Fluisterende Stilte.

De juistheid van mijn vertellen soms door kieren glijd en overal neer kan vallen,breekbaar zou kunnen zijn,geslepen in zoveel vormen, gestadig door blijft vloeien naar elke plek. Wat goed kan voelen om te gaan bemerken, dat wat ik schrijf is gaan beklijven alsof iets is voltooid.Mijn aandacht heeft gekregen,waarin mijn stilte heeft laten zien, dat als ik kan leven vanuit mijn stilte, eigenlijk alles nog beter kan blijven ervaren.Mijn eigen uitleg naar mijzelf steeds de verbinding is blijven zoeken en in een schoonheid zich neer kan vleien, zoals ik ook een  vogel  zie doen.Dat als ik weer terug ben gekomen van een gemaakte vlucht,waar ik heb kunnen zweven in een kleurrijke lucht,alles als getuigen heb kunnen zien,dat in het vermaken van mijzelf,ook zou kunnen dienen voor een ander.
Mijn stilte te beschrijven in het kunnen verstaan dat er geen enkele reden hoeft te zijn, om mij om te keren naar wat is geweest.Maar mij juist te gaan richten wat er nog niet is.Maar nog kan komen terwijl ik schrijf.Het tastbaar blijven maken,dat elk inzichtelijk vertellen vanuit mijn stilte is gekomen.Zomaar omdat het wilt ontstaan,zomaar, mij gezegend kan blijven voelen en nieuwsgierig blijf wat er vandaag weer kan ontstaan.Heel sereen de zon weer op zie komen en mijn deuren openzet,dat in de betovering die het kan hebben, mij niet belet om mijn stilte te willen onderzoeken.Gewoon nieuwsgierig blijf  en inmiddels nu wel weet,dat in het dragen van zoveel stilte het omgekeerde blijkt te zijn, wat ik altijd dacht te weten.Het is een soevereiniteit,met zachte hand in het reiken naar mijzelf,zoveel omarming geeft in mijn delen, dat in de stilte die ik voel, alleen zo zou willen beschrijven. en daarin iemand anders mee zou kunnen nemen wat ik nu werkelijk bedoel.Het raken wat ik was gewend is als een bloeiend bloemetje is neergelegd  in de  schaduw van al mijn schrijven.Omdat ik heb leren luisteren wat er werkelijk wordt gezegd.Dat als ik in mijn stilte sta,geen oordeel meer kan hebben,geen stoïcijns verwijten, maar te weten wat echte stilte kan zijn.Dan pas kan ik luisteren en weet op te nemen wat ik werkelijk zeg.Moet ook lachen wat ik schrijf,omdat als ik een vraag zou kunnen hebben, in staat nu ben om mijzelf  mijn eigen antwoordt te kunnen geven vanuit de stilte die ik heb.Vanuit mijn eigen weten, die is ontstaan door te kunnen beleven hoe mijn stilte mij heeft omarmt.Elke uitleg die ik aan mijzelf kan geven in het leren luisteren wat ik zeg,daar mijn winst is gaan liggen, in alles wat ik kan vertellen hoe mijn fluisterende stille in mijn luisterend spreken is ontstaan...
Anna.💚.