Ritselen van elk blad.

Het durven zijn net zoiets kan worden,waarin mijn taal verschijnt,als een beeld  zich weet te vormen,waarschijnlijk wat deuren dicht kan gooien, daar waar ik ben geweest in het kenbaar maken, nog altijd kan ervaren dat elke laag in het bijzonder in een stilte weet te ontvangen.
Het overwelmen mij steeds meer zegt dat wat heb ondervonden in de kruistocht die ik heb gemaakt, mijn schouders op kan halen.Mijn kracht in glinsterstukjes naar voren komt en soms kan persen naar het geluk, die verder reikt en mij het gezicht weet te geven waar ik om vroeg. Wat in elk verlangen haar schoonheid geeft en rondom het gehele gebeuren,iets anders bleek te zijn, dan te vertoefen in het welzijn van mijn delen.Soms kan het schuren hoe het zou kunnen zijn als ik een boom zou kunnen worden met een dikke stam,waar mijn takken naar beneden kunnen buigen en iedere vogel een welkom zou kunnen voelen en hun nesten op mijn takken laat hangen en ieder blad die ik krijg zo trots als een moeder, het weet te verwelkomen en zich zou kunnen spreiden over elk pad die onder mijn ligt.Mijn wortels laat groeien en alles op kan zuigen wat ik nodig heb.Zelfs een harde wind mijn takken laat vieren en dan kan zien hoe krachtig ik ben geworden.Hoe ik de zon een schaduw zou kunnen geven en de wind kan laten zien, dat mijn wortels mij het fundament hebben gegeven om te blijven groeien in wat ik beheers.Iedereen tegen mijn stam aan kan leunen en dan kan ervaren hoe mij sappen heen en weer bewegen en daar in feite niets voor hoeft te doen.Iedere herfst weer naar binnen kan keren en al het blad wat ik los heb moeten laten liefdevoller kan kijken wat is geweest.Het welkom die ik blijf omarmen, straks in mijn kale takken kan laten zien, dat als iets moet ontkiemen meer tijd nodig heeft om te zien, dat het naar binnen keren de nieuwe vruchten weer zoekt en stiller kan zijn dan het ritselen van elk blad.
Anna.💚.