Met pijl en boog .

In elke verbijstering mijn slag om de arm is uitgelopen in het herhalen van een ruimte. Die gepolijst blijkt te zijn in het opnieuw ontvouwen. Waar elke wortel die is gegroeid boven het maaiveld is uitgekomen. Staat te wapperen in de zon en bijna  is versleten door de harde wind en er uiteindelijk grote gaten in zijn gekomen. In elke lach die ik kan zien mijn tanden als witte monsters naar voren blinken ,mijn mond in elke vorm  kan doen lijken, dat in het spreken met mijzelf zo dichtbij mijzelf is komen te staan. Alleen mijn taal is overgebleven in het gevleugeld kunnen zijn en kunnen groeien naar mijn eigen kracht waar mijn waarde is gaan liggen . De intensie die ik heb in het behouden van mijn schrijven. Als in een meedogenloos fragment altijd weer naar voren wordt geschoven. Als een pijl en boog kan blijven  richten, net zolang totdat ik midden in de roos kan komen te trillen..
In het natrillen van de pijl niets kan zeggen, dat zolang mijn taal ontstaat ik zal blijven schrijven.
In elk moment nu kan voelen dat het richten naar een ander, allang in een verwijdering kan voelen.. Al veel langer heb gevoeld dat ik de enigste zal blijven in het beschrijven zoals ik doe. Trots kan wezen in elke overwinning die ik via mijn schrijven heb laten zien.
De overwinning die ik blijf volgen, zoals een kudde eruit zou kunnen zien. Zoals een pad kan blijven lopen en heel misschien iets door is gedrongen waarin mijn belichaamde taal in elke vorm naar buiten is gekomen en niets heeft ontzien. Niets heb laten liggen, maar belichaamd is geworden en van alle kanten is bekeken en gescand. Wat het zou kunnen wezen om vol trots te kunnen zeggen, dat wat ik heb beschreven, alleen kon ontstaan in de gewilligheid die het heeft gekregen, door de klank van mijn eigen geluid. Elke deur een handvat heb mee gekregen en alle ramen raam open zijn gezet. Zodat de wind als ventilator heeft kunnen dienen in het beschrijven van mijn eigen werk in eigen taal is beschreven.
Nergens nog een punt van zou willen maken, nergens nog een echte mening over hebt, dan alleen te weten dat als ik schrijf, iets aanraak in mijzelf, iets kan voelen wat ik nog niet thuis kan brengen. Maar zeker weet dat in elk ontvouwen wat ik heb gedaan geen keurslijf meer kan hebben, dan alleen mee te gaan hoe het blijft voelen in mijn belichaamde taal.
Het uitzonderlijke wat het krijgt alleen heeft te maken hoe ik mij naar mijzelf  blijf openstellen. Hoe mijn wereld steeds meer is gaan lijken op een veld  met bloemen en ik iedere dag kan kiezen welke geur ik heb verspreid . Vaak naar buiten heb gekeken in de rust die het mij gaf, door het effect die ik kon voelen en stap voor stap steeds weer opnieuw heb kunnen ervaren hoe belangrijk het is gebleven, dat wat ik vertel de hele wereld mag weten hoe mijn hart verbonden blijft in mijn belichaamde taal.
Het blijven duiden in de compassie die ik heb, meer laat zien hoe eenvoudig ik had willen blijven. Hoe sensitief ik kan zijn. Maar het belangrijkste wat er is overgebleven is het beschrijven van elk moment en mij neer kan leggen, wat het kan zijn. Maar alleen te laten zien hoe gericht ik mijn pijl en boog blijft houden in het zicht  die ik heb, om te blijven ontvouwen om te blijven zien, dat in al mijn delen, ook kan blijven ervaren en altijd kan blijven voelen dat het gericht zal blijven in de ontmoetingsplek waar ik uit schrijf.
Anna.💚.