Hand in eigen boezem.

Elke poort die ik kan openen, scharnierend elk geluid blijf horen en mij thuis kan voelen in het kraken van wat deuren.Mij helder houdt in wat er kan gebeuren als ik mijzelf hoor zeggen, dat niemand iets voor mij kan  gaan bepalen. Waarschijnlijk in geen enkele groep zal passen in elke handeling die ik maak, in iedere overeenstemming kan blijven ontvouwen. In elk moment  waar ik achter ben gekomen en ook sta,wat ik  beschrijf, onzelfzuchtig zachtjes naar voren drijft en mij mee laat nemen in elk gevoel wat er kan ontstaan.In het redelijk willen blijven en mij los wil maken van alles wat ik dacht nodig te hebben.Zelfs in mijn voeding die ik tot mij neem, echt moet gaan letten wat ik naar binnen werk.Niet zomaar iets in kan nemen,geen enkel supplement tot mij kan nemen,omdat gelijk mijn lichaam daar op reageerd.Het testen van wat dingen, dat in elke gewenning mij wel heeft geleerd, om goed te luisteren wat mijn lichaam verteld.
Vaak door de invloed van reclame de neiging heb om iets te doen wat tegendraads kan werken, uit mijn doen kan raken en mijzelf de hele tijd hoor zeggen, dat ik dat niet ben.Nergens bij hoeft te horen en niets uit kan sluiten,maar alleen te blijven geloven dat wat ik bespreek op mijn blog kan uiten.Geen haarbreed iets in de weg kan leggen.Mijn stem zou kunnen verheffen als ik hoor in het journaal,  dat er weer zoveel doden zijn gevallen en iemand met messteken om het leven is gebracht. Mij de hele tijd af kan vragen waar de blijheid is gebleven,waar de negativiteit de overhand kan hebben en vele daar ook op ingesteld  zijn.En welke invloed het op mij kan hebben, wanneer ik zie en luister hoe  het soms in mijn schrijven kan ontstaan.Welk een reactie het kan geven, dat in mijn delen soms naar een kant opschuift, die ik helemaal niet wil ervaren. Daarom zo blij kan zijn dat in mijn bewegend schrijven, ook laat zien, wat naar binnen was gekropen, naar buiten gooi en niet hoeft mee te doen wat een andere zouden willen.Het bezig zijn met andere loopt alleen maar uit in de onverschilligheid naar mijzelf.Als alle aandacht naar een ander is gedreven,vaak een eenzaamheid kan ontstaan.Waar veel wordt over gesproken en zelfs wordt opgedrongen, dat als je alleen bent,je wel eenzaam zou moeten voelen.Terwijl ik dat helemaal niet herken.Juist omdat ben gaan schrijven en gaan spreken, mij voller ben gaan voelen als ik mij aan zou moeten passen in wat een ander wilt.Dat in het bespreken met elkander soms lam geslagen kan worden.Terwijl  ik nu weet , in het durven luisteren naar mijzelf, het hart kan openen, eindelijk de dingen eens zeg die voor mij  belangrijk zijn.Mee kan drijven met eigen stem en ineens kan merken hoe beïnvloed ik was,  wat een ander vaak vertelde.Maar vanaf het moment dat ik mijzelf kon horen, de blijdschap in het bijzonder, mij mee heeft genomen in elk veld waarin ik nu sta. Nietsmij tegenhoudt, soms wat zinnen wil veranderen omdat als ik schrijf alleen maar over mijzelf wil vertellen.Waarin ik ook niets meer bij een ander neer kan leggen,en de hand in eigen boezem steek.Vaak moet lachen in het plezier wat ik krijg, als ik voel dat ik mijzelf veel te serieus heb genomen en dan wil schrijven met zachte toon, hoe ik mij thuis kan voelen in mijn lijf en rekening wilt houden, dat wat ik beschrijf,  zo vanuit mijn liefde is gekomen...💖...als ik de hand in eigen boezem steek...
Anna.💚.