Ogenschouw.

Het zou een verlichting kunnen krijgen in de kringen die achter kunnen blijven als ik mijn glas zou zetten op het blanke hout.Waar elke beweging die het krijgt, meer zou gaan lijken dat een euforie hoogtij viert en aan niets anders meer zou kunnen denken,dat in elk beleven die ik  creëer, mij alleen maar leert om in het hebben van mijn eigen werkelijkheid, wat stof op  zou waaien. Dan een verlichting zou kunnen vormen en niet beter zou weten,  waarin ik kan voelen hoe het verzamelde stof naar binnen is gevallen en in feite naar buiten komt.Niet naar iemand hoeft te luisteren waarin ik ervaar, dat in het moedig wezen, in elke zin die wordt verzwegen, kan voelen hoe terleurgesteld iemand moet zijn, om zo naar een ander te wijzen.
De intresse die is uitgelopen in een voormalig verwijzen, wat een ander zou moeten doen.Elk streepje aan de horizon niet zou kunnen zien.In elk delen ook kan zien dat ik van niemand afhankelijk ben.Maar gewoon kan schrijven om mij goed te blijven voelen met mijzelf.Geen enkel publiek aan mij zou moeten bewijzen ,dat in de moeite die het zou krijgen,zo af kan wijken wat ik beweer om toch vooral zichzelf in ogenschouw te  nemen.Waar de waarde die het kan krijgen, mee zou kunnen nemen wat ik uiteindelijk mijzelf heb geleerd.In het kunnen begrijpen,wat mijn ervaring ook is, nog niet voor een ander zou kunnen gelden.Maar het wel blijft delen om te zien hoever ik ben gekomen in het verstaan van mijn eigen woorden.In elke basis terrecht kan komen,maar niet hoeft te wijzen naar een ander.Het veel te vermoeiend zou kunnen zijn om alsmaar te moeten vertellen dat er iets anders kan ontstaan als het kunnen luisteren naar mijzelf.Het mij zou gaan  vormen, in een blijheid die ik heb.Zelfs als niemand reageerd, toch uit volle borst mee blijft drijven,wat er voor mij kan blijven ontstaan.In mijn vorig schrijven heb mogen  zien, dat in het veld met bloemen waarin ik sta, alleen kan respecteren,als het om zou moeten slaan om een ander te willen overtuigen.Dan ben ik bezig wat ik zou willen en dan iets oversla in het vertellen aan mijzelf.De klank zou kunnen missen om dan te ervaren dat mijn stem die ik gebruik, naar een ander gericht zal blijven,en daar juist iets kan onstaan wat ik niet zou willen. 
Het is een besluit wat ik heb genomen,om te eren wat ik heb en kan delen op mijn blog.Maar geen enkele verwachting meer zou kunnen hebben,dat wat ik doe, misschien alleen voor bijzondere mensen is bestemd.De verlichting die ik voel,  zo kwetsbaar en krachtig tergelijkertijd, in al het ontvouwen altijd ben blijven zien. Hoe elke verhouding een vergoeding wist te geven in mijn zorgvuldig delen. Alleen heb laten zien dat mijn verlichting die ik heb, alleen kan laten weten, hoe de verwachting naar de ander gewoon is verdwenen. Waarin ik niets meer hoeft te doen, dan alleen het duidelijk maken naar mijzelf en daarin heb besloten om mij alleen te gaan richten wat ik kan beleven terwijl ik schrijf...
Anna.💚.