Brandende 💋 💋.

Het lijkt te gaan zoals het komt, blijkbaar ben ik niet bereid ben om te schipperen met mijn taal ,maar ook in wat ik zeg en mijzelf niet in de schaduw wil zetten,wat er kan ontstaan in al mijn woorden.
Het druist er tegen in,het onverklaarbare, wat het soms is ,dat ik er voor kies om toch alleen te blijven.Geen contact meer kan zoeken in het levend bewijs, dat wanneer ik schrijf, zo anders is te voelen dan het contact wat ik zocht, in het ongewone,wat nu komt,schrijf ik aan mijzelf deze dingen, om te kijken wat het kan zijn in de wisselwerking met de ander. Het zo anders kan zijn, hoe het contact wat er niet meer is, te kunnen doorbreken met mijn eigen woorden zoals ik schrijf.Zoals mijn beleving van dit moment, een andere ervaring kan zijn, in de verandering die ik kan voelen en eigenlijk bezig ben,in wat ik jaren heb gewild, nu kan gaan  loslaten, omdat ik voel dat het geen enkele functie heeft.In belangrijkheid van mijn delen, gaat nu haar eigen gang, wanneer mijn lippen branden, dat iets zegt om verder te vertellen zoals het is.
Mijn brandende lippen kunnen mij vertellen hoe de onmogelijkheid van het verschijnen in eigen taal, een afstand kan creëren en ik mij af kan vragen, dat al de tijd vanuit mijn vriendelijkheid, het omgekeerde is gebeurd en nu begrijp dat de pogingen die ik heb gedaan, anders zijn aangekomen in het verstaan,zoals ik kan schrijven naar mijzelf.Zoals mijn werkelijkheid  is neer gezet en nu kan ervaren dat mijn gevoeligheid, alleen naar mijzelf kan richten, met het bevrijdend vermogen, in het reageren op wat er eigenlijk nooit  is geweest.Maar bevlogen zoals ik kan zijn,mij kan wentelen in wat er verschijnt, in al mijn woorden.. Zonder een verwachting dat dit wordt gelezen,dat de dingen die ik beschrijf,niet voor de ander hoef te zijn, maar  zou kunnen herkennen in de woorden die ik beschrijf, dan alleen te kijken wat het doet, om het oude gevoel in deze tijd te kunnen omschrijven.Het is een klein sterven in wat ik altijd heb gevoeld, laat nu komen wat er is,hou mij niet groter dan ik hoeft te zijn,maar het opend mijn hart, in mijn koesterende tijd, als ik spreek met mijzelf in de orde van mijn zijn. Dat alle moeite die ik nam, nu is verschenen in mijn taal.Daar waar mijn eigenheid in mijn ontvouwen iets anders zegd, dan te blijven pruttelen in een oud gevoel, waar ik blijkbaar niets aan heb,maar kan beschrijven in mijn eigen taal,  zodat mijn taal deze eer kan krijgen en ik opgelucht zonder enig wrok, verder kan leven in de tijd die ik nog heb, om alles te kunnen beschrijven.
Het kan gebeuren terwijl ik schrijf,het mag ontstaan in de nederigheid van eigen verblijven, waarin soms onverwachts mijn tranen vloeien in het besef,dat door blijft druppelen in wat er kan ontstaan,als de energie van verblijven mij ook kan laten voelen hoe de volharding in mijn schrijven zo open kan gaan en ik altijd die verbazing kan hebben,in een verwondering kan zetten, mijn brandende  lippen welkom heten, in het gevoel wat het geeft, om dit te kunnen delen.