In wie ik ben.

Ik huil om te voelen,
hoe het kan zijn om te kunnen huilen, om wat andere niet kunnen geven,in wat ik kan laten zien, dat in het overmatig ontvouwen mijn huilen kan ontstaan.Ik huil, omdat ik weet hoe te voelen in het zien van al het leed.Van al het dragend vergissen, dat mij in het huilen zet.
Ik huil om een verleden wat er niet meer is,maar door de omstandigheden in mijn begrijpen, ik vaak kan huilen wat mij en waarschijnlijk ook de ander is overkomen.En ik huil om de herkenning in een gesprek,en kan huilen om mijn weten.Ik huil vanuit mijn eigen gebrek, om te kunnen stellen dat mijn huilen een cadeau blijkt te zijn,dat mijn huilen wanneer het komt, zo onvoorwaarlijk kan zijn, in het laten stromen, naar de klank die net als een hoorn, mij kan geven in het huilen wat ik kan.
Ik huil om te verstaan mijn eigen woorden,mijn eigen bestaan in de tranen die ik voel, van mijn ontvouwen in de ontroering wat ik vaak ook voel en kan hebben.En kan ervaren in mijn huilen hoe zacht mijn delen wordt,hoe als een sterveling, in handen kan hebben, in de taal die mij bevrijd.Ik huil wat mij gebeurd in al mijn schrijven,en huil om de afsluiting die ik beschreef.Ik huil om te beklijven, in al mijn staat van zijn en ik mij niet meer af kan vragen waarom mijn huilen bij mij wilt zijn.Ik huil om gezien te willen worden, om te voelen hoe het moet zijn, om in mijn schrijven de diepte, van mijn ervaren blijkt te zijn.Ik huil in mijn delen en voel het aan mijn hart,dat deze soms zo in een  ontroering kan zijn.En gelukkig mijn tranen kunnen duiden om te kunnen huilen in wie ik ben.