Slangen-Taal.🐍.

Wat zou een delen kunnen zijn ,waarin de status van mijn zijn in de gevolgen die het krijgt,niets meer is dan dat ik anders ben gaan staan tegenover mijzelf.Naast elke verleiding die ik ken, in elke buiging heb mogen voelen hoe dierbaar mijn delen is geworden,hoe elke verbinding die ik zocht als sneeuw voor de zon is gesmolten.Hoe het trekken aan een dood paard mij nog juister heeft laten voelen, dat waar het nu om gaat, mijn gevoeligheid  weet te koesteren.Mij naarstig heeft laten zien,dat in het beschrijven in elk moment,waarschijnlijk voor een ander een verveling zou kunnen worden.Maar ook weet dat het mij daarom niet gaat,niet de ander te willen behagen,maar in het schrijven naar mijzelf daar het punt is gaan liggen waarin geen enkel oordeel in een delend aspect, mij heeft gedwongen om dit te doen.
Het is het plezier wat mij dwingt en het onverwachtse waar de schoonheid die ik zie, mij altijd heeft weten te verrassen.De duidelijkheid naar mijzelf,in elke ontknoping, de steen op mijn maag als zachte boter,in een plasje is uitgelopen en niet vraagt om bevroren te worden.In het bepleiten er iets open kan gaan en soms als een vloeiend geheel voorbij zie stromen,mee kan gaan, zonder te weten hoever het kan gaan.Hoever ik kan komen in de schijf van schrijven,hoe mijn luchtigheid soms om kan slaan en net als een slang een oud velletje los kan laten en verder kruip in het welzijn  van mijn creëren.Misschien alle mogelijkheden wel zijn besproken,maar dat ik iets anders voel, in de drang van mijn schrijven en het alleen maar gaat om mij goed te blijven voelen en mij mee laat drijven naar een ander staat.Waar iets anders op mij staat te wachten.Waar mijn delen op een kruising is gekomen en niet zou willen kiezen voor welke kant dan ook.Dit doe ik voor mijzelf  en voor niemand anders.Het ontwaken in mijn eigen wereld altijd gericht zal blijven in elk moment zoals ik schrijf.Alle plaatjes eraf heb willen trekken,maar nu ook weet hoe zonderling het blijft, om te blijven delen en zelfs mijn schaduwkant de gelegenheidheid heeft gekregen om te stralen in elk verdriet.Te huilen om de kleine dingen, als ik kan zien, hoe groot mijn wereld is geworden.Dat in het alleen zijn met mijzelf  veel heeft te maken, dat ik alles toe kan laten wat ik beschrijf.Geen sorry meer hoeft te zeggen,nergens spijt van hoeft te hebben,maar te doen waar ik goed in ben.Elk wolkje zou kunnen beschrijven,elke schaduw in het licht kan zetten. Mijn slangen-taal, door al het vervellen, kan blijven ervaren,wanneer ik naar mijzelf  blijf schrijven....🐍...
Anna.💚.