Eigen domein.

Welke verandering het ook kan kijgen,welk inzich het ook geeft,altijd zou kunnen blijven ervaren, wat ik van mijzelf lees. In de koestering die het heeft gekregen en niet langer hoeft te wachten, in elke toon die ik zet,dat in het spreken met mijzelf, vaak in mijn schrijven kan laten zien,dat wat ik beschrijf een reactie is geworden na het spreken met mijzelf.
Het is een ervaren van een besef wat ik doe, al jaren voor mij nu is vastgelegd.Dat in het delen op mijn blog, soms het verwerpen tegen kan komen,dat in alles wat ik heb gezegd, als een duidelijkheid heb neer kunnen leggen in mijn eigen schoot.Het kan gaan koesteren om stil te staan, dat wat ik blijf vertellen niets anders is dan het openbreken van mijn eigen taal.Veel te vaak een reden heb gezocht om iets uit te willen leggen.Maar na lange tijd heb kunnen voelen, dat wat ik beschrijf ,hiervoor is besproken met mijzelf.Waarin mijn spreken zo privé is gehouden, omdat de stilte die ik ontmoet,mij stil laat zijn in mijn taal.Alleen kan genieten hoe de stilte gaat bewegen wanneer ik begin te schrijven en als een donzig veertje tevoorschijn plopt.Mij laat vallen in het moment, in de ervaring die ik heb, eigenlijk alleen maar kan gebeuren als ik werkelijk zou zwijgen.Dan zeg ik niets en zit ik stil,moet lachen om mijn houding,in het wiegen wat ik wil,en dat alleen in mijn schrijven kan laten zien.Het verschil die ik kan maken dat als ik spreek, mijn klank kan horen en de resonatie in mijn lijf, laat gebeuren wat ik blijkbaarbaar nodig heb om stil te staan. Wat ik al had verteld, er zeker een verschil is tussen het schrijven en spreken.
Wanneer de belichaming komt in mijn schrijven, anders is te ervaren,meerdere uiten kan laten zien,terwijl als ik spreek alleen mijn klank kan horen, waarin ik de neiging heb om weg te zweven naar mijn stilte.Dat als ik schrijf weer terug kan komen in het overlezen van mijzelf.Voor mij zo bijzonder blijft, dat ik wel kan voelen in het reiken naar de ander, in de korte gesprekken die ik heb,voor mij niets meer hoeft te veranderen dan alleen wat ik aan mijzelf vertel.Vele mijn schrijven mogen lezen en het van harte gun,dat in het kunnen begrijpen wat belichaamde taal zou kunnen betekenen, als het kunnen lezen wat ik werkelijk vertel.Mijn behoefte om te duiden is gaan zakken in een veld,waar iedere bloem die geplukt gaat worden,nog niet verteld wat het zou kunnen zijn.Als de ervaring die het krijgt alleen heeft te maken hoe ik zou kunnen luisteren naar mijzelf.Mijn schrijven een ingang is gebleven om te ervaren wat er komt. Terwijl het zou zomaar eens kunnen veranderen in een zwijgend geheel.Dan alleen de punten en komma's tik en voor mij uit zou  gaan staren,alleen zou knikken als een ander naar mij knikt,mij zo licht zou kunnen voelen en met ruime blik een stilte blijf omarmen. Mijn armen spreidt, zonder enig verlangen stil kan zitten in mijn eigen domein.Om te weten dat wat ik doe ,misschien voor sommige mensen is bedoeld.De wereld te groot kan zijn voor hetgeen wat ik heb willen vertellen.Maar uiteindelijk in het bereik, mij  altijd heeft laten weten hoe het kan zijn om zo te leven met mijzelf.Dat in elk wonderlijk gebeuren, door mijn eigen creëeren is begonnen en het gevoel kan krijgen dat het nu pas begint!.In heb moeten zien dat wat ik zou willen, waarschijnlijk alleen met mensen kan delen, die hebben begrepen, als ik schrijf over mijn eigen domein...
Anna.💚.