Wens.

In het komen van al mijn schrijvend beleven, sta ik versteld hoe mijn ritme in het verkrijgen, geen stilstand  heeft, maar in het herhalend beschrijven, wat geen herhaling blijkt, maar de stroom van mijn wezenlijk ontvouwen, mij altijd verrast hoe in het ervaren van eigen taal, mij duwt over een prachtige rand,die niet is te vergelijken met een stand, maar voortvloeit van uit eigen vermogen, door te kijken naar het ontstaan, dat mijn taal wel overwogen dit kan laten bestaan.Het is mijn taal die mij omarmt,het is de zegen van ontvangen,het is de meerwaarde die ik voel om te blijven schrijven, om te delen zoals het komt, alsof ik alsmaar in een verlenging zit van mijn eigen ontvouwen,van te weten dat dit kan ,geen opleiding heb genoten in de taal die ik beschrijf en ben gewoon eens gaan beginnen om eens te kijken wat er gebeurd.Als ik de aandacht kan brengen naar de taal, die ik bezig en om kan zetten in wat er steeds gebeurd.Het gaat verder als ik dacht,want zodra ik ga zitten om te tikken, kan er gelijk iets ontstaan,voel ik de flow van ontvouwen langzaam naar mijn handen zakken,breder dan in het gebaar,kan ik uren tikken zonder enig bezwaar.Zonder  denken dat het van binnenuit zou moeten gebeuren,maar het is mijn handeling, die er mij toe zet om gewoon door te tikken in alles wat ik vertel.
Wonderlijk kan ik het noemen,maar ook zo gewoon,dat ik weet dat het in ieder mens zou kunnen zitten en er ook de tijd voor neemt. Uiteindelijk blijf ervaren dat wat ik schrijvend lees, mij zo vervult,mij de voeding geeft, om ook nieuwsgierig te kunnen blijven in wat ik vertel.Maar steeds vaker beland in een mooie energie, die mij laat zien in de mogelijkheid van schrijven, het zich diend als een goede smaak,in de beweging die het geeft,als de golf van een mooi leven mij dit terug weer geeft.
Het is zo heerlijk om te weten, dat mijn taal er altijd is,mij uit oude stukken heeft kunnen trekken,mij heeft laten weten, dat wat ik ook beschrijf, in het ontstaan van dit moment en niets terug haalt van een oud gezegde.Dat de flow waarin ik zit, niets meer zegd in wat ik zou moeten doen ,maar te laten ontstaan vanuit een vrede die ik voel.De conditioneringen die ik zeker heb gehad, zijn eigenlijk voorgoed verdwenen,in de zekerheid die ik nu voel door mijn schrijven is gekomen,door mijn eigen taal te blijven ontdekken, vanuit de stroom waarin ik zit.
Ik heb geen overtuiging nodig,geen zetje van een coach,waar ik lang geleden, mij daardoor liet overrompelen en nooit eens voor mijzelf koos.Altijd heel afhankelijk niets kon zien, wat mijn eigen waarde in mijn schrijven wel heeft laten zien.In alles wat ik dacht te moeten doen, is opgelost in mijn taal,in het spreken met mijzelf.Alle taboes zijn weggehaald en ik nu letterlijk kan zeggen, dat eigen taal de oorzaak is. De oorzaak van mijn beleven, waar ik nu de punten van kan laten zien, dat het zo'n fantastisch fenomeen is geworden om te blijven ontvouwen in wat ik heb laten zien.
Het is de eerste stap van al het ontvouwen,van al wat mijn waarheid omarmt en ik nu pas ben gaan begrijpen, hoe de taal verder reikt, dan wat eenvoudige woorden. De druk van een ketel haalt,en mij onverstoorbaar laat weten,dat in iedere zin die ik ontvouw, is ontstaan, omdat ik de stap heb genomen om te schrijven naar mijzelf en in de ontwikkeling ook kan delen op mijn blog.Met toch de wens dat andere dit mogen lezen, als een doorgeven dat dit kan....