Gewoonte.

Zo verhelderend in wat er staat ,zo vast als houten balken, die onverlaat zich kruisen boven mijn hoofd, waarin ik heb  leren buigen voor de tijd waarin ik schrijf, waarin mijn lijf heeft mee bewogen, in het besluit om alle gewoontes die ik had, eens overboord te gooien. Het plezier wat ik daardoor krijg, mij bewust ben, dat wat ik nodig heb, in mijn schrijven is omgezet, in alles wat ik niet meer nodig heb, daar kan laten waar het hoort te zijn.Vaak is het een gewoonte in een vanzelfsprekendheid, die doet lijken, alsof het niet meer uitmaakt dat een gewoonte soms in de weg kan staan, om eens goed te kijken of een gewoonte die ik had, mij nog kan verrijken, of eerder in de weg kan staan,waarin mijn lijf kan reageren en vaak aan kan geven dat juist een bepaalde gewoonte, mij af kan leren om te denken dat ik het nodig heb.Sinds dat ik het denken heb opgegeven en weet dat alles kan ontstaan, lijkt alsof mijn verdere ontvouwen, met een geruster hart neer kan zetten en mij kan laten gaan, in het ontstaan van niet alleen mijn schrijven,maar ook in de stelling van mijn leven, die nu anders open vouwt, omdat ik bepaalde gewoontes heb losgelaten en mijn lichaam daarom om vraagt.Het luisteren naar je lichaam,wat goed voelt of niet,wat het nog kan verdragen in de oude gewoonte  en uiteindelijk niet meer nodig blijkt te zijn ,maar te weten dat de beslissing die ik maak, is ontstaan vanuit mijn vele schrijven, mij vaak heeft laten zien, dat in de aandacht die ik heb gegeven, mijn oude gewoontes versleten raakte en de vernieuwing die ik voelde, ook in mijn dagelijks leven om kan zetten en mij steeds lichter kan gaan voelen in het schrijven, over mijn gewoontes die mij in de weg zijn gaan staan en erover kan schrijven, om weer verder te gaan in het ontvouwen van mijn eigen taal. Waar de waarde van een gewoonte helemaal geen gat kan slaan, dan alleen de ruimte die ontstaat in het overgeven van mijn taal.In de overgave van mijn  taal,dat er geen gewoontes zijn om te bewaren,maar te strooien op mijn blog,te kunnen duiden dat het plezier wat ik voel, geen gewoonte is geworden, maar in het ontstaan van mijn eigen taal de werkelijkheid van vandaag onder ogen durf  te zien, wat er ontstaat, in de bereidheid, dat niet alle gewoontes zijn weg te leggen,maar dat het altijd goed is om te blijven  kijken of ik het nog wel nodig heb.