Zonder masker.

Alle stapjes die zijn gezet in al mijn ondernemen, al wat ik dacht te moeten doen in een mooie rust is verschenen. In het beteren wat ik dacht te moeten leren nu opzij aan het schuiven ben. Naar de verwachting die het kon hebben mijn sluier heb afgedaan. Mijn verleden waar ik in feite geen afscheid van kon nemen en nu als een kenmerk van ervaren in mijn schrijven is blijven hangen en kan blijven zien dat in het nodig hebben zich terug laat zien in al mijn delen.
Het kwetsbaar durven zijn, zou zich kunnen keren wat ik nu beschrijf.
Geen enkel ander staren hoe het had kunnen zijn, breekt mij op in elk bewijzen wat ik deed, waarin zoveel schoonheid voorbij zie drijven en mij kan raken als ik nu weet hoe ik heb gevochten om te willen zijn die ik nu ben.  Mijn vrijheid te kunnen voelen en ontroert kan raken als ik kan zeggen dat ik iets achtergelaten heb.  Dat ik niet meer hoeft te vechten, in wat ik heb gedaan en geen voorbeeld meer hoeft zijn voor anderen. Dan alleen te laten zien aan mijzelf in elke verandering die ik dacht te hebben, zoveel rust en schoonheid is te zien. Mijn tranen van ontroering precies op het juiste moment mij omhelzen en mij nu kunnen laten zien dat er geen heftigheid   hoeft plaats te vinden, maar te durven voelen wat ik heb bereikt.  Wat ik heb laten zien op mijn blog en mijn zachtheid die ik voel heb meegenomen in mijn trots en hoe ik kan blijven kijken als ik afscheid neem van een oud gevoel. Dat doorzeeft was in mijn genen en wat ik niet heb kunnen zien in elk verdwijnen een nieuwe ruimte kan ontstaan. Niet altijd een nieuw begin hoeft te wezen maar gewoon te laten ontstaan wat er in dit moment gebeurd.
Het is mijn zachtheid die ik nu laat zien, in de waarheid naar mijzelf zo puur en zuiver naar voren wilt komen.  Waarin alle stapelingen die ik heb gemaakt als een zacht veertje naar buiten vliegt. Waarin het dwarrelen over mijn woorden iets is opengebroken wat ik nog niet kende, maar zou kunnen beklijven in alles wat ik nu beschrijf.
De gewenning naar mijzelf nu zo anders voelt en het heel vreemd is geworden om zonder masker te zijn. En mij als een lotus bloem zou kunnen voelen. Dat een herrijzen vanuit een modder, ook waar blijkt te zijn. Maar nu kan voelen in het rusten op een blad,  waarop ik schrijf, mee kan drijven naar elke kant waar ik wil zijn.
Mijn ontroering die ik voel in het verlaten van zoveel schijn, alleen in de ontmoeting met mijzelf zal blijven.
Elk plaatje die werd geplakt eraf heb willen halen om te zien dat mijn gevoeligheid mij heeft gered van alles wat overbodig bleek te zijn.
En wanneer ik mijn oude herinneringen van mijn schouders haal, dan pas kan ervaren hoe moedig ik ben geweest, hoe volhardend ik kan blijven en door mijn tranen heen geen vlucht meer hoeft te maken, maar te durven zien dat wat ik heb beschreven, mij in staat heeft gesteld om echt te weten  wie ik ben en wat er in mij leeft....
Anna.💚.