Natuurlijke Stap.

Het is zo anders geworden in de tijd die ik nu neem, om goed te beseffen, dat ik alleen zoveel wil schrijven, in het moment waar in ik zit.Heel zachtjes wil bewegen naar mijzelf, ook de kans blijf pakken in wat ik vertel,in de ruimte die weer komt,die mij laat verkennen in de wereld van mijzelf en hoor mijn eigen stem nu spreken.Zo fijn het is om mijn eigen naam te noemen, om te voelen in het laten zien,dat mijn  aanvoelen van de ander in mijzelf nu wordt gezien.Ik ben zo blij dat mijn rust die ik heb gevonden, mag gaan zettelen in mijn lijf.Het is zo bijzonder als ik kijk hoe het is gelopen, in de afgelopen tijd en het mij verwonderd in het kunnen zijn,dat in mijn ontvouwen er altijd iets bevrijd,altijd een dekseltje kan openen waar de voeding die het geeft, zich weer kan vullen.Alsof er niets is gebeurd, weer in een nieuwe houding kan gaan zitten,een slokje van mijn water neem, om heel rustig te kunnen vertellen in wat ik aan mijzelf steeds geef.
Ik voel een vreedzaam gebeuren, iets wat ik wel ken, in het besluit wat er kan gebeuren, als je niet jezelf meer kent.Dan vliegen de meningen van andere recht  in je hart,maar als ik mijzelf beter wil blijven kennen en er over schrijf,dan in duidelijkheid kan zetten hoe het werkelijk voelt, om  mijn eigen stem te herkennen, hoe ik kan ervaren, om zo te kunnen zijn.Ik heb het mij toegeëigend in wat het kost, om te willen schrijven zoals het komt.Het is mijn radar geworden in hoe het voelt, om zonder naar buiten te kijken, mijzelf dan vult.
Het is de ontspanning die mij raakt,die mij laat weten,dat in het ontstaan geen enkele reden nog kan zijn om dat te laten liggen.
Het wordt wat stiller om mij heen, vergat heel even hoe de hand die ik reik, naar binnen heb getrokken, waarin ik alleen, nog overblijf,waar de verfijning die ik voel zou willen beschrijven, zoals een mooi ontvouwen ook kan zijn.Ik ben geland in mijzelf, waar de vonken van een verleden zijn weggespoeld en ik overeind kan blijven in het verbreden van mijn taal.Dat het vermogen die ik zocht nu voor handen ligt, waarin de schoonheid om te blijven delen, mij zoveel zegt en mij kan vormen naar weer een volgende natuurlijke stap.