Van links naar rechts.

Het verbale in een complex waar het gemiddelde  mij steeds meer zegt, dat in het waaien van de wind, in de stroom waar ik mij bevind zo snel als het kan zijn, in de houding die ik had, mij onverhoopt zo trouw zou kunnen blijven en mijn taal in een kafje pak om te  gaan bundelen.Dan zou het een boekje worden en zou gaan liggen glinsteren in elke winkel.Maar dat niet voel omdat te doen.
Mij er toe zet om te zien hoe dit alles gratis is gegeven.
Ben in gaan zien  in een totaliteit, wat ik heb gedeeld en ook kan zien in mijn statistieken, dat het veel minder wordt gepakt in al het lezen.De verwachting die ik had, in het prijzen van mijn woorden nu echt een andere kant opgaat en andere verhalen wil gaan schrijven.
Te beginnen op een pad die kan worden belopen.
Aan beide kanten met de rugzak op mijn rug waarmee ik loop met een tent in het midden.Het geloofwaardige wat het krijgt,het zinnebeeld van rechts, veel linker wijst dan op het lopen van mijn voeten.Wat naar beneden kijk en dan een mooi vallei zich laat ontvouwen en dan kan zien hoe vrij ik ben.
Mijn blik waar ik naar kijk een opwinding zou kunnen voelen in de stappen die ik zet en een honger gevoel zou kunnen krijgen.
Mij laat vallen zoals gewenst en mijn tent op kan zetten.Tegen een heuvel aanzet en een emotie krijg om te gaan gillen,om te beuken op de grond.Stampvoetend de grond betreed, om de juiste plek te blijven voelen.Wat hout kan gaan zoeken om een vuurtje te willen maken,en dan in de meest serene stilte er iets in mij ontwaakt.
Het is zo geruisloos en zo stil,zo vanzelfsprekend ineens besef dat mijn handen beginnen te trillen,mijn mond half open hou,mijn hoofd wat weet te draaien.Dat als ik naar links kan kijken komt er een emotie naar voren, waarin mijn tranen blijven vertellen over het gemis die ik voelde,over de pijnlijke herinneringen die open kunnen springen als ik mijn linkerkant gebruik.
Zodra ik naar de rechterkant draai  is het verhelderend en mentaal en geheel bewust alles kan rationaliseren.Dan is er geen plek  voor een gevoel,dan alleen het duidelijk willen maken dat in een rationaliseren misschien iets weg stop wat ik eigenljk niet wil voelen.
Het standaard schrijven wat ik doe,in elke beweging die ik maak misschien wel het verzuimen is van andere dingen.
Wat ik niet wil voelen is de beperking in mijn taal en niet wil voelen dat ik niet begrepen wordt.Niet wil voelen dat ik moet vechten voor een status en niet kan voelen dat het goed is wat ik doe.
Het ene moment zit ik in een glorie en het ander moment daal ik af, in het willen begrijpen van mijzelf.En daar iets ligt besloten wat ik nooit met andere deel.Maar iets staat te duwen op mijn hart waarin de stilte die ik had als een gebroken spiegel voor mij kan liggen.
Elk stukje die ik pak, mijn hoofd om zou kunnen draaien naar de linkerkant, maar dat ik genoeg heb van mijn tranen en steeds meer naar de rechterkant ga trekken.Dat de gevoelgheid die ik heb, niet altijd wil voelen,niet altijd een welkom heeft,zoals het kunnen gaan liggen op een zachte plek en in mijn tent neer kan vleien.De ritssluiting naar beneden trek en mij veilig genoeg kan voelen. Dat in al mijn vertellen wat ik doe, eigenlijk is gekomen omdat overal waar ik kwam, heel zachtjes mijn mond werd gesnoerd.In de verste verte nu ook blijkt in de zorgzaamheid die ik heb, misschien wel afstand ga nemen wat ik was gewend.
Mijn lopen voort zal zetten in weer een volgend moment,dan mijn schrijven neer zou kunnen leggen,waar ik dan niets meer te vertellen heb...
Anna.🙏.