Doorzichtig glas. 🍸.

 In het overlappen iets magisch krijgt. Iets wat ik niet kan pakken en enkel en alleen geen  middenweg is te vinden, geen vooruitzicht dan alleen mijn eigen bewijs blijf voeren. Dat in elk smelten van een steen alleen is gekomen in de wereld waarin ik leef. In alles wat ik aan zou kunnen raken mijn rug verteld om andere schoenen aan te trekken terwijl ik loop. Misschien op blote voeten mijn missie is volbracht en aan de aarde kan voelen hoe elke stap die is gezet, blootvoets kan ervaren en weggedreven ben van wat ik eigenlijk wilde vertellen.
Het buitengewone vanuit het sacrale die is gezet, steeds meer naar binnen kan keren. Waarin de stilte niet verstaat om nog meer uit te gaan leggen hoe het zit. De dubbelheid die het kan krijgen in het vorstelijk durven zijn en als kraters naar buiten kaatsen en er dan een stilte ontstaat. Het verwezenlijke waar ik wilde zijn, op mijn blote voeten wat grenzen voorbij zie trekken, dat de lange weg die ik heb bewandeld alleen ikzelf heb toegelaten waarin het kon.
Het zicht wat ik creëerde, heb ik gedaan om te zien of het mogelijk is om een andere ingang te vinden. Om aan mijzelf te laten zien nu blijkbaar waarschijnlijk iets  aan het loslaten ben. Het verhogen van mijn tempo in het ritme waarin ik zat, veel rustiger van aard is geworden en misschien wel moe ben geworden  in al mijn uiten wat ik heb gedaan. Mij deze stemming heeft gegeven om voortaan wat milder te gaan schrijven, waarin ik zie dat in mijn bewogen schrijven er niet toe kom dat  mijn stiller worden vooruit is gaan lopen in een ander zicht. Te laten zien en te horen hoe schoonheid zich ontvouwd kan ik alleen maar koesteren in het behouden van mijn taal.
De mildheid die ik nu kan voelen alleen maar vraagt om stil te zijn. 
Dat in mijn verdere vertellen mijn draai ga maken naar het noorderlicht, waar het verschijnen van wat kleuren mijn gezicht veranderd in een doorzichtig glas, waar ik geen masker op wil plakken en nies hoeft te doen in het vermaken naar mijzelf.
De moeheid mij overmeesterd in de galm die ik hoor om mij te gaan verplaatsen in mijn rust. Mij over te geven en niets meer hoeft en al mijn delen zich nu heeft verplaatst, naar een doorzichtig glas, in het heffen  van mijn woorden...
Anna. .💚.🙏.