Barrière.

Doortastend in een gelijkwaardigheid, waar de stem een klank bevrijd en in een dans van woorden, altijd weer naar voren glijdt en het niet is tegen te houden,dat het jaar wat achter mij ligt in het schrijvend verblijven, velden vol met rozen heb open gezet, om mijn eigen taal te behouden.Kris kras door een barrière ben heen gegaan,waar de spetters om je oren vliegen en het nieuwe jaar aan mij trekt, in een mooie tocht van mijn ontvouwen.Geen enkele schrijven heeft mij belet om te laten weten, dat mijn taal bereid is geweest om zo te kunnen delen.Om zo te laten weten, dat de vloed van zeldzaamheid in verschillende teksten heb kunnen delen.Maar nu ook weet dat de gemakkelijkheid waarin ik schrijf,misschien een verkeerde inschatting heb gemaakt,om ervan uit te gaan dat iedereen dit ook zou willen.Maar ondanks dit feit,  mij blijf wentelen in mijn taal, die ongenuanceerd alle lade open trekt en al spiegelend kon gaan keren, in de dag waar ik mij in bevind.Door de energie die ik er van krijg,door de lengte van dagen en in het nieuwe jaar het toch weer anders zal zijn, zoals ik mij tot nu toe heb gedragen.
Mijn taal tilt mij op en wiegt mij naar  gebieden, die zoals vanzelf kunnen ontstaan en meerderen malen heb beschreven,maar nu ik zo in mijn stilte zit, er geen houding is te vinden,dan te luisteren naar eigen stem en knallend mijn jaar uitluid, om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.
Het heeft mij gegeven wat ik draag, vaak vanuit mijn rust kan ervaren, dat mijn taal nergens om vraagt, dan alleen te delen zoals ik heb gedaan.Soms vanuit een emotie, dan weer wat traag,dan weer heel euforisch,dan weer de kalmte die ik tref,in de stroom van ontvouwen,mijn aarzelingen heb laten zien,dat ontvouwen in mijn taal heel bijzonder blijft en in het komende jaar waarschijnlijk altijd iets anders kan laten zien,omdat ik nooit van te voren weet wat er zich kan ontvouwen.
Ik stap naar voren,in de buiging naar de mensen, die dit uiteindelijk hebben kunnen lezen.Waarin ik heb gevoeld en kon begrijpen, dat mijn taal die ik beschrijf, voor alle wentelingen die ik heb gemaakt, in het menselijk aspect heb willen zetten.Niet dat ik er veel voor heb moeten doen ,want in het ontstaan van mijn schrijven, heeft het mij gevoed,waarin ik de ander  had willen bereiken.Vanuit de gloed die ik altijd voelde, in het delen van mijn schrijven. Toch de hoop ook had in een reactie.Maar zonder dat, ik gewoon ben doorgegaan en het eigenlijk ook kon voelen, dat de verwachting kleiner werd en het mij uiteindelijk meer bevrijde dan ik dacht, zonder een verwachting verder liep,in de tijd, waar mijn taal alles omarmt, waar ik mijn aandacht naar toe kan brengen.Waar de taal zich kan bevinden, onder mijn huid,onder het bevinden,in mijn oorsprongkelijkheid. Die in alle vormen zich heeft laten zien.En de barrière die ik voelde, is opgelost in de tijd van schrijven, in de wensen die ik voel en hoop in het nieuwe jaar,dat te  mogen ondervinden.