Creatief beeld.

In het versmelten vanuit het benaderen,alsof het lijkt dat het zomeren zachtjes voorbij is aan het glijden,alsof de dingen die ik schrijf overtollig zou kunnen lijken.Maar ook weet dat elk verduren waaruit ik schrijf, nooit zomaar uit mijn systeem zou kunnen verdwijnen.Nooit de bedoeling heeft gehad dat in al mijn delen wat ik heb gedaan iets naar binnen is gegleden. Zoals ik een appel zou eten,zoals ik kan wandelen met een brede lach.Mijn handen als vleugels weet te gebruiken en soms de afslag wil maken in elke toedracht die ik geef.Zondermeer mij altijd weet te vullen en als volwassen vrouw het kaas niet meer van mijn boterham laat eten,maar door te sluizen wat opnieuw naar voren komt.Het zijn mijn woorden die ik proef en laat het mij smaken in elk herkauwen de verbinding blijf voelen om te blijven staan zoals het is.
Niet te hoeven kiezen maar te blijven omarmen en te blijven zien dat iedere letter die ik typ als een beeld zou kunnen beschouwen en als kunstenaar van taal, altijd kan voelen dat iets nooit echt af kan zijn.
Soms wat stukken weg kan gooien,soms zo gevoelig zijn,soms zo diep wist te raken dat in het leven wat ik leid, heel breekbaar over zou kunnen komen.Maar ook weet dat het momenten zijn van stiller willen zijn.Daar mijn innerlijke kracht ook is gaan liggen.Wat ik aan mijzelf vertel, niet rozer is dan de blauwe lucht en in mijn zwijgen de zucht kan voelen waar geen enkel verleden de kans nog krijgt om mij daarin terug te halen.
Elk moment wanneer ik schrijf, elk onzinnig gesprekje,elke gewaarwording die ik heb, heeft alleen te maken hoe creatief ik kan zijn in het ontvouwen van elk beeld. Waarin ik juist toe kan staan, hoe minder mensen dit lezen ik juist de neiging heb om verder te gaan.Dan trek ik het naar mijzelf en haal de drive van willen delen heel zachtjes naar mij toe en  zonder enige verwachting, het mij eigenlijk niet zoveel kan schelen hoeveel mensen bereid zijn geweest om dit te lezen .Maar dan echt kan voelen dat het naar mijzelf is geweest...
Anna.💚.