Sleutel 🔑

In het treffen van het moment, waar het spreken zich onthoudt, in het dragend vermogen, waar mijn stilte kan ontstaan en mij niet afvraag hoe mijn kalmte mij overspoeld en de tijd neem om te voelen wat het betekend zoals het is.Er geen ondervinden kan beschrijven dan alleen hoe het is in al mijn schrijven.Het laagje wat ik dacht te vinden is in mijn bereik en zit stil zonder een overweging,zonder dat ik verder kijk in het gebeuren, wat in een seconde kan ontstaan en daar mijn schrijven is op gericht.Zo als in de natuur alles kan onstaan zonder dat wij dat weten,zonder enige vooraf geschreven tekst, ik mij kan vinden in de kalmte van het moment.In het duidelijk willen vertellen waar ik mij in bevind, in de zorgzaamheid van ontvouwen waar de grondslag is gelegd, om te kunnen onthouden, dat wat is gezegd morgen weer anders kan worden ervaren.
Mijn steutel draait in de tijd van ondervinden, met zorgvuldigheid ook om en zie de balans  in het behouden van mijn kalmte, die dan komt.Mij de rust ook geeft om iedere dag, zoals het komt, mijn sleutel te bewaren voor een speciaal moment, waarin de stroom van ervaren, altijd bereid is om mee te gaan in het ontvouwen van mijn taal.De sleutel die ik reik naar andere,neemt vanuit mijn eigen ijdelheid, eigenlijk alles uit handen en geeft het plan wat er ligt, een heel klein tintje,dat kan worden gezien als een puntje licht, gericht naar mijn taal,die oogwaarschijnlijk heel makkelijk lijkt om te ondervinden, maar ondertussen ook begrijp dat wat er kan gebeuren, op niets meer lijkt dan alleen het kunnen ervaren in wat ik schrijf.
Ik heb de sleutel in mijn handen en draai er wat mee rond,om eens te kijken in het beschrijven van eigen taal,de genoegdoening zal krijgen om er anders mee om te gaan en de sleutel in een gat te steken van een gesloten deur, die dan waarschijnlijk open 🔓 slaat,om te laten weten, welk een ruimte tevoorschijn komt en  mij daarin  kan laven.Daar waar ik wil zijn,in de kalmte van mijn schrijven ,in het ontstaan van mijn blijvend ontvouwen en met een gerust hart kan gaan slapen, dan kan dromen over mijn reis die ik op mijn blog heb gezet.Het is de sleutel die ik heb, die ook brand in mijn zakken,waar ik heel zuinig op ben, in het behouden, dat eigen taal zich overwint in al het vertrouwen die het geeft, om mijn sleutel nog even te behouden en wil doorgeven aan wie mij leest en ook zo zou willen schrijven.