Open zijn. 🔓

Ter ere van mijn taal in het verhaal wat is beschreven nu uit wil wijken naar elke letter die alles heeft gevormd. Om af te wachten welke noot ik kan zetten en welk blad ik om kan slaan.Met welk idee mijn beschrijven de meerwaarde heeft gekregen en stapvoets in het verder ontluiken, iets  anders draagt,dan elke uitdaging die het heeft gekregen en mij zoveel ontspanning heeft gegeven.Zoveel mededogen naar mijzelf,dat ik mij nu eindelijk eens afvraag in de vreugde die het heeft, om kan slaan, om nog bewuster te gaan ervaren terwijl ik schrijf.
Niets zou kunnen bewegen als het stilstaand effect, mij heeft gedreven naar een tijd,waar alles zo eenvoudig bleek te zijn.Veel te lang heb geproeft hoe zoeter de smaak uit elkaar kon barsten en de pit in het midden die alles droeg,zo ongevraagd lag te verbleken. Was vergeten hoe bijzonder het blijft, dat als  dit alles aan mijzelf kan laten weten, in de constante lijn,dan moet er toch iets moet wezen om trots  te kunnen zijn. Weet dat in het dragen van mijn taal in het eren waartoe het leidt, de splitsing zou kunnen krijgen naar de kern waarom het gaat.Dat in het beschrijven mijn taal ,alles binnenste buiten kan keren en met mijn hart in mijn hand, steeds vaker terug zou kunnen keren naar een schoonheid die ik ervaar.Waar iedere vlinder op mijn schouder haar vleugels likt,waar bomen kunnen spreken,waar de natuur mijn grootste vriend kan zijn,waar geen enkele berisping op een antwoord kan lijken ,maar dat ik kan blijven ervaren terwijl ik schrijf.Wat in de verte zolang het reikt, mijn zorgvuldigheid als één grote ontmoeting samenkomt.En dan als een open bloem naar voren buig,  mij dankbaar voel, dat ik dit allemaal aan mijzelf kan laten weten...
Anna.💚.