Toverstokje.

Als ik een toverstokje zou mogen gebruiken in iedere zwaai die ik laat zien, een glinstering naar voren laat komen, dat in elke schaduw die wordt gevoelt een lichtbol zou verschijnen  die neerploft in het moment.  In grote orde  alle schaduw weg zou trekken en alleen een onvoorwaardelijk liefde overblijft .Dan zou moeten erkennen dat in het spreiden van zoveel meer, een blik zou kunnen werpen dat waar iets begint ook een einde zou kunnen komen aan wat men dacht te doen.
Als ik mijn toverstok zou mogen gebruiken en de zachte kant wat naar voren haal en wat langzamer zou gaan praten,niets hoeft te onthouden wat ik gisteren zei. Maar in het bewegen een mooie taal  naar voren kruipt en kan wentelen, dat iedere plek in het wijzen naar elkander ineens wordt doorbroken met de toverstok die ik heb. Dan kan buigen naar iedereen die heeft begrepen wat taal kan doen. Als er echt word geluisterd naar wat er komt,als de ruimte in het geven elke stilte kan laten zien,dat in elk begrijpen boven een macht is gaan zitten en niet te doen alsof. Maar te durven herhalen wat nodig mocht zijn,wat nog nooit is begrepen hoe het zou zijn als ik mijn toverstok zou mogen gebruiken in dit land.
Dan zou ik zwaaien naar ieder gesprek en in het luisteren naar elkander dan zichzelf herkent.  Ineens een ander gesprek zou kunnen worden.Ineens uit een waas kan stappen wat ook wel ego heet, wat alleen laat voelen, dat in elk verlangen om groter te willen zijn eigenlijk de ander steeds kleiner is aan het maken en niet in de gaten heeft hoe het kon gebeuren dat in het luisteren naar elkaar, door het ego een diepe wond is gaan liggen die steeds open wordt getrokken als men het ego zijn gang laat gaan.
Als ik zwaai met mijn stokje, misschien de wereld even op pauze zet,even laat weten dat stilte nodig is.Dat in het overruled van elkander de wanorde brengt, alle interesse die men dacht te hebben op een lager pitje zet. De verwijten in de schaduw zet en in het opentrekken wat neer is gelegd als een doorweekt geheel, niets anders meer zou kunnen doen dan te verdwijnen uit een veld ,waar je leeg ben gezogen en op een hoop bent gegooid. Alles ben gaan betrekken in  het verzamelen wat niets heeft gediend, wat buiten onszelf is neer gelegd en met iedere lach een druk even heeft weg kunnen halen, maar inmiddels als ik kijk wat er nu gebeurd in de wereld om ons heen, heel verstandig ben geweest om mij terug te trekken. Hetgeen wat mij voed in het vertellen aan mijzelf,mijn toverstokje op de juiste manier laat zwaaien en mijn eigen verantwoording neem.  Waarin ik steeds meer kan voelen dat het niet alleen geneest, maar mij ook gelukkig weet te voelen, in alles wat ik niet meer hoeft te weten of te zijn...en mijn tover stokje laat zwaaien in het juiste moment.....✍✍.
Anna.💚.