Leren buigen.

Dat wat ik laat gebeuren soms overweeg hoe het lot wat ik in eigen handen heb genomen, voor mijzelf wil gaan houden. Waarin een vlaag van inzicht de zoetigheid uit mijn lijf ben aan het schrijven en soms niet in de gaten heb, dat wat ik deel, door vele wordt gelezen en  iedereen van alles gun,maar mijn privé,privé moet blijven. Want toen ik het vanochtend overlas stonden mijn tranen in mijn ogen en zag dat ik ergens uit aan het stappen was.Waarin een gevoel mij zo kan overstelpen, dat het bij nader inzien het zo anders was gaan lijken.Meer boven mijn macht is gaan liggen en alleen aan mijzelf in de duikeling die ik maak,mij ergens tegenaf wilde zetten.Dat in het wezenlijke wat er kan onstaan, mij op zou kunnen beuren in de val die ik maak,weer overeind kan komen en wat schrijven weg kan halen en mij alleen wil richten naar dit moment.Waar de golvende beweging toe kan laten, soms meegesleurd wordt in een emotie. Dat alles wat binnen is gekomen in een verontwaardiging kan blijven hangen. Dat wat ik tot mij neem, het risico kan hebben dat ik wordt getriggert door misschien een arrogant gebaar. Omdat ik weet te luisteren wat er werkelijk wordt gezegd,wat ik kan voelen en mij uit. Zodra ik teveel heb gegeten, mijn lijf kan reageren in een opgeblazen gevoel, het een weg is aan het zoeken in de winden die ik laat en dan bewust kan worden hoe ik kan kijken wat er kan ontstaan.In de gevoeligheid wat al vaak is besproken  en er niet omheen kan draaien om te zorgen dat wat ik draag, werkeljk te gaan koesteren. Soms aan de hele wereld vertel, welke uitdaging vandaag weer ligt te wachten en mijzelf altijd weer een nieuwe kans wil geven in het uitleggen hoe het voelt om weer anders op te staan.Mijn lot in eigen handen neem en met zachte blik in eigen schoot kan leggen.Te gaan bewonderen dat wie ik ben, alleen is ontstaan omdat ik heb geleerd om liefdevol te blijven in het kunnen kijken wat ik nodig heb.In het veld waarin ik sta, elk vruchtbaar schrijven niet altijd aan het toeval over kan laten,maar te willen zuiveren en in elke gedachte te kunnen bespreken wat naar boven komt.Niet altijd alles hoeft te delen,maar selectief kan zijn. Zodat de schoonheid die het draagt als in een wonder kan blijven vloeien. Mij  vriuchtbaar kan laten dragen, hoe bijzonder het blijft wat ik blijf vertellen. Hoe vandaag mijn passie om te schrijven mij meer laat zien, dan elk ontvouwen van iedere dag en dit blijkbaar nodig heb om weer terug te kunnen komen in dit bijzondere moment.
Alleen laat zien hoe ik mijzelf weer kan omarmen en terug aan het komen ben wat ik dacht te ervaren bij andere.Geen zoetigheid kan proeven, maar mijn eigen werkelijkheid laat staan en middels al mijn delen wat oude dingen van mij af laat glijden en zo zoetjes aan mij voorbereid op wat er gaat komen...  Mijn handen  wil vouwen in een groet, waar het respect die is gekomen mij overspoelt.De buiging die ik maak, niet alleen naar mijzelf zal zijn, maar ook naar diegene die de tijd hebben genomen om dit te lezen....Dank daarvoor...🙏...
Anna.💚.