Netvlies.

De tsunami in elk golf verder is uit gelopen dan ik had voorzien. Merkwaardig genoeg zich heeft uitgestrooid over elk land die het kon horen  en hebben kunnen zien, dat er andere tijd is aan het komen.  Waar mijn dagelijks beschrijven in tweeën valt. En in het begeven van misschien een nieuwe blog een nieuwe naam zal geven wat misschien wel meer zou kunnen passen in het besef, dat in het schrijven naar mijzelf is gaan veranderen hoe ik nu alles beleef.
De volkomenheid van mijn delen is zo geheeld, als een mededeling zou kunnen klinken waarin elk besluit is gekomen. Omdat ik voel hoe vreemd het ook mag klinken en welk effect het zou kunnen krijgen als ik mij laat gaan in een ander ritme, in een ander verstaan in een ander delen hoe mijn schrijven voort zal bestaan....
In al het ervaren wat ik heb gedaan als een lusje zou kunnen beschouwen als een handvat voor mijzelf. Dat in al het vertrouwen wat het mij heeft gegeven nu klaar ben voor iets nieuws.
Mijn vertellen hetzelfde zou kunnen blijven en door de vrijheid die ik kan voelen geen enkele rekening kan houden wat een ander leest. Doorgewinterd in het begeven van mijn taal, niets anders is geweest om mijzelf te willen leren kennen. Om mijzelf iets terug te geven wat ik was verloren en veel te veel naar andere had gekeken en mij daarachter heb willen verschuilen, maar dit niet meer hoeft.
In alles wat ik heb opengebroken en heb neergelegd zoals het kwam, zoals het zich ontvouwde en vaak mijzelf daarin tegen kwam. Vaak in een verwondering bleef staan waarin mijn wereld openging en dat zal blijven doen. Waarschijnlijk in mijn eigen stijl in mijn eigen gewoonte die ik heb, te laten zegenvieren, op het netvlies van ontdekken dat er eigenlijk nog zoveel te vertellen valt...
Anna.💚.