Luie blik.

Als mijn ogen in een luie blik gaan staan en mijn haren naar voren vallen en mijn huid binnenste buiten keer,dan zou begrijpen dat niets begrepen hoeft te worden,maar alleen maar kan laten zien hoe ik vandaag weer wakker ben geworden en mijn ogen in een luie blik is blijven staan.Dan weet ik als geen ander,dat elk eindeloos gebaar zich alleen laat leiden wanneer ik met mijn vingers op mijn toetsen sla.Wanneer elk prijzen in mijn spreken kan horen.Wanneer ik in elke beweging iets laat zien. Wat voor mij heel gewoon is geworden en zelfs in mijn dromen hardop aan mijzelf aan het voor lezen ben.De mooiste woorden naar buiten komen,dat in elk ontstaan tot ridder is geslagen.In elk moment mijn taal kan dragen naar weer een sidderend effect.En weet nu zeker terwijl ik schrijf, elk ontdekken kan gebeuren in de oneindigheid die het heeft. Waarin elk verbleken een stilte kan ontstaan.Een abstract gegeven, als mijn ogen in een luie blik blijft staan, is het voor mij de mooiste herkenning.Dan ben aan het schrijven vanuit mijn eigen taal.Dan voel ik de stroom van woorden die een mooi plekje zoeken om te gaan ervaren. Als een dirigent met eigen stokje een ritme aangeeft en een heel orkest zou kunnen vormen en met elk instrument erop zou letten, welk geluid de overhand neemt.Zelfs mijn eigen klank mee kan nemen in het zwaaien van mijn armen,zelfs met een luie blik mee kan deinsen hoe het zou kunnen klinken, als ook ik mijn stem gebruik.Dan komt hetgeen wat een orkest zou kunnen overheersen. Alleen met mijn stem met luie blik kan laten horen,hoe ik nu sta in de wereld om mij heen.Dan zou ik lachen en weer huilen,dan zou ik geen enkel ander kunnen zijn,dan alleen te weten dat als ik mijn taal gebruik, de stilte zou kunnen overheersen.Mij zachtjes laat zakken in mijn eigen lijf, waarin ik kan ervaren hoeveel tijd ik heb genomen om iets te benoemen wat voor mij al zo gewoon kan zijn.
De dagtaak die ik er aan kan hebben,nu zo vanzelfsprekend lijkt,en mij steeds meer verwonderd, dat de kunst van beschrijven zo bij mij is gaan horen. In elk kijken met een luie blik, juist veel meer kan ervaren, als ik zou kijken naar de dingen om mij heen.Nu ook weet dat in elk creëren mijn wereld is onstaan en nooit echt mee ben gegaan met andere. Nu pas begrijp, in al wat ik heb los moeten laten,niet voor niets is geweest. In het duidelijk maken hoe ik leef en kan zien, dat als mijn  ogen in een luie blik blijven staan ,dan echt kan voelen dat wanneer ik naar mijzelf schrijf ook is te lezen voor andere.....
Anna.💚.