,in het blijven ontvouwen waarin de angst voor geluk nu is verdwenen, omdat er geen straffen meer in zijn.Ik heb geleden door de opmerkingen die men gaf,ik ben gaan zwijgen naar de ander,maar inmiddels mijzelf nu op de voorgrond zet, met mijn vermogen om de aandacht die het vraagt te gaan koesteren, waarin de angst om iets te verliezen voor mij niet meer bestaat .Omdat de Taal die ik gebruik mij mee kan nemen in het uiten naar mijzelf en er geen reden hoef te zijn in het vertellen ,dat er altijd een schrijven zich ontvouwd, in het moment dat steeds weer nieuwer lijkt en ik zelf mijn woorden weet te kiezen. Vanuit het recht dat het straffen nu is omgelegd naar mijn eigen  schoonheid in mijn  eigen Taal. Die ongewis niets verbergt,maar laat weten hoe het kan werken, dat het straffen zich om kan zetten in het bang zijn om het geluk te verliezen ,om niet te durven spreken met jezelf,om jezelf geen kans te geven dat er een eigen Taal bestaat.
Het zit in de kleine dingen die ongemerkt iets overneemt ,waarin de afwijzing van de ander zich door kan vreten in iedere laag van zelf destructie ,van een oud gegeven dat in feite niemand jou nog zou kunnen kwetsen ,wanneer je naar jezelf schrijft.In het schrijven naar mijzelf is alles zo duidelijk geworden en zie ik mijn eigen waarheid als de bron van mijn leven.Als de kracht waarin ik meer vertoef dan de straf die ik toen voelde ,maar nu weg is geschreven naar alleen mijzelf.Heel vaak ben ik weggezet als overbodig lastig kind en werd gestraft vanuit een niveau ,waar niemand mij nog vond.Waar ik moest ondervinden in al die tehuizen waarin ik zat, heb moeten wennen aan de onthechting die toen kwam.En het voelde als een straf om er niet te mogen zijn zoals ik graag had gewild.Maar de deken die toen werd gebruikt, ik nu heb leren koesteren en ik nu begrijp dat de straffen die ik kreeg ,eigenlijk met de ander had te maken en achteraf ik de spiegel bleek, van wat de ander was overkomen.
En weet wat straffen met een mens kan doen,maar door te blijven schrijven en te luisteren naar wie ik ben, heb ik alles kunnen overstijgen zonder dat ik mijzelf nog straf.En ben zo blij met dit gegeven, dat het schrijven naar mijzelf, zo heeft geholpen om zo gelukkig te kunnen zijn.Om mijzelf niet meer te hoeven straffen, zoals ik het vroeger had beleeft,maar in dit moment te kunnen zijn en mijn eigen Taal laat schitteren over alles heen, zodat mijn schoonheid in mijn schrijven, het straffen laat verdwijnen in de Taal die ik bemin.