Wat er nog niet is.

Lieve Anna, soms zijn er momenten dat elke mogelijkheid  die ik heb gekregen, zo onbezonnen en naïef zo kinderlijk blij ben gebleven om te delen wat ik wil. Mijn gericht beleven nu zo anders voelt en van de zomer naar de herfst toe kan zweven.  Mijn uitgesproken taal iets wonderlijks blijft. Waar ik niet ben vergeten dat ik naar mijzelf schrijf en het toch aan iedereen laat weten. Misschien een soort dubbelheid dan krijgt,  in de verwarring die het kan geven. Mijn persoonlijk document is gaan veranderen  in het open durven zijn en in het wagen van zoveel woorden. Het gevoel kan hebben dat ik uitgesproken ben, dat wat ik wilde anders heeft uitgepakt, anders is gaan liggen, anders ben gaan kijken naar mijzelf en misschien niet meer nodig vindt om naar mijzelf te schrijven. Waarin mijn taal die ik ondervind nu zelf kan bepalen welke kant ik op had willen gaan en welk beschrijven voor mij nog zou kunnen lonen. Waarin ik een bekentenis heb willen geven aan een belichaamde taal vanuit het creëren van elk moment.
In het verder willen komen wat ik aan mijzelf vertel, een ander creëren voel en in een ander perspectief zou willen zetten. Geen enkel beleven er meer aan vast kan plakken, dan alleen te laten ontstaan wat er uit mijn handeling kan verschijnen. Die vanzelfsprekendheid ergens neer kan zetten waar iedereen kan zien hoe gedurfd mijn schrijven is geweest. Hoe open ik ben geweest,  hoe bijzonder het is om te voelen dat als ik schrijf in een trance weet te komen en niets heeft te maken hoe een ander dit leest. Maar mijn woorden vanzelf naar voren komen en elk deurtje wat open springt, altijd een welkom wist te voelen en dan ervaarde als ik naar mijzelf schreef.
Maar nu ben gaan beseffen dat de gave die ik heb, niets anders is dan te laten stromen wat er nog niet is. Elk duwtje die ik kreeg de wisselwerking is geworden naar mijzelf. Vaak in mijn ervaren dacht te zijn, maar als ik goed kan kijken wat ik beschrijf, beschikbaar zou kunnen zijn voor anderen. Terwijl ik dat niet voel en ook niets kan bepalen voor een ander,  maar dat ik wel weet, dat in het schrijven naar mijzelf toch heel iets anders is, als ik zou schrijven naar een ander. Eigenlijk heel open ben geweest, zoals een stroom waarin ik kan verkeren alleen mij heeft gevuld in het beheersen van mijn taal.
Iedere dag een besluit kan voelen om te willen stoppen, maar op een of andere manier mijn handen de vleugels steeds weer krijgen om te blijven typen, om te blijven staan in elk vertellen, om te zien dat er iets is veranderd en misschien de lieve Anna niet meer nodig heb om daar naar toe te schrijven. Terwijl ik haar wel laat staan en laat glinsteren in het licht waar zij in is gekomen. Waar haar gezicht op een bloem is gaan lijken, die staat te geuren voor iedere deur en zo blij kan wezen in het blijven delen. Dat haar kracht van blijven geven, naarmate de herfst binnen kan komen sluipen, zij met open armen alles laat zien wat er kan gebeuren als ik naar Anna schrijf....
Anna.💚.