Jezelf zijn.

Te kunnen beseffen dat mijn eigen ontvouwen in een geruststelling staat .In het bekennen dat ik nu zeker weet, dat door mijn delen in wat ik schrijf, even mag wennen,dat het mij zo heeft bevrijd van alles wat ik dacht te wezen. Kom in al het recht wat ik mijn hele leven al heb gevoelt,in de zuiverheid van creëren,en mijzelf die toestemming geef, om dit alles te mogen voelen.Maar in het gebruik aan een ieder kan laten weten,dat wat ik ervaar,het juist mag laten zien en niet als een verlamd kind toe hoeft te kijken,maar te weten dat wat ik oppak bij de ander,bij de ander kan laten, door erover te spreken,in de ervaring die ik dan voel.Ik heb niet meer de behoefte om mij terug te trekken, wat ik ervaar en niet bij een ander neer kan leggen,maar erover te spreken zoals het komt, vanuit een liefdevolle energie die een ander kan laten bewegen naar zichzelf, en ik niet de katalysator hoeft te zijn, in wat ik laat weten in het moment dat ik iets anders ervaar dan wat men zegt.
De compleetheid van mijn delen vraagt mijn eigen weg, en vind het heerlijk om te weten dat ondanks de vele tranen,ik nu zeg, dat de schoonheid die het geeft,mij heeft gevormd in het delen, wat zomaar komt,wat zomaar zegt om eens goed te gaan kijken in wat ik vertel aan mijzelf. Ook laat blijken dat de tranen waar ik over vertel mij heeft geholpen om te kunnen ervaren in wie ik ben. Er geen gevoelig plaatje op wil plakken ,maar te weten wie ik ben.Het is mijn zuiverheid van leven in het ontstaan van dit moment.Dat in feite mijn hele leven al daardoor was bepaald, nu dat punt heb bereikt om aan mijzelf te durven te vertellen,dat de schoonheid die ik voel,in het kunnen huilen,in het laten ontstaan ,wat het hart uiteindelijk niet meer kan dragen en dat in de tranen kan laten gaan.
Het heeft mij altijd verwonderd hoe het kan zijn, dat de weerga van het menselijk durven zijn,zo ligt besloten in ieders hart,in het vermogen, om dat wat het wil laten zien,zo eenvoudig zou mogen ontvouwen en daar mijn eigen gave ligt. het zo fijn  vindt, om dat aan mijzelf te vertellen.Te vertellen dat ik altijd zo ben geweest,altijd in een hoekje heb zitten huilen,maar in het omgekeerde van wat ik dacht te zijn ,heeft het mij in de juiste ervaring kunnen zetten,in de ervaring van mijzelf,en mij altijd ervoor schaamde,omdat ik niet de juiste reactie kreeg om te mogen huilen.
Maar door te schrijven naar mijzelf en te ervaren, dat als ik huil, alleen mijzelf nog nodig heb, om mijzelf te kunnen troosten,om te luisteren naar mijn eigen stem en taal,om te schrijven hoe het voelt, dat mijn eigen ontwaren, mij zover heeft gebracht, om dit aan mijzelf te kunnen geven.In het menselijk zijn die het heeft,die vanuit het spreken met mijzelf , mijn eigen waarheid is gevonden, in het kunnen schrijven, in wat er kan ontstaan, als ik naar mijzelf blijf luisteren,in het menselijk ontstaan van zijn.