Sluimeringen.

Het is de sluimering die laat zien, hoe het dunne laagje die tevoorschijn komt, als in een blad van goud kan veranderen, wat ik inmiddels in mijn handen hou,om te kunnen zien, dat in mijn vertellen de zuivering ook heeft, om te blijven ervaren,dat wat ik aan mijzelf ook geef, zou kunnen bewaren in de focus van mijn zijn.Maar liever blijf delen,omdat ik weet hoe belangrijk het kan zijn, om te kunnen lezen dat ik niet de enigste ben,maar alleen laat weten,wat ik vertel in het moment van beschrijven.
Het witte laagje wat ik buiten zie, trek ik over mijn schouder en laat vanuit mijn rust,de witte stilte vallen,naar een plek met de voldoening die het krijgt, als ik kan voelen dat er in mijn lijf iets anders plaats kan vinden, waar ik eerst geen erg in had,maar door het ondervinden ,mijn lijf zo iets anders vraagt, dan wat ik heb kunnen laten zien.Het is het vertrouwen die ook vraagt om mij niet te vergapen naar wat andere doen.Maar weet te staan waar ik in jaren aan heb gewerkt en dit alles nu in mijn taal is omgezet.Terwijl diep van binnen ik iets anders merk, in het beschrijven zoals het komt,maar door de wisseling in een ontmoeting ik eindelijk wil gaan luisteren naar mijn eigen kwaliteit.Die zonder meer haar hoogte heeft bereikt en vanuit de diepte weer samen is gekomen, zoals ik het beschrijf.Zoals mijn diepe bewondering naar mijzelf,voor wat er is om te kunnen onderzoeken en de plaats inneemt van een intelligentie,die niets te maken heeft met wat lezen van wat boeken,maar te durven zien en te voelen hoe de kracht  plaats kan maken in het durven zijn,in wat ik werkelijk heb te vertellen.