Mijn reis.

Heel langzaam en overwogen tel ik mijn winst in mijn vermogen, van mijn schrijven, waar de lagen die zich hadden neergelegd, als mos op wat stenen,ook voel, dat mijn ingehouden verfijning, wat ik kan voelen,terwijl ik schrijf en daar mijn aandacht in verschijnt, om te gaan vertellen dat mijn tijd van schrijven een hand uitreikt,naar het opnieuw beginnen in wat het lijkt, om te gaan bezinnen en ik vanuit mijn stilte schrijf, in het beminnen van mijn zijn.Waar het ontvouwen voor mij nu anders voelt, dan ik dagelijks kon ervaren, en zomaar mijn handen volg in het typen zoals het komt,in het verblijven van mijn eigen taal en daar mijn rust in heb gevonden.Zelfs kan ervaren dat het niets meer uitmaakt in wat ik schrijf, dan alleen te ontvouwen zoals een boek open kan slaan,in het geruis van wat zachte geluiden er geen tijd meer bestaat,maar in dit moment van verblijven iets kan ontstaan waar ik achteraf naar kan kijken.
Het dwarrelen van wat pluisjes die gaan dalen in mijn tijd en daarin mijn eigen schrijven bij mij blijft, zonder echt te voelen, of het nog wel beklijft,of er nog een betekenis aan kan geven,zoals ik vaker heb geschreven en mij niet meer richt, naar wat ik veel te lang heb gevoeld, in het overtuigen naar de ander,terwijl het voor mijzelf was bedoeld.Het blijft een gegeven dat wat ik schrijf, zo verfijnd kan worden, dat er waarschijnlijk nog weinig overblijft in de aandacht die ik gaf, in de overgave van eigen taal en het nog meer naar mijzelf wil trekken,zodat het verstaanbaar maken, niet die aandacht vraagt,om steeds maar weer in een overtuiging te gaan staan,van een weten dat wat ik doe, eigenlijk alleen voor mij is bestemd.
Als heel natuurlijk voelt mijn huid, als  fluweel in zachte term is neergezet, dat er nog weinig overblijft om te willen duiden, in mijn beschrijven van bevinden,hoe de samensmelting met mijzelf niet meer is uit te leggen, dan alleen te kunnen delen zoals het komt.
Het vereenvoudigde wat terstond nu is benaderd in een vroege ochtend,waar de stilte die ik wens, veelomvattend iets kan eisen,maar dat  ook weet, dat ik het zelf ben in mijn reis van delen.
In mijn reis van delen sla ik wat woorden om,en laat de winter komen. Mij verheug in de komend tijd, waarin ik blijf schrijven,maar ook weet  dat de verfijning die ik voel, iets zegt om te blijven delen.Een betekenis kan zijn , dan alleen te kunnen schrijven wat het met mij doet.Daar geen aandacht meer naar hoeft, omdat ik weet wat er kan gebeuren als ik mij overgeef aan al mijn schrijven.
Het is de reis die ik maak,een gegeven, dat mijn reis die ik maak steeds in dunnere lijn kan worden weergegeven, in de verfijning die het geeft, in wat het kan vertellen, hoe ik mijn eigen taal ervaar en niemand meer kan vertellen, hoe de smaak van ervaren kan zijn, in het openenen naar mijzelf.In de reis die ik maak in al mijn schrijven,en zal blijven ervaren,dat de stroom die het mij geeft een prachtige energie weet te ontvouwen.