Goedemorgen.

Goedemorgen,wat fijn om aan mijzelf te kunnen vertellen dat de dag aan mij is besteedt.Aan de perfecte tijd die voor mij ligt,in het kunnen ontvouwen, waar de heimwee is omgeslagen naar mijn eigen domein.Waar de verzameling in mijn schrijven zal blijven ontstaan, ik aan mijzelf weet uit te leggen dat in het schrijven, alle recht van spreken niet onder stoelen of banken ligt,maar recht voor mij in het zicht,dat de bijzonderheid in mijn ontvouwen zich wel eens richt in het behouden van wie ik ben, en gerichter ben gaan schrijven naar mijzelf.Een goedemorgen te kunnen zeggen,en niet vergeet om mijzelf ook aan te kijken,niet alleen in wat ik lees,maar te laten beklijven in wat ik hardop tegen mijzelf steeds zeg.Zoals wat lieve dingen en mijzelf ook prijs in het weelderig ontvouwen,in de stemming waarin ik ben,in het onderhoudend gesprek,waar  alleen ik mijzelf kan vertellen hoe het met mij gaat.
Goedemorgen, wat een mooi begin om te kunnen voelen dat niettemin in een soort verlengen, mijn dag besteed aan mijn schrijvend ontvangen,in alles wat ik lees, zo in het moment kan zijn en daar geen tijd is aan verbonden.Daar de voeding ligt die ik kan ontvangen en tegen mijzelf ook zeg:Wat fijn dat het er allemaal mag zijn,zo onvolmaakt en toch precies kan schrijven zoals ik het komt. Precies de omvang treft in het eigen verblijven en ik mijn wintermuts opzet, om geen kou te lijden,om de warmte te vangen die ik voel en niets vanzelf zal blijven als ik vertel in de aandacht van mijn schrijven, dat het gladgestreken verblijven in een goedemorgen zet.Waarin  mijn nachten wat vaker wakker ligt, omdat ik de slaap niet kan vatten.Zonder te weten hoe het komt en niet iets specifiek laat blijken ,maar dat na mijn schrijven in de avond,mij zoveel energie kan geven, daar zo helder van wordt, waarin mijn melatonine verdwijnt  in de late uurtjes, waar vaak de ochtend weer verschijnt en dan eindelijk in slaap val tot een uur of negen.
Goedemorgen,het maakt ook niets meer uit aan welke tijd ik ben gebonden,omdat de tijd die ik ervoor neem, niets meer zegt en rekening moet gaan houden wat eigenlijk helemaal niet meer bij mij past.Het enigste wat ik nog kan zeggen is te blijven luisteren om te weten dat ik niet hoeft te overleven,maar in staat kan zijn om mij over te geven zoals het mag zijn.Zoals in dit moment.Zoals een onderbroken gesprek met mijn dierbare vriend, waarin wij kunnen vertellen in het ontstaan, kunnen lachen om onszelf,elkaar nog eens de wens kan vertellen, in een dankbaarheid die ik kan voelen ,in het overlaat vermogen, dat het verstaan wat wij ons eigen hebben gemaakt,zo door kan vloeien in de belichaamde taal.Die mij altijd iets anders laat zeggen, dan ik vooraf had kunnen doen,dan alleen nog even goeie avond te  zeggen, en het morgen weer anders kan doen.