Ontwapenend.

Het is mijn beschrijven in mijn zijn, waarin het wonderlijk ontvouwen mij naar voren trekt, in het behouden hoe het kan versterken, in de juiste klik ,mijn lijf zich voor bereid in het wezenlijk aspect, dat in het drijven van mijn woorden, mij neer hebben gezet in de verwondering van mijn eigen schrijven.Het is een zachte stilte die mij wijst naar de verbinding in mijn schrijven,eigenlijk een mooie weg aanwijst om vanuit mijn stilte te kunnen schrijven.Waarin mijn taal de ruimte steeds krijgt, in hetgeen wat over kan blijven in de zekerheid van tijd,dat mijn vingers die ik zet, zonder echt te kijken hele teksten krijgt, om door te geven aan wat andere.Maar in de verandering die ik ervaar, geen weegschaal is te leggen,dan alleen te ervaren in wat ik schrijf,maar het ook zo naast mij neer kan leggen,in het ontstaan,in de vernieuwing van mijn taal, vaak het zinvoller kan zijn,dan het schrijvend geheel, waarin ik mijn eigen afsluiting vaak kan lezen.Het lichter durven zijn,het overreden hoe het kan zijn, om te voelen dat het ritme wat langzamer komt,mijn hoofd al zwevend naar beneden kijkt en toch blijf schrijven, wat de volgende zin weer wordt.
Ik stel mij ook zo voor, hoe de energie waar ik over spreek, nog kan duiden in mijn taal,en mij letterlijk laat zien, dat terwijl ik tik, alles om mij heen veranderd, in het lichter kunnen zijn dan te schrijven zoals ik was gewend.Alsof ik aan het landen ben in weer een nieuw gebied, waar wat oude woorden mee  willen dwarrelen,waar geen verzet of weerstand is, dan alleen mijn eigen ontvouwen.Ik zweef als in een verwondering buiten mijn eigen poort en zie wat deuren openen. Stap naar mijn weten flink vooruit, omdat ik weet wat dit betekent.
Dat er geen grenzen meer  zijn, in mijn ontwapenend schrijven en het daarom ook wat langzamer gaat en zorgvuldiger kan zijn, in het openen wat ik allanger heb geweten, dat dit kan ontstaan.Maar  in de bijzonderheid van verkrijgen, die als stilte was bepleit, dan alleen te ervaren hoe het is, om in deze energie te kunnen schrijven.Het heeft met  niets te maken, dan alleen te verblijven in eigen taal,dan te kunnen ervaren, mijn zachte energie, die ik ervan krijg en zomaar kan blijven delen.Zomaar, omdat het ontstaat,zomaar, in de waardigheid van mijn schrijven,waar de klank geen trommel meer kan zijn, dan alleen te luisteren in het tikken van mijn taal, hoe mij hart heel tevreden kan zijn, om mijzelf zo te kunnen lezen.