Vlinderslag.

Als ik zou mogen kiezen met één vlinder in de hand,en zou kunnen kijken met grote kinderogen.Mijn handen op mijn rug kan houden en te kunnen lachen om mijzelf.Te filosoferen in het kijken naar één kant, waar alle stapelingen geduwd  kunnen  worden naar een eigen werkelijkheid.Waar de vlinder in mijn hand weg zou kunnen vliegen en haar eigen vrijheid kiest, in het kunnen accepteren,waar ik voor heb gekozen, mij zo dankbaar voel, naar al diegene die mij hebben geleerd om te leren thuis komen bijmijzelf.Nooit had gedacht om mijn taal zo te gaan ervaren en het voor mij steeds meer belangrijker is gaan worden, om mijn schrijven in eigen niveau neer te zetten. Niet meer hoeft te  spreken,maar in het overlezen van mijn eigen teksten, hetzelfde effect heeft gekregen in de samenwerking met mijzelf.Elke vlinderslag die ik kan voelen in een sidderend effect, mij heel veel laat vertellen hoe sterk mijn taal   geworden is.Zoals in elk gesprek met mijzelf zou kunnen doen. Alsmaar naar voren blijft komen dat als ik schrijf,kan blijven staan in het gewicht die ik eraan kan geven en soms mijn taal te machtig wordt,soms ineens in een ander ogenblik, vanuit het inzicht wat ik voelde, lachend over de straten kon lopen in iedere groet die ik gaf.
Naar iedereen kan knikken, omdat ik nu weet, dat in al mijn delen iets is volbracht.De scheiding die ik voelde bijelkaar heb gebracht en zonder het vermoeden mijn eigen taal beheers.Waarin het openen van mijn ogen, alleen kan zien hoe vruchtbaar mijn grond is geworden in het terugzien van mijn delen.In het kunnen begrijpen dat wat ik vertel,zo heilzaam naar buiten is gekomen,zo helder is gebleven in mijn constante lijn,om al mijn beschrijven te kunnen bespreken hoe het kan zijn, dat mijn taal zich aanwendt in hoge snelheid en alleen kan laten  zien, dat in elk moment dat ik schrijf mij zo fantastisch voel.
Elke vergelijking die ik wilde maken is als een pluisje om mij heen gaan waaien en soms kan reageren waarin ik zie, hoe volwaardig mijn instelling is geworden. In de strijder die ik ben, zelfs zo zacht  en licht ben geworden,dat alle zwaarden die ik droeg, aan het universum heb meegegeven en terug ben gekomen in mijn eigen veld.Waar mijn bloemen staan te bloeien, die ik laat staan.Dat wat is geweest, zich om kan keren naar een ieder die het wilt horen. Hoe fijn het blijft, om deze taal die ik laat ontvouwen, hetzelfde effect kan hebben,waarin ik uiteindelijk nog steeds met mijzelf aan het spreken ben....
Anna.💚.