Gevleugelde handen.

Het voelt als eeuwen geleden het gaat waar het wil zijn, waar mijn handen als kleine vleugels dienen en mijn taal de spits afbijt.
De kleur die het heeft gekregen zo warempel blijkt te zijn, zo veel omvattend en neergestreken op de plek waar ik wil zijn.
In het laden van mijn woorden hoe mijn dag begint, altijd toch even wil horen waar ik mij bevind.
De tussentijd van mijn beleven een stempel heeft gezet om elke bevlogenheid die in mijn woorden zijn neergezet, te veranderen in een gloed, waar mijn handen als vleugels blijven branden om dit te blijven doen.
Het openen van mijn dag waar mijn stilte mij heeft geleerd om rond te kijken zoals een arend dat kan doen.
Het gelouterd zijn in vele dingen mij heeft gebracht naar hoe ik kan zijn, hoe mijn handen blijven vliegen over mijn toetsen en mijn zachter wordende gezicht, alleen zou willen dat ik dat zelf kan blijven zien.
Dat in al mijn ervaren nu ook voel dat elke waarde die ik laat zien alleen voor mij die betekenis kan hebben.
In elk verschuiven een andere plek aanwijst een ander ervaren naar een stilte leidt in het erkennen dat wat ik ook schrijf eigenlijk een poging blijft om in dit moment te komen.
Het zachter worden alleen iets zegt hoe ik mij heb kunnen ontwikkelen  in de tijd die ik nam. Dat in alles wat ik laat zien nu ook kan ervaren dat de weg ik heb genomen is aan het veranderen.
Elke emotie niet altijd hoeft te begrijpen elke gedachte een trigger blijkt te zijn en ik dit niet doe om mijn hoofd leeg te maken, maar nu weet dat wanneer mijn taal verschijnt, door mijn handeling is gekomen en niets in mijn hoofd plaats zou kunnen vinden.
Het voelen van mijn taal is in elk creëren  neergelegd.
Soms met een emotie kan laten zien hoe een verfijning binnen kan komen en het nooit andersom is geweest.
Mijn schrijven als een kenmerk van ontvangen, beheerst in het kunnen uiten met mijn gevleugelde handen iets naar binnen kan keren en niet andersom.
Door wat ik laat gebeuren terwijl ik schrijf, heeft misschien wel te maken dat juist in het beleven van mijn taal nooit in mijn hoofd kon gebeuren dan alleen te laten ontstaan zodra ik schrijf.
De vloed die ik kan ervaren als een ongetemd dier altijd staat te wachten om mijn gevleugelde handen te willen gebruiken.
Anna.🙏.