Melancholie.

Klaarblijkelijk  vraagt de melancholie, die ik ervaar, in eigenheid te blijven,zodat mijn ontvouwen de doorgang geeft, in het behouden van mijn taal, die ongezien een andere koers nu vaart, in wat het betekend om te weten, dat hier mijn oorsprong ligt en mij kan wentelen in het eenvoudig kunnen zijn.In de bekommering van ervaren,dat wat ik schrijf, niets anders is, dan te voelen welk een energie mij kan verblijden.Waarin mijn lach in kalmte ontstaat,waarin mijn wandeling wat verder gaat, dan de oude paden.Waar ieder stap die ik heb gezet wel overwogen is bekeken,maar nu merk, dat in het licht van mijn bestaan, de ommezwaai kan voelen, niets meer aantrek hoe het kan zijn om een ander daarin te willen ontmoeten.Het is in wie ik ben, en kan koesteren,hoe mijn taal inmiddels mij wel kent,maar bezig ben in de ijver die ik heb, om te zetten naar gelang mijn zinnen blijven komen. Waarin de energie tot mij komt en niets kan dwingen, dan het ervaren in mijn klank,daar is ontstaan.Waar geen regels zijn verbonden, dan alleen het ontstaan van dit moment,  mij daar in wil houden.Het is een staat van zijn, waar mijn verblijf zich wilt houden.De vrijheidslaan van overtuigen, is weg  gespoeld in het delen en ik de slag van ontvouwen in mijn vorm ook zet,wat mij meer kan schelen en  niet vanuit mijn duiden schrijf,maar gewoon blijf schrijven zoals het komt.De openbaring die ik zocht,ligt nu in een ver verleden en richt mij in wat er komt, in het delen van het verstaan.Dat ieder poging die ik heb gewaagd, weer opgelost verder drijft, zoals de meren kunnen bevriezen,dan  mijn schaatsen aantrek, om over het water te kunnen lopen,geen enkele kikker of vis nog zie, dan alleen het geluid van mijn schaatsen.Wonderlijk hoe dit kan ontstaan, in mijn vertellen en ik ook voel hoe heerlijk het is om zo naar mijzelf te kunnen schrijven.Alsof ik eindelijk ben gaan zien dat mijn ontvouwen hechter is geworden, in het laten zien, dat er geen tijd aan is gebonden, dan alleen te verblijven in wat ik kan, in mijn ontvouwen, waar geen grenzen meer in zijn, dan alleen het ontstaan in mijn schrijven.Meer is er niet te doen, dan naar een kant uitkijken, waar ik mij goed in voel, in al wat zich wil ontvouwen,waar mijn volledigheid aan mij laat zien, hoe de verhoudingen die ik dacht te hebben ,vrijelijk in een stroom, weet te vullen, zoals het kan zijn, zonder enig verdoezelen in eigen waarheid naar voren komt.