Misschien...

Het intuïtief vertellen,het slome wat zo krijst,het willen pleasen,ondanks de goude kleur zou kunnen gaan rieken. Mijn genoegdoening in mijn schrijven een andere toon aanzet. Niet zozeer het iets moet lijken,maar tegelijkertijd  een weerstand voel. Als ik zou moeten moet kijken hoe mijn werkelijkheid zo omstuimig zou kunnen zijn.Met elke stroom er tegenin kan zwemmen,zou gaan spartelen als een klein kind,zou willen schreeuwen over de heuvels en daar mijn eigen ego vind.Mij groter zou kunnen maken en dan in al het spreken van een ander, onder tafels en stoelen zou willen plakken.Een muur zou kunnen plaatsen om alles heen,omdat ik mij snel kan vervelen over elk idee.De weerstand blijf voelen in een komisch effect,en al mijn zorgzamen woorden in mijn armen te nemen.Dat wat ik heb gebracht, mij zover heeft gekregen, dat mijn intelligentie misschien wel niet meer past om het anders te gaan delen.De vanzelfsprekendheid eens weg te halen in de wending die het heeft en juist voor niemand kan bepalen als ik mijzelf lees.Als ik het toe kan laten in de stukken die ik schrijf, achterhaald kan worden als ik eens ontstuimig schrijf.Dan alleen in mijn vertellen met zoveel draagkracht die ik laat zien, alleen mij heeft geholpen in de rit die ik heb gemaakt.De beperking die ik voel, mij uit kan dagen om anders te gaan schrijven.Om anders te gaan kijken en soms zo besluitelooos zou kunnen zijn.Dat wat ik heb beschreven in het nodig hebben,als rimpels in een vijver weg kunnen zakken en dan de gladde spiegeling over kan blijven,waarin ik niets kan bepalen voor een ander. Heel natuurlijk wil blijven in alles wat ik schrijf,maar er bekruipt mij soms een gevoel wat anders kan lijken wat ik tot nu toe heb gedeeld.In het vervallen van een tijd , zo heimelijk zal blijven, dat ik inmiddels wel heb begrepen hoe fijn het blijft, om in mijn eigen taal te blijven en mijn delen misschien wat anders wordt...
Anna.💚.