Zachte Deken.

Er valt een zachte deken om mijn heen,en laat de vlucht van dalen in wat er kan verschijnen,  ontvouwen in deze ochtend van ontwaken.Van het welzijn in de reden dat ik spreek,dat ik weet dat alles goed zal komen in wat ik kan beschrijven,in de zachtheid van mijn bestaan,en er geen enkel ontstaan door mijn vingers glipt,maar kan bewijzen dat het in mijn schrijven kan ontstaan.Zoals de tijd ook verder gaat in hetzelfde ritme die onstaat.Als ik stil durf te schrijven vanuit mijn eigen taal.Het wonderlijk vergelijken wat niet meer past in het eigen verblijven, wat normaliter overgoten kan zijn door een oude emotie,die soms de aandacht wil,die vanuit een beschrijven, soms de voorrang heeft om te kunnen verblijven in eigen taal. In een verstandhouding die ik ervaar,en dan de zachte deken van verstaan daar heerlijk in kan vertoeven.Mij overgeef aan mijn eigen taal en zonder een moeten, het overzicht van ervaren lichter is dan het eten van wat konijnen,dan te scoren op een bord,dan mijn overgordijnen open te trekken vanuit een rust,waar de vrede die ik voel over zou willen brengen aan een ieder die dit leest.
Mijn zachte deken pak ik beet en voel de nuance in wat ik deel,in wat er kan ontvouwen op deze nieuwe dag,waar mijn wandeling in de regen, mij verteld, hoe het kan gebeuren waarneer ik mijzelf ook vertel, dat hetgeen wat ik dacht te missen, niet belangrijk kan zijn in het onverhoopt ontvouwen ,in het bezig zijn in mijn eigen taal,om verder uit te kunnen bouwen in de verfijning die ik voel en daar mijn zachte deken soms voor nodig heb, om mijzelf te kunnen koesteren in het welzijn van mijn delen, daar nog een schepje bovenop kan doen, om te weten, dat mijn taal mij vasthoudt, als ik dreig om te vallen, in een ander gesprek en mij kan laten zijn, in wie ik ben en mij laat leiden in eigen taal.Die nochthans de overvloed van mijn vertrouwen niet heeft beschaamd,maar het juiste heeft gedaan om de zachte deken om te kunnen doen, in het bespreken van mijn taal.
Het voelt zo wollig om te weten dat mijn zachte deken iets bijzonders heeft en kan ontvouwen zoals het komt,zoals het laat zien, dat er altijd een vernieuwing is, in mijn schrijven in deze nieuwe dag, die in kerst is omgetoverd en ik mij lampjes brand, om mij te herinneren aan mijn eigen licht.Aan de zachte deken die ik gebruik,om de veiligheid te blijven voelen terwijl ik schrijf, in de veronderstelling dat de natuurlijkheid in mijn beleven, altijd weer de kans ook krijg om dit te kunnen doen.In de verfijning die ik voel met open blik naar buiten kijk,mij niets meer afvraag, maar vanuit mijn handeling schrijf, weet te ervaren, dat het zonderling durven te zijn, aan mij is besteed, zolang ik kan schrijven met de zachte deken om mij heen.