Mijn eigen troost.

Mijn hand te zettten naar elk beeld, die alleen voor de gewillige in het openvouwen van een brief, altijd in vlugge blik zou willen lezen.Mijn taal toch iets anders is,die kan schuren tegen elk verschil,waarin de opmaat naar iets anders als water door mijn vingers glipt, als druppels kunnnen verschijnen,die misschien in de verandering die ik voel, via mijn tranen laat verdwijnen.Geen enkel moeite het mij heeft gekost,geen willen herhalen,maar dat ik wel kan voelen zoals het is,dat in het blijven staren naar een punt, met mijn focus op het lukken.Maar dat ik inmiddels nu wel weet dat in het strooien van mijn woorden,een zee van golven heb laten zien.Er is wat veranderd in mijn betoog,in mijn ervaren van mijn schrijven.Een verdere ontwikkeling blijkbaar alleen maar nodig is, als ik mijn controle uit handen kan geven.Dat wil zeggen,mijn eigen werkelijheid zoals het is, eigenlijk mijn eigen troost kan blijven vinden in mijn spreken en schrijven.Maar kan ook zien, hoe ik ben veranderd in elk woord die ik nu beschrijf,misschien toch een soort ontleden kan blijven ervaren.In het naar buiten keren niets anders overblijft dan mijn stilte.Elke handeling die ik heb gemaakt, vanuit mijn gemak is beschreven.De noodzaak die ik heb gevoeld als een deken van mij is af gegleden en als een rups uit haar cocon in een vlinder is veranderd.Elke nectar die ik heb geproeft, nu kan verteren op een zeldzame plek, in het leren schrijven naar mijzelf.
Dat in het wonderlijke wat het heeft, mij nooit heeft belet om echt te stoppen,omdat ik van mijzelf nu wel weet in al mijn ontvouwen, soms een keerpunt vindt. Dat in mijn dagelijks schrijven een belichaming komt en mij kan dragen in de weg die ik heb gelopen.Mijn doel is gebleven in de uitdaging die ik voel, om alles wat is beschreven te gaan koesteren. En achter te laten voor diegene die mij nooit hebben willen leren kennen.Dit schrijven bij mij hoort en van alle diepgang weet te houden.Een beschrijven zoals het voelt, mij in staat heeft kunnen stellen,dat als een weegschaal door kan slaan, altijd nog mijn schrijven of spreken over kan houden.De liefde die ik voel,misschien als een dreiging voor een ander,mij vaak genoeg heeft getriggerd,dat wat ik heb,overboord had te willen gooien.Maar op een of andere manier dat niet kan,waarin de passie die ik heb, om te schrijven, alleen maar verlangt, om dat te blijven ervaren...wat  alleen voor mijzelf nog een troost kan zijn...
Anna.🙏.